“ای باغ ِ بینش !
ستم، دشمنی زیباتر از تو ندارد
و مظلوم، یاوری آشناتر از تو “

“علی موسوی گرمارودى”

درختان را دوست می دارم
که به احترام تو قیام کرده اند،
و آب را که مهر مادر توست
خون تو شرف را سرخگون کرده است
*
شفق، آینه دار نجابتت،
و فلق محرابی،
که تو در آن
نماز صبح شهادت گزارده ای
شمشیری که بر گلوی تو آمد
هر چیز و همه چیز را در کائنات
به دو پاره کرد :
هر چه در سوی تو حسینی شد
و دیگر سو یزیدی.
خونی که از گلوی تو تراوید
همه چیز و هر چیز را در کائنات ، به دو پاره کرد !
در رنگ !
اینک هر چیز، یا سرخ است
یا حسینی نیست !
*
آه، ای مرگ تو معیار !
مرگت چنان زندگی را به سُخره گرفت
و آن را بی قدر کرد
که مُردنی چنان،
غبطۀ بزرگ ِ زندگانی شد !
*
تو ، تنهاتر از شجاعت
در گوشۀ روشن وجدان ِ تاریخ
ایستاده ای
به پاسداری از حقیقت .
و صداقت
شیرین ترین لبخند
بر لبان ِ ارادۀ توست .
چندان تناوری و بلند
که به هنگام ِ تماشا
کلاه از سر کودک ِ عقل می افتد .
بر تالابی از خون خویش
در گذرگه تاریخ ایستاده ای
با جامی از فرهنگ
و بشریّت رهگذار را می آشامانی
هر کس را که تشنۀ شهادت است،
هر کس را که تشنۀ حقیقت است .
**
یا ذبیح الله !
تو اسماعیل ِ گزیدۀ خدایی
و رؤیای به حقیقت پیوستۀ ابراهیم
کربلا میقات توست
محرم میعاد عشق
و تو نخستین کس
که ایام ِ حج را
به چهل روز کشاندی
وَ اَتمَمناها بِعَشر
*
آه ای سبز !
ای سبز ِ سرخ !
ای شریفتر از پاکی
نجیب تر از هر خاکی
ای شیرین ِ سخت
ای سخت شیرین !
تو دهان ِ تاریخ را آب انداخته ای !
مفهوم کتاب ، معنای قرآن !
نگاهت سلسلۀ تفاسیر
گامهایت وزنۀ خاک
و پشتوانۀ افلاک
کجای خدا در تو جاری است
کز لبانت آیه می تراود ؟
*
یا ثارالله !
آن باغ مینوی
که تو در صحرای تفته کاشتی
با میوه های سرخ
با نهرهای جاری ِ خوناب
با بوته های سرخ شهادت
و آن سروهای سبز دلاور،
باغی است که باید با چشم عشق دید
اکبر را
صنوبر را
بو فضایل را
و نخلهای سرخ کامل را .
*
تو از قبیلۀ خونی
و ما از تبار ِ جنون
خون تو در شن فرو شد
و از سنگ جوشید
ای باغ ِ بینش !
ستم، دشمنی زیباتر از تو ندارد
و مظلوم، یاوری آشناتر از تو .
تو کلاس ِ فشردۀ تاریخی .
کربلای تو،
مصاف نیست
منظومۀ بزرگ هستی است،
طواف است .
*
پایان ِ سخن
پایان ِ من است
تو انتها نداری …