به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

حاء، میم. (۱)
سوگند به کتاب روشنگر. (۲)
ما آن را قرآنى عربى قرار دادیم، باشد که بیندیشید. (۳)
و همانا که آن در کتاب اصلى [لوح محفوظ] به نزد ما سخت والا و پر حکمت است. (۴)
آیا به [صِرف‌] اینکه شما قومى منحرفید [باید] قرآن را از شما باز داریم؟ (۵)
و چه بسا پیامبرانى که در [میان‌] گذشتگان روانه کردیم. (۶)
و هیچ پیامبرى به سوى ایشان نیامد، مگر اینکه او را به ریشخند مى‌گرفتند. (۷)
و نیرومندتر از آنان را به هلاکت رسانیدیم و سنّت پیشینیان تکرار شد. (۸)
و اگر از آنان بپرسى: «آسمانها و زمین را چه کسى آفریده؟» قطعاً خواهند گفت: «آنها را همان قادر دانا آفریده است.» (۹)
همان کسى که این زمین را براى شما گهواره‌اى گردانید و براى شما در آن راهها نهاد، باشد که راه یابید. (۱۰)
و آن کس که آبى به اندازه از آسمان فرود آورد، پس به وسیله آن، سرزمینى مرده را زنده گردانیدیم؛ همین گونه [از گورها] بیرون آورده مى‌شوید. (۱۱)
و همان کسى که جفتها را یکسره آفرید، و براى شما از کشتیها و دامها [وسیله‌اى که‌] سوار شوید قرار داد. (۱۲)
تا بر پشت آن‌[ها] قرار گیرید، پس چون بر آن‌[ها] برنشستید، نعمت پروردگار خود را یاد کنید و بگویید: «پاک است کسى که این را براى ما رام کرد و[گرنه‌] ما را یاراى [رام‌ساختن‌] آنها نبود.» (۱۳)
«و به راستى که ما به سوى پروردگارمان بازخواهیم گشت.» (۱۴)
و براى او بعضى از بندگان [خدا] را جزئى [چون فرزند و شریک‌] قرار دادند. به راستى که انسان بس ناسپاس آشکار است. (۱۵)
آیا از آنچه مى‌آفریند، خود، دخترانى برگرفته و به شما پسران را اختصاص داده است؟ (۱۶)
و چون یکى از آنان را به آنچه به [خداى‌] رحمان نسبت مى‌دهد خبر دهند، چهره او سیاه مى‌گردد، در حالى که خشم و تأسف خود را فرو مى‌خورد. (۱۷)
آیا کسى [را شریک خدا مى‌کنند] که در زر و زیور پرورش یافته و در [هنگام‌] مجادله، بیانش غیر روشن است؟ (۱۸)
و فرشتگانى را که خود، بندگان رحمانند، مادینه [و دختران او] پنداشتند. آیا در خلقت آنان حضور داشتند؟ گواهى ایشان به زودى نوشته مى‌شود و [از آن‌] پرسیده خواهند شد. (۱۹)
و مى‌گویند: «اگر [خداى‌] رحمان مى‌خواست، آنها را نمى‌پرستیدیم.» آنان به این [دعوى‌] دانشى ندارند [و] جز حدس نمى‌زنند. (۲۰)
آیا به آنان پیش از آن [قرآن‌] کتابى داده‌ایم که بدان تمسک مى‌جویند؟ (۲۱)
[نه،] بلکه گفتند: «ما پدران خود را بر آیینى یافتیم و ما [هم با] پى گیرى از آنان، راه یافتگانیم.» (۲۲)
و بدین گونه در هیچ شهرى پیش از تو هشداردهنده‌اى نفرستادیم مگر آنکه خوشگذرانان آن گفتند: «ما پدران خود را بر آیینى [و راهى‌] یافته‌ایم و ما از پى ایشان راهسپریم.» (۲۳)
گفت «هر چند هدایت کننده‌تر از آنچه پدران خود را بر آن یافته‌اید براى شما بیاورم؟» گفتند: «ما [نسبت‌] به آنچه بدان فرستاده شده‌اید کافریم.» (۲۴)
پس، از آنان انتقام گرفتیم. پس بنگر فرجام تکذیب‌کنندگان چگونه بوده است. (۲۵)
و چون ابراهیم به [نا]پدرى خود و قومش گفت: «من واقعاً از آنچه مى‌پرستید بیزارم، (۲۶)
مگر [از] آن کس که مرا پدید آورد؛ و البته او مرا راهنمایى خواهد کرد.» (۲۷)
و او آن را در پى خود سخنى جاویدان کرد، باشد که آنان [به توحید] بازگردند. (۲۸)
بلکه اینان و پدرانشان را برخودارى دادم تا حقیقت و فرستاده‌اى آشکار به سویشان آمد. (۲۹)
