” ز دستم گر برآید، بر سر آنم که دستم
بدامانش رسد سر، بر نیارم از گریبانم “

” نه در دل فکر درمانم، نه در سر قصد سامانم
بی‌دردی بود دردم، ز جمعیت پریشانم “

شعر :‌ نشاطِ اصفهانی

نه در دل فکـــر درمانم،نه در سر قصد سامانم
بیـــدردی بُــــود دردم،ز جــمعیّت پـــــریشانم

طبیب آگه زدردم نیست،تا کــــوشد به درمانم
حبیبی کــــو که بر وی عـــرضه دارم راز پنهانم

چه میپرسی دگر زاهـــد،سراغ از کفر و ایمانم
نمی بینی که در آن زلف و آن رخسار حـیرانم

از آن بر گشته مــــژگان گــو،اگر گـویند از بختم
از آن زلفِ پریشان جـــو،اگر جـــویند سامـــانم

ز دستم گــــر برآیــــد، بر سر آنم کـه تا دستم
بدامـــانش رسد سر، بـــــر نیارم از گـــــریبانم

طبیب از درد میپرسد،من از درمـــــان درد ،امّا
نــــه من آگـــاه از دردم،نــــه او آگـــــه ز درمانم

سر سامانِ من داری،سرت کــردم جدا زان در
به سرگربایـــدم بردن،نه سر باشد نه سامانم

بـــه نیرویِ خــــِرد جُستم،نبــــرد عشق از اول
گـــریزان شد،چو آمــــد کودکی نادان به میدانم

کمــان زابرو و تیر از غـــمزه دارد،ناوک از مژگان
نشاطِ خسته ام ناصح،نه رویین تن نه دستانم