نیایشهای پارسی سره (8)
خُدایا !
از دَردِ دُوریِ تو، شُبان، شَبان مینالَد و رُوزان میخوانَد و ما چُونان پَروانَه بی-پَروا، گِرد-ا-گِردِ اَخگَرِ تو میگَردیم.
یَک-دَم از ما، ما را رهایی بِبَخشای.
از نُورِ خود بر ما رَوشنایی بِبَخشای.
به سَرْوَری رَسان و سُرُوری بِبَخشای.
بر گِل-و-دِل ما تو نُوری بِبَخشای.
دلِمان پُر از دَرد و رُخسارِمان زَرد است.
ما دَر دَرمانِ دَردِمان دَر-مانیم و تو دَرمانِ دَردِ بی-دَرمانی.
پس
دَردِمان را دَرمانی دِه تا در-نَمانیم و زبانی دِه تا در سپاسِ تو بِمانیم.
ما را دَرمانی دِه که بَهرِ این نا-تُوان بِه.
ما را از گرفتاریهایِ گیتی، رهایی دِه.
بدون دیدگاه