و چون حقیقت به سویشان آمد، گفتند: «این افسونى است و ما منکر آنیم.» (۳۰)
و گفتند: «چرا این قرآن بر مردى بزرگ از [آن‌] دو شهر فرود نیامده است؟» (۳۱)
آیا آنانند که رحمت پروردگارت را تقسیم مى‌کنند؟ ما [وسایل‌] معاش آنان را در زندگى دنیا میانشان تقسیم کرده‌ایم، و برخى از آنان را از [نظر] درجات، بالاتر از بعضى [دیگر] قرار داده‌ایم تا بعضى از آنها بعضى [دیگر] را در خدمت گیرند، و رحمت پروردگار تو از آنچه آنان مى‌اندوزند بهتر است. (۳۲)
و اگر نه آن بود که [همه‌] مردم [در انکار خدا] امتى واحد گردند، قطعاً براى خانه‌هاى آنان که به [خداى‌] رحمان کفر مى‌ورزیدند، سقفها و نردبانهایى از نقره که بر آنها بالا روند قرار مى‌دادیم. (۳۳)
و براى خانه‌هایشان نیز درها و تختهایى که بر آنها تکیه زنند. (۳۴)
و زر و زیورهاى [دیگر نیز]. و همه اینها جز متاع زندگى دنیا نیست، و آخرت پیش پروردگار تو براى پرهیزگاران است. (۳۵)
و هر کس از یاد [خداى‌] رحمان دل بگرداند، بر او شیطانى مى‌گماریم تا براى وى دمسازى باشد. (۳۶)
و مسلماً آنها ایشان را از راه باز مى‌دارند و [آنها] مى‌پندارند که راه یافتگانند. (۳۷)
تا آنگاه که او [با دمسازش‌] به حضور ما آید، [خطاب به شیطان‌] گوید: «اى کاش میان من و تو، فاصله خاور و باختر بود، که چه بد دمسازى هستى!» (۳۸)
و امروز هرگز [پشیمانى‌] براى شما سود نمى‌بخشد، چون ستم کردید؛ در حقیقت، شما در عذاب، مشترک خواهید بود. (۳۹)
پس آیا تو مى‌توانى کران را شنوا کنى، یا نابینایان و کسى را که همواره در گمراهى آشکارى است راه نمایى؟ (۴۰)
پس اگر ما تو را [از دنیا] ببریم، قطعاً از آنان انتقام مى‌کشیم، (۴۱)
یا [اگر] آنچه را به آنان وعده داده‌ایم به تو نشان دهیم؛ حتماً ما بر آنان قدرت داریم. (۴۲)
پس به آنچه به سوى تو وحى شده است چنگ دَرْزَنْ، که تو بر راهى راست قرار دارى. (۴۳)
و به راستى که [قرآن‌] براى تو و براى قوم تو [مایه‌] تذکّرى است، و به زودى [در مورد آن‌] پرسیده خواهید شد. (۴۴)
و از رسولان ما که پیش از تو گسیل داشتیم جویا شو؛ آیا در برابر [خداى‌] رحمان، خدایانى که مورد پرستش قرار گیرند مقرر داشته‌ایم؟ (۴۵)
و همانا موسى را با نشانه‌هاى خویش به سوى فرعون و سران [قوم‌] او روانه کردیم. پس گفت: «من فرستاده پروردگار جهانیانم.» (۴۶)
پس چون آیات ما را براى آنان آورد، ناگهان ایشان بر آنها خنده زدند. (۴۷)
و [ما] نشانه‌اى به ایشان نمى‌نمودیم مگر اینکه آن از نظیر [و مشابه‌] آن بزرگتر بود، و به عذاب گرفتارشان کردیم تا مگر به راه آیند. (۴۸)
و گفتند: «اى فسونگر، پروردگارت را به [پاس‌] آنچه با تو عهد کرده، براى ما بخوان، که ما واقعاً به راه درست درآمده‌ایم.» (۴۹)
و چون عذاب را از آنها برداشتیم، بناگاه آنان پیمان شکستند. (۵۰)
و فرعون در [میان‌] قوم خود ندا درداد [و] گفت: «اى مردم [کشور] من، آیا پادشاهى مصر و این نهرها که از زیر [کاخهاى‌] من روان است از آنِ من نیست؟ پس مگر نمى‌بینید؟ (۵۱)
آیا [نه‌] من از این کس که خود بى‌مقدار است و نمى‌تواند درست بیان کند بهترم؟ (۵۲)
پس چرا بر او دستبندهایى زرین آویخته نشده؟ یا با او فرشتگانى همراه نیامده‌اند؟ (۵۳)
پس قوم خود را سبک‌مغز یافت [و آنان را فریفت‌] و اطاعتش کردند، چرا که آنها مردمى منحرف بودند. (۵۴)
و چون ما را به خشم درآوردند، از آنان انتقام گرفتیم و همه آنان را غرق کردیم. (۵۵)
