در ادامه درس مثنوی به بخش ۹۲ ام بر اساس شمارش اشعار دفتر اول مثنوی و بخش ۲۱۴ ام بر اساس فایلهای صوتی درس مثنوی توسط آیت الله محمدرضا رنجبر میرسیم که به تفسیر ابیات ۱۸۱۴ ام تا ۱۸۲۵ ام از دفتر اول مثنوی میپردازد.
تفسیر بخش ۹۲ دفتر اول مثنوی “رجوع به حکایت خواجهٔ تاجر“
“بس دراز است این حدیث خواجه گو
تا چه شد احوال آن مرد نکو”
بخش اول – بخش دوم – بخش سوم – بخش چهارم – بخش پنجم – بخش ششم – بخش هفتم – بخش هشتم – بخش نهم – بخش دهم – بخش یازدهم – بخش دوازدهم – بخش سیزدهم – بخش چهاردهم – بخش پانزدهم – بخش شانزدهم
مثنوی معنوی، دفتر اول (بخش ۹۲)
“رجوع به حکایت خواجهٔ تاجر”
بس دراز است این حدیث خواجه گو
تا چه شد احوال آن مرد نکو
خواجه اندر آتش و درد و حنین
صد پراکنده همیگفت این چنین
گه تناقض گاه ناز و گه نیاز
گاه سودای حقیقت گه مجاز
مرد غرقه گشته جانی میکند
دست را در هر گیاهی میزند
تا کدامش دست گیرد در خطر
دست و پایی میزند از بیم سر
دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهوده به از خفتگی
آنک او شاهست او بی کار نیست
ناله از وی طرفه کو بیمار نیست
بهر این فرمود رحمان ای پسر
کل یوم هو فی شان ای پسر
اندرین ره میتراش و میخراش
تا دم آخر دمی فارغ مباش
تا دم آخر دمی آخر بود
که عنایت با تو صاحبسر بود
هر چه میکوشند اگر مرد و زنست
گوش و چشم شاه جان بر روزنست
بدون دیدگاه