به نام خداوند رحمتگر مهربان

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید در حال مستى به نماز نزدیک نشوید تا زمانى که بدانید چه مى‏ گویید و [نیز] در حال جنابت [وارد نماز نشوید] مگر اینکه راهگذر باشید تا غسل کنید و اگر بیمارید یا در سفرید یا یکى از شما از قضاى حاجت آمد یا با زنان آمیزش کرده‏ اید و آب نیافته‏ اید پس بر خاکى پاک تیمم کنید و صورت و دست هایتان را مسح نمایید که خدا بخشنده و آمرزنده است«۴۳»
آیا به کسانى که بهره‏اى از کتاب یافته ‏اند ننگریستى گمراهى را مى‏ خرند و مى‏ خواهند شما [نیز] گمراه شوید«۴۴»
و خدا به [حال] دشمنان شما داناتر است کافى است که خدا سرپرست [شما] باشد و کافى است که خدا یاور [شما] باشد«۴۵»
برخى از آنان که یهودى ‏اند کلمات را از جاهاى خود بر مى‏ گردانند و با پیچانیدن زبان خود و به قصد طعنه زدن در دین [اسلام با درآمیختن عبرى به عربى] مى‏ گویند شنیدیم و نافرمانى کردیم و بشنو [که کاش] ناشنوا گردى و [نیز از روى استهزا مى ‏گویند] راعنا [که در عربى یعنى به ما التفات کن ولى در عبرى یعنى خبیث ما] و اگر آنان مى‏ گفتند شنیدیم و فرمان بردیم و بشنو و به ما بنگر قطعا براى آنان بهتر و درست ‏تر بود ولى خدا آنان را به علت کفرشان لعنت کرد در نتیجه جز [گروهى] اندک ایمان نمى ‏آورند«۴۶»
اى کسانى که به شما کتاب داده شده است به آنچه فرو فرستادیم و تصدیق ‏کننده همان چیزى است که با شماست ایمان بیاورید پیش از آنکه چهره‌‏هایى را محو کنیم و در نتیجه آنها را به قهقرا بازگردانیم یا همچنانکه اصحاب سبت را لعنت کردیم آنان را [نیز] لعنت کنیم و فرمان خدا همواره تحقق یافته است«۴۷»
مسلما خدا این را که به او شرک ورزیده شود نمى‏‌بخشاید و غیر از آن را براى هر که بخواهد مى‏‌بخشاید و هر کس به خدا شرک ورزد به یقین گناهى بزرگ بربافته است«۴۸»
آیا به کسانى که خویشتن را پاک مى‏‌شمارند ننگریسته‌‏اى [چنین نیست] بلکه خداست که هر که را بخواهد پاک مى‏گرداند و به قدر نخ روى هسته خرمایى ستم نمى‌‏بینند«۴۹»
ببین چگونه بر خدا دروغ مى‏‌بندند و بس است که این یک گناه آشکار باشد«۵۰»
آیا کسانى را که از کتاب [آسمانى] نصیبى یافته‏‌اند ندیده‌‏اى که به جبت و طاغوت ایمان دارند و در باره کسانى که کفر ورزیده‌‏اند مى‏گویند اینان از کسانى که ایمان آورده‌‏اند راه‏‌یافته‌‏ترند«۵۱»
اینانند که خدا لعنتشان کرده و هر که را خدا لعنت کند هرگز براى او یاورى نخواهى یافت«۵۲»
آیا آنان نصیبى از حکومت دارند [اگر هم داشتند] به قدر نقطه پشت هسته خرمایى [چیزى] به مردم نمى‌‏دادند«۵۳»
بلکه به مردم براى آنچه خدا از فضل خویش به آنان عطا کرده رشک مى‏‌ورزند در حقیقت ما به خاندان ابراهیم کتاب و حکمت دادیم و به آنان ملکى بزرگ بخشیدیم«۵۴»
پس برخى از آنان به وى ایمان آوردند و برخى از ایشان از او روى برتافتند و [براى آنان] دوزخ پرشراره بس است«۵۵»
به زودى کسانى را که به آیات ما کفر ورزیده‏‌اند در آتشى [سوزان] درآوریم که هر چه پوستشان بریان گردد پوست‌هاى دیگرى بر جایش نهیم تا عذاب را بچشند آرى خداوند تواناى حکیم است«۵۶»
