“در این دیار بارى ، اى کاش بود یارى “

با صد هزار دیده ، چشم چمن ندیده
در گلستان گیتى ، مرغى به خوارى ما
در این دیار بارى ، اى کاش بود یارى
کز روى غمگسارى ، آید به یارى ما
یکدسته منفعت جو ، با مشتى اهرمن خو
با هم قرار دادند ، بر بى قرارى ما
گوش سخن شنو نیست ، روى زمین و گر نه
تا آسمان رسیده است ، گلبانگ زارى ما
محمد فرخى یزدی

گلرنگ شد در و دشت ، از اشکبارى ما
چون غیر خون نبارد ، ابر بهارى ما

با صد هزار دیده ، چشم چمن ندیده
در گلستان گیتى ، مرغى به خوارى ما

بى خانمان و مسکین ، بد بخت و زار و غمگین
خوب اعتبار دارد ، بى اعتبارى ما

این پرده ها اگر شد ، چون سینه پاره دانى
دل پرده پرده خون است ، از پرده دارى ما

یکدسته منفعت جو ، با مشتى اهرمن خو
با هم قرار دادند ، بر بى قرارى ما

گوش سخن شنو نیست ، روى زمین و گر نه
تا آسمان رسیده است ، گلبانگ زارى ما

بى مهر روى آن مه ، شب تا سحر نشد کم
اختر شمارى دل ، شب زنده دارى ما

بس در مقام جانان ، چون بنده جان فشاندیم
در عشق شد مسلم ، پروردگارى ما

ازفر فقر دادیم ، فرمان به باد و آتش
اسباب آبرو شد ، این خاکسارى ما

در این دیار بارى ، اى کاش بود یارى
کز روى غمگسارى ، آید به یارى ما