تفسیر بخش ۲۵ از دفتر اول مثنوی “مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم”
“ای که چون تو در زمانه نیست کس
الله الله خلق را فریاد رس”
درس مثنوی بخش ۴۶ و ۴۷ استاد آیت‌الله رنجبر – تفسیر کامل بخش ۲۵ از دفتر اول مثنوی معنوی که به بیان “مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم” پرداخته است.
بخش اول – بخش دوم – بخش سوم – بخش چهارم – بخش پنجم – بخش ششم – بخش هفتم – بخش هشتم – بخش نهم – بخش دهم – بخش یازدهم – بخش دوازدهم – بخش سیزدهم – بخش چهاردهم – بخش پانزدهم – بخش شانزدهم
مثنوی معنوی » دفتر اول (بخش ۲۵)
مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم
مکر دیگر آن وزیر از خود ببست
وعظ را بگذاشت و در خلوت نشست (۵۵۱)
در مریدان در فکند از شوق سوز
بود در خلوت چهل پنجاه روز (۵۵۲)
خلق دیوانه شدند از شوق او
از فراق حال و قال و ذوق او (۵۵۳)
لابه و زاری همی کردند و او
از ریاضت گشته در خلوت دوتو (۵۵۴)
گفته ایشان نیست ما را بی تو نور
بی عصاکش چون بود احوال کور (۵۵۵)
از سر اکرام و از بهر خدا
بیش ازین ما را مدار از خود جدا (۵۵۶)
ما چو طفلانیم و ما را دایه تو
بر سر ما گستران آن سایه تو (۵۵۷)
گفت جانم از محبان دور نیست
لیک بیرون آمدن دستور نیست (۵۵۸)
آن امیران در شفاعت آمدند
وان مریدان در شناعت آمدند (۵۵۹)
کین چه بدبختیست ما را ای کریم
از دل و دین مانده ما بی تو یتیم (۵۶۰)
تو بهانه می‌کنی و ما ز درد
می‌زنیم از سوز دل دمهای سرد (۵۶۱)
ما به گفتار خوشت خو کرده‌ایم
ما ز شیر حکمت تو خورده‌ایم (۵۶۲)
الله الله این جفا با ما مکن
خیر کن امروز را فردا مکن (۵۶۳)
می‌دهد دل مر ترا کین بی‌دلان
بی تو گردند آخر از بی‌حاصلان (۵۶۴)
جمله در خشکی چو ماهی می‌طپند
آب را بگشا ز جو بر دار بند (۵۶۵)
ای که چون تو در زمانه نیست کس
الله الله خلق را فریاد رس (۵۶۶)
بدون دیدگاه