به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

ما تو را پیروزى بخشیدیم [چه‌] پیروزى درخشانى! (۱)
تا خداوند از گناه گذشته و آینده تو درگذرد و نعمت خود را بر تو تمام گرداند و تو را به راهى راست هدایت کند. (۲)
و تو را به نصرتى ارجمند یارى نماید. (۳)
اوست آن کس که در دل‌هاى مؤمنان آرامش را فرو فرستاد تا ایمانى بر ایمان خود بیفزایند. و سپاهیان آسمان‌ها و زمین از آن خداست، و خدا همواره داناى سنجیده‌کار است. (۴)
تا مردان و زنانى را که ایمان آورده‌اند در باغ‌هایى که از زیر [درختان‌] آن جویبارها روان است، درآورد و در آن جاویدان بدارد، و بدی‌هایشان را از آنان بزداید؛ و این [فرجام نیک‌] در پیشگاه خدا کامیابى بزرگى است. (۵)
و [تا] مردان و زنان نفاق‌پیشه و مردان و زنان مشرک را که به خدا گمان بد برده‌اند، عذاب کند؛ بد زمانه بر آنان باد. و خدا بر ایشان خشم نموده و لعنتشان کرده و جهنم را براى آنان آماده گردانیده و [چه‌] بد سرانجامى است، (۶)
و سپاهیان آسمان‌ها و زمین از آن خداست، و خدا همواره شکست‌ناپذیر سنجیده‌کار است. (۷)
[اى پیامبر،] ما تو را [به سمت‌] گواه و بشارتگر و هشداردهنده‌اى فرستادیم. (۸)
تا به خدا و فرستاده‌اش ایمان آورید و او را یارى کنید و ارجش نهید، و [خدا] را بامدادان و شامگاهان به پاکى بستایید. (۹)
در حقیقت، کسانى که با تو بیعت مى‌کنند، جز این نیست که با خدا بیعت مى‌کنند؛ دست خدا بالاى دست‌هاى آنان است. پس هر که پیمان‌شکنى کند، تنها به زیان خود پیمان مى‌شکند، و هر که بر آنچه با خدا عهد بسته وفادار بماند، به زودى خدا پاداشى بزرگ به او مى‌بخشد. (۱۰)
برجاى‌ماندگان بادیه‌نشین به زودى به تو خواهند گفت: «اموال ما و کسانمان ما را گرفتار کردند، براى ما آمرزش بخواه.» چیزى را که در دل‌هایشان نیست بر زبان خویش مى‌رانند. بگو: «اگر خدا بخواهد به شما زیانى یا سودى برساند چه کسى در برابر او براى شما اختیار چیزى را دارد؟ بلکه [این‌] خداست که به آنچه مى‌کنید همواره آگاه است. (۱۱)
[نه چنان بود،] بلکه پنداشتید که پیامبر و مؤمنان هرگز به خانمان خود بر نخواهند گشت، و این [پندار] در دل‌هایتان نمودى خوش یافت، و گمان بد کردید، و شما مردمى در خور هلاکت بودید.» (۱۲)
و هر کس به خدا و پیامبر او ایمان نیاورده است [بداند که‌] ما براى کافران آتشى سوزان آماده کرده‌ایم. (۱۳)
و فرمانروایى آسمان‌ها و زمین از آن خداست: هر که را بخواهد مى‌بخشاید و هر که را بخواهد عذاب مى‌کند، و خدا همواره آمرزنده مهربان است. (۱۴)
چون به [قصد] گرفتن غنایم روانه شدید، به زودى برجاى‌ماندگان خواهند گفت: «بگذارید ما [هم‌] به دنبال شما بیاییم.» [این گونه‌] مى‌خواهند دستور خدا را دگرگون کنند. بگو: «هرگز از پى ما نخواهید آمد. آرى، خدا از پیش در باره شما چنین فرموده.» پس به زودى خواهند گفت: «[نه،] بلکه بر ما رشگ مى‌برید.» [نه چنین است‌] بلکه جز اندکى درنمى‌یابند. (۱۵)
به برجاى‌ماندگان بادیه‌نشین بگو: «به زودى به سوى قومى سخت زورمند دعوت خواهید شد که با آنان بجنگید یا اسلام آورند. پس اگر فرمان برید خدا شما را پاداش نیک مى‌بخشد، و اگر -همچنان که پیشتر پشت کردید- [باز هم‌] روى بگردانید، شما را به عذابى پردرد معذب مى‌دارد.» (۱۶)
