صحیفه سجّادیه :
فرازى از نیایش
“مکارم الاخلاق“
وَ مَتِّعْنِی
بِهُدًى صَالِحٍ لاَ أَسْتَبْدِلُ بِهِ
وَ طَرِیقَهِ حَقٍّ لاَ أَزِیغُ عَنْهَا
وَ نِیَّهِ رُشْدٍ لاَ أَشُکُّ فِیهَا
و مرا،
به راه شایسته هدایت؛
راه بنمای،
و چنان کن ،
که راه دیگرگون نکنم،
و طریق حق،
پیش پای من بگشای؛
و چنان کن،
که به راه باطل نگرایم،
و نیتی صوابم ده؛
و چنان کن،
که در آن تردید روا ندارم.
وَ عَمِّرْنِی
مَا کَانَ عُمُرِی
بِذْلَهً فِی طَاعَتِکَ
فَإِذَا کَانَ عُمُرِی
مَرْتَعاً لِلشَّیْطَانِ
فَاقْبِضْنِی إِلَیْکَ
قَبْلَ أَنْ یَسْبِقَ مَقْتُکَ إِلَیَّ
أَوْ یَسْتَحْکِمَ غَضَبُکَ عَلَیَ
و عمر مرا دراز نمای ،
و چنان کن؛
که در طاعت تو به سر شود
و چون مرتع عمر من،
چراگاه اهریمن گردد؛
پیش از آنکه،
خصومت تو،
بر من تازد؛
یا خشم تو ،
مرا به سر در اندازد؛
جان من بستان.
بدون دیدگاه