مکاتبه آیت الله نخودکی ( نامه نهم – در پاسخ به یکی از مریدان )

مکتوب نهم ازمکتوبات حضرت آیت الله حاج شیخ حسنعلی نخودکی قدس سره الشریف:

این نامه را حضرت شیخ حسنعلی نخودکی قدس سره در پاسخ یکى از مریدان نگاشته است :

“…بعد از مقدمات عرض مى کنم
اینکه فرموده اید که اگر قبح عقلى نبود هر آینه آنچه را که باید بکنم مى کردم ،
معلوم مى شود که کار به نهایت اضطرار رسیده است
و همین اظطرار اسباب اجابت مى باشد،
“امن یجیب المضطر اذا دعا…”
پس باید که از این اضطرار، نهایت وجد نمود.
و لنعم ما قال :

“در عین تنگدستى در عیش و کوش و مستى
کاین کیمیاى هستى قارون کند گدا را”

و در جاى دیگر مى فرماید:

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت
هر که شد کشته او نیک سرانجام افتاد

رخ از بلا متاب که مقصود انبیاء
جز در میان آتش و کام نهنگ نیست

معراج خلیل الرحمن و یونس پیغمبر در نار و آب بود،
اگر چه به صورت زحمت و نقمت بود،
ولى در معنى رحمت و نعمت بود.

اى بسا درد مر تو را دارو
و اى بسا شیر مر تو را آهو

دیده اى خواهم که باشد شه شناس
تا شناسد شاه را که در هر لباس

امید که با تفکر و تدبر در این مطالب غم و غصه مبدل به فرح و شادى شود.
و اگر مرتبه اعلاى آن را بخواهید
باید صدمات را از محبوب دانست
و در این صورت است که مى گویند:
“ضرب الحبیب لایوجع”

همه از کار کرد الله است
نیک بخت آن کسى که آگاه است

و چه بسا که ابتلاء نشانه عنایت باشد.

اگر با دیگرانش بود میلی
چرا ظرف مرا بشکست لیلی

ولى این مرتبه اى بسیار شامخ است
و به این گفتگوها درک آن ممکن نیست .
بلکه طول زمان و مجاهدات بسیار مى خواهد.
و لنعم ما قال :
“دع الدعوى فما بالرقى ترقى الى وصل رقى”

سکندر را نمى بخشند آبى
به زور و زر میسر نیست این کار

ولى عجاله امید است که با مرور و تدبر در این عرایض
قدرى تسکین خاطر و آسایش خیال پیدا شود.
از طول مطلب و تضییع وقت سر کار عذر خواهم :

“یار چون طالب حرف است خموشى نتوان.”
اکنون عریضه را به کلام معجز نظام سلطان اولیاء،
صدر اعظم کارخانه خدا حسن ختام مى دهم
“یا من ازمه الامور طرا بیدک و مصادرها عن قضائک”.

جنابعالى گاهى توجه کاملى به این املائات داشته باشید
و گاهى نیز توجه به اشخاصى که شما منتسب به آن ها هستید بنمائید
زیرا که آباء و اجداد شما مردمان بزرگى هستند.

آلایشى بدامنم ار هست باک نیست
زیرا ز اصل پاکم و از نسل حیدرم.”

برگرفته از کتاب گرانسنگ “نشان از بی نشانها” تألیف حکیم متألّه مرحوم آیت الله مقدادی اصفهانی