و به زودى کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏اند در باغ‌هایى که از زیر [درختان] آن نهرها روان است درآوریم براى همیشه در آن جاودانند و در آنجا همسرانى پاکیزه دارند و آنان را در سایه‌‏اى پایدار درآوریم«۵۷»
خدا به شما فرمان مى‏دهد که سپرده‌‏ها را به صاحبان آنها رد کنید و چون میان مردم داورى مى‏کنید به عدالت داورى کنید در حقیقت نیکو چیزى است که خدا شما را به آن پند مى‌‏دهد خدا شنواى بیناست«۵۸»
اى کسانى که ایمان آورده‏اید خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت کنید پس هر گاه در امرى [دینى] اختلاف نظر یافتید اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید آن را به [کتاب] خدا و [سنت] پیامبر [او] عرضه بدارید این بهتر و نیک‏فرجام‌‏تر است«۵۹»
آیا ندیده‌‏اى کسانى را که مى‌‏پندارند به آنچه به سوى تو نازل شده و [به] آنچه پیش از تو نازل گردیده ایمان آورده‌‏اند [با این همه] مى‏‌خواهند داورى میان خود را به سوى طاغوت ببرند با آنکه قطعا فرمان یافته‏‌اند که بدان کفر ورزند و[لى] شیطان مى‌‏خواهد آنان را به گمراهى دورى دراندازد«۶۰»
و چون به ایشان گفته شود به سوى آنچه خدا نازل کرده و به سوى پیامبر [او] بیایید منافقان را مى‏بینى که از تو سخت روى برمى‌‏تابند«۶۱»
پس چگونه هنگامى که به [سزاى] کار و کردار پیشینشان مصیبتى به آنان مى‏‌رسد نزد تو مى‌آیند و به خدا سوگند مى‏‌خورند که ما جز نیکویى و موافقت قصدى نداشتیم«۶۲»
اینان همان کسانند که خدا مى‌‏داند چه در دل دارند پس از آنان روى برتاب و[لى] پندشان ده و با آنها سخنى رسا که در دلشان [مؤثر] افتد بگوى«۶۳»
و ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم مگر آنکه به توفیق الهى از او اطاعت کنند و اگر آنان وقتى به خود ستم کرده بودند پیش تو مى‏‌آمدند و از خدا آمرزش مى‏‌خواستند و پیامبر [نیز] براى آنان طلب آمرزش مى‏‌کرد قطعا خدا را توبه ‏پذیر مهربان مى‏‌یافتند«۶۴»
ولى چنین نیست به پروردگارت قسم که ایمان نمى‌‏آورند مگر آنکه تو را در مورد آنچه میان آنان مایه اختلاف است داور گردانند سپس از حکمى که کرده ‏اى در دلهایشان احساس ناراحتى [و تردید] نکنند و کاملا سر تسلیم فرود آورند«۶۵»
و اگر بر آنان مقرر مى‌‏کردیم که تن به کشتن دهید یا از خانه‏ هاى خود به در آیید جز اندکى از ایشان آن را به کار نمى‏ بستند و اگر آنان آنچه را بدان پند داده مى ‏شوند به کار مى ‏بستند قطعا برایشان بهتر و در ثبات قدم ایشان مؤثرتر بود«۶۶»
و در آن صورت [ما هم] از نزد خویش یقینا پاداشى بزرگ به آنان مى ‏دادیم«۶۷»
و قطعا آنان را به راهى راست هدایت مى‏ کردیم«۶۸»
و کسانى که از خدا و پیامبر اطاعت کنند در زمره کسانى خواهند بود که خدا ایشان را گرامى داشته [یعنى] با پیامبران و راستان و شهیدان و شایستگانند و آنان چه نیکو همدمانند«۶۹»
این تفضل از جانب خداست و خدا بس داناست«۷۰»