بر نابینا گناهى نیست و بر لنگ گناهى نیست و بر بیمار گناهى نیست [که در جهاد شرکت نکنند]؛ و هر کس خدا و پیامبر او را فرمان برد، وى را در باغ‌هایى که از زیر [درختان‌] آن نهرهایى روان است درمى‌آورد، و هر کس روى برتابد، به عذابى دردناک معذبش مى‌دارد. (۱۷)
به راستى خدا هنگامى که مؤمنان، زیر آن درخت با تو بیعت مى‌کردند از آنان خشنود شد، و آنچه در دل‌هایشان بود بازشناخت و بر آنان آرامش فرو فرستاد و پیروزى نزدیکى به آنها پاداش داد. (۱۸)
و [نیز] غنیمت‌هاى فراوانى خواهند گرفت، و خدا همواره نیرومند سنجیده‌کار است. (۱۹)
و خدا به شما غنیمت‌هاى فراوان [دیگرى‌] وعده داده که به زودى آنها را خواهید گرفت، و این [پیروزى‌] را براى شما پیش انداخت، و دست‌هاى مردم را از شما کوتاه ساخت، و تا براى مؤمنان نشانه‌اى باشد و شما را به راه راست هدایت کند. (۲۰)
و [غنیمت‌هاى‌] دیگر[ى نیز هست‌] که شما بر آنها دست نیافته‌اید [و] خدا بر آنها نیک احاطه دارد، و همواره خداوند بر هر چیزى تواناست. (۲۱)
و اگر کسانى که کافر شدند، به جنگ با شما برخیزند، قطعاً پشت خواهند کرد، و دیگر یار و یاورى نخواهند یافت. (۲۲)
سنّت الهى از پیش همین بوده، و در سنّت الهى هرگز تغییرى نخواهى یافت. (۲۳)
و اوست همان کسى که در دل مکه -پس از پیروزکردن شما بر آنان- دست‌هاى آنها را از شما و دست‌هاى شما را از ایشان کوتاه گردانید، و خدا به آنچه مى‌کنید همواره بیناست. (۲۴)
آنها بودند که کفر ورزیدند و شما را از مسجد الحرام بازداشتند و نگذاشتند قربانى [شما] که بازداشته شده بود به محلش برسد، و اگر [در مکه‌] مردان و زنان با ایمانى نبودند که [ممکن بود] بى‌آنکه آنان را بشناسید، ندانسته پایمالشان کنید و تاوانشان بر شما بماند [فرمان حمله به مکه مى‌دادیم‌] تا خدا هر که را بخواهد در جوار رحمت خویش درآورد. اگر [کافر و مؤمن‌] از هم متمایز مى‌شدند، قطعاً کافران را به عذاب دردناکى معذب مى‌داشتیم. (۲۵)
آنگاه که کافران در دل‌هاى خود، تعصّب [آن هم‌] تعصّب جاهلیّت ورزیدند، پس خدا آرامش خود را بر فرستاده خویش و بر مؤمنان فرو فرستاد، و آرمان تقوا را ملازم آنان ساخت، و [در واقع‌] آنان به [رعایت ]آن [آرمان‌] سزاوارتر و شایسته [اتصاف به‌] آن بودند، و خدا همواره بر هر چیزى داناست. (۲۶)
حقاً خدا رؤیاى پیامبر خود را تحقّق بخشید [که دیده بود:] شما بدون شکّ، به خواست خدا در حالى که سر تراشیده و موى [و ناخن‌] کوتاه کرده‌اید، با خاطرى آسوده در مسجد الحرام درخواهید آمد. خدا آنچه را که نمى‌دانستید دانست، و غیر از این، پیروزى نزدیکى [براى شما] قرار داد. (۲۷)
اوست کسى که پیامبر خود را به [قصد] هدایت، با آیین درست روانه ساخت، تا آن را بر تمام ادیان پیروز گرداند و گواه‌بودن خدا کفایت مى‌کند. (۲۸)
محمد [ص‌] پیامبر خداست؛ و کسانى که با اویند، بر کافران، سختگیر [و] با همدیگر مهربانند. آنان را در رکوع و سجود مى‌بینى. فضل و خشنودى خدا را خواستارند. علامت [مشخصّه‌] آنان بر اثر سجود در چهره‌هایشان است. این صفت ایشان است در تورات، و مثَل آنها در انجیل چون کِشته‌اى است که جوانه خود برآورد و آن را مایه دهد تا ستبر شود و بر ساقه‌هاى خود بایستد و دهقانان را به شگفت آورد، تا از [انبوهى‌] آنان [خدا] کافران را به خشم دراندازد. خدا به کسانى از آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند، آمرزش و پاداش بزرگى وعده داده‌است. (۲۹)