“ای غمت مایه شادمانی”
یاد روى تو روز جوانى

وصل تو دولت جاودانى
تاز زلفت تو سبع المثانى
لعل دلجویت آب بقایم

آیت الله میرزا حبیب خراسانى

بسته دام رنج و عنایم
خسته درد و فقر و فنایم
سفته دشت کرب و بلایم
خشک شاخى نه بر نى نوایم
چیستم کیستم از کجایم

ناتوانى ز ره باز مانده
بنده اى خواجه از پیش رانده
دیو و غولم سوى خویش خوانده
نفس شومم به هر سو کشانده
بند بنهاده بر دست و پایم

رانده از خلد مانند آدم
چون سلیمان ز کف داده خاتم
نزد اصحاب کهف از سگى کم
چیستم کیستم ننگ عالم
چند پرسى ز چون و چرایم

گر بلندی دهد آسمانم
ور به پستی نهد آستانم
خود به خود من نه اینم نه آنم
هر چه گوید چنانم چنانم
هم ازو درد و هم زو دوایم

من ز خود هست و بودى ندارم
من ز خود ربح و سودى ندارم
من ز خود تار و پودى ندارم
من که از خود نمودى ندارم
بیخودانه چسان خود نمایم

سالها در جهان زیستم من
پی نبردم که خود کیستم من
چند پرسى ز من چیستم من
نیستم نیستم نیستم من
کز عدم زى فنا مى گرایم

بنده را پادشاهى نیاید
از عدم کبریائى نیاید
بندگى را خدائى نیاید
از گدا جز گدائى نیاید
من گدا من گدا من گدایم

گر بخواند بخویشم فقیرم
ور براند ز پیشم حقیرم
گر بگوید امیرم امیرم
ور بگوید بمیرم بمیرم
بنده حکم و تسخیر رایم

از عدم حرف هستى نشاید
دعوى کبر و مستى نشاید
خاک را جز که پستى نشاید
از فنا خود پرستى نشاید
من فنا من فنا من فنایم

سست و بیهوش و دیوانه ام من
روز و شب گرد ویرانه ام من
نز حرم نى ز بتخانه ام من
از خرد سخت بیگانه ام من
با سگ کوى او آشنایم

بنده ام ره بجائى ندارم
عقل و تدبیر و رائى ندارم
در سر از خود هوایى ندارم
ره به دولت سرایى ندارم
درگه دوست دولت سرایم

اى غمت مایه شادمانى
یاد روى تو روز جوانى
وصل تو دولت جاودانى
تاز زلفت تو سبع المثانى
لعل دلجویت آب بقایم

صفحه اینستاگرام حرف محبت