آلبوم خراسانیات اثری است با صدای زنده‌یاد استاد محمدرضا شجریان و آهنگسازی پرویز مشکاتیان که در سال ۱۳۶۵ اجرا و ضبط شد در ۲۰ اسفند ۱۳۹۸ منتشر شد. در این اثر از اشعار باباطاهر عریان و ملک‌الشعرای بهار بهره گرفته شده‌است.
اجرای موسیقی این اثر را گروه عارف بر عهده داشته‌است. در زمان انتشار این اثر، پرویز مشکاتیان در قید حیات نبوده و ده سال از فوت ایشان گذشته بود و زنده‌یاد استاد محمدرضا شجریان نیز در بستر بیماری بود و هفت ماه بعد در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۹۹ درگذشت.
استاد شجریان این آلبوم را با حال و هوا و لهجه خراسانی خوانده‌است اما موسیقی آن موسیقی مقامی خراسان نیست. بخش اول این آلبوم در راست پنجگاه و بخش دوم در دشتی اجرا شده‌است. این اثر یک ساز و آواز دارد که در بخش دوم (ساز و آواز دشتستانی) قرار دارد. این ساز و آواز مربوط به یک اجرای صحنه‌ای در اروپا است، این ساز و آواز مربوط به چند سال بعد از ضبط تصانیف این آلبوم است.
دانلود آلبوم خراسانیات استاد شجریان و پرویز مشکاتیان
متن شعر آهنگ گفتی که ممیر استاد شجریان (آلبوم خراسانیات)
ملک‌الشعرای بهار ، اشعار محلی (غزل شماره ۳)
گفتی که ممیر وخته مو لبیکمه گفتم
هی هی بخدا خوب تو گفتی مو شنفتم
ای شیر نر عشق، تقلای مو پوچه
ای بوده مقدر که بچنگال توبفتم
تا زور دری تیز بزن بازوی صیاد
مو کِفتَرِ جُون سَختُم و آسُون نَمِیُفتُم
گفتم که بپایت نخلد خار و مو امشو
با جاروی مژگون سر راه تو ره رُفتُم
دیشو بخیال صدف سینهٔ صافت
تا وقت سحر مُروِرِیِ اشک مُسُفتُم
همدوش بهارُم مو که هم‌جفتُمُ هم‌طاق
در بی‌طَقَتی طاقُم و با یاد تو جُفتُم
متن شعر آهنگ زلفای قجری استاد شجریان (آلبوم خراسانیات)
ملک‌الشعرای بهار ، اشعار محلی (غزل شماره ۵)
زلفای قجری رِ درهم و بشکسته مکن واز
درهای سِلامت رِ بروم بسته مکن واز
گر ما رِ مِخْی‌ْ، ها، نِمِخْیْ نه، دو کلیمه
این‌بار مو رِ مثل همه‌بار خسته مکن واز
یار اینجیه ا‌ِمشو مَخَن آوازه موذن
تام، خادم مِچِّد، درِ گلدسته مکن واز
از زلف کُتا ابروی پیوسته شو و روز
عمرم رِ کُتا، رنجُمِ پیوسته مکن واز
متن شعر آهنگ ساز و آواز دشتستانی استاد شجریان (آلبوم خراسانیات)
باباطاهر ، دوبیتی‌ها (دوبیتی ۲۵)
دو چشمم درد چشمانت بچیناد
مبو روجی که چشمم ته مبیناد
شنیدم رفتی و یاری گرفتی
اگر گوشم شنید چشمم مبیناد
متن شعر آهنگ یقین دروم استاد شجریان (آلبوم خراسانیات)
ملک‌الشعرای بهار ، اشعار محلی (غزل شماره ۲)
قین دِرُم اثر امشو به های های مو نیست
که یار مسته و گوشِش بگریه‌های مو نیست
خدا خدا چه ثِمَر ای موذنا کامشو
خدا خدای شمایه خدا خدای مو نیست
نمود خونمه پامال و خونبها مه نداد
زدم چو بر دَمَنش دست، گفت پای مو نیست
بریز خونمه با دست نازِنین خودت
چره که بِیتر ازی هیچه خونبهای مو نیست
بهار اگر شوِ صدبار بمیرُم از غم دوست
بجرم عشق و محبت، هنوز جزای مو نیست
بدون دیدگاه