و آنان را پیشینه‌اى [بد] و عبرتى براى آیندگان گردانیدیم. (۵۶)
و هنگامى که [در مورد] پسر مریم مثالى آورده شد، بناگاه قوم تو از آن [سخن‌] هِلهِله درانداختند [و اعراض کردند]، (۵۷)
و گفتند: «آیا معبودان ما بهترند یا او؟» آن [مثال‌] را جز از راه جدل براى تو نزدند، بلکه آنان مردمى جدل‌پیشه‌اند. (۵۸)
[عیسى‌] جز بنده‌اى که بر وى منت نهاده و او را براى فرزندان اسرائیل سرمشق [و آیتى‌] گردانیده‌ایم نیست. (۵۹)
و اگر بخواهیم قطعاً به جاى شما فرشتگانى که در [روى‌] زمین جانشین [شما] گردند قرار دهیم. (۶۰)
و همانا آن، نشانه‌اى براى [فهم‌] رستاخیز است، پس زنهار در آن تردید مکن، و از من پیروى کنید؛ این است راه راست! (۶۱)
و مبادا شیطان شما را از راه به در برد، زیرا او براى شما دشمنى آشکار است. (۶۲)
و چون عیسى دلایل آشکار آورد، گفت: «به راستى براى شما حکمت آوردم، و تا در باره بعضى از آنچه در آن اختلاف مى‌کردید برایتان توضیح دهم. پس، از خدا بترسید و فرمانم ببرید.» (۶۳)
در حقیقت، خداست که خود پروردگار من و پروردگار شماست. پس او را بپرستید؛ این است راه راست. (۶۴)
تا [آنکه‌] از میانشان، احزاب دست به اختلاف زدند، پس واى بر کسانى که ستم کردند از عذاب روزى دردناک! (۶۵)
آیا جز [این‌] انتظار مى‌برند که رستاخیز -در حالى که حدس نمى‌زنند- ناگهان بر آنان در رسد؟ (۶۶)
در آن روز، یاران -جز پرهیزگاران- بعضى‌شان دشمن بعضى دیگرند. (۶۷)
اى بندگان من، امروز بر شما بیمى نیست و غمگین نخواهید شد. (۶۸)
همان کسانى که به آیات ما ایمان آورده و تسلیم بودند. (۶۹)
شما با همسرانتان شادمانه داخل بهشت شوید. (۷۰)
سینیهایى از طلا و جام‌هایى در برابر آنان مى‌گردانند، و در آنجا آنچه دلها آن را بخواهند و دیدگان را خوش آید [هست‌] و شما در آن جاودانید. (۷۱)
و این است همان بهشتى که به [پاداش‌] آنچه مى‌کردید میراث یافتید. (۷۲)
در آنجا براى شما میوه‌هایى فراوان خواهد بود که از آنها مى‌خورید. (۷۳)
بى‌گمان، مجرمان در عذاب جهنم ماندگارند. (۷۴)
[عذاب‌] از آنان تخفیف نمى‌یابد و آنها در آنجا نومیدند. (۷۵)
و ما بر ایشان ستم نکردیم، بلکه خود ستمکار بودند. (۷۶)
و فریاد کشند: «اى مالک، [بگو:] پروردگارت جان ما را بستاند.» پاسخ دهد: « شما ماندگارید.» (۷۷)
قطعاً حقیقت را برایتان آوردیم، لیکن بیشتر شما حقیقت را خوش نداشتید. (۷۸)
یا در کارى ابرام ورزیده‌اند؟ ما [نیز] ابرام مى‌ورزیم. (۷۹)
آیا مى‌پندارند که ما راز آنها و نجوایشان را نمى‌شنویم؟ چرا، و فرشتگان ما پیش آنان [حاضرند و] ثبت مى‌کنند. (۸۰)
بگو: «اگر براى [خداى‌] رحمان فرزندى بود، خود من نخستین پرستندگان بودم.» (۸۱)
پروردگار آسمانها و زمین [و] پروردگار عرش، از آنچه وصف مى‌کنند منزه است. (۸۲)
پس آنان را رها کن تا در یاوه‌گویى خود فرو روند و بازى کنند تا آن روزى را که بدان وعده داده مى‌شوند دیدار کنند. (۸۳)
و اوست که در آسمان خداست و در زمین خداست، و هموست سنجیده‌کار دانا. (۸۴)
و خجسته است کسى که فرمانروایى آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است از آنِ اوست، و علم قیامت پیش اوست و به سوى او برگردانیده مى‌شوید. (۸۵)
و کسانى که به جاى او مى‌خوانند [و مى‌پرستند] اختیار شفاعت ندارند، مگر آن کسانى که آگاهانه به حق گواهى داده باشند. (۸۶)
و اگر از آنان بپرسى: «چه کسى آنان را خلق کرده؟» مسلماً خواهند گفت: «خدا.» پس چگونه [از حقیقت‌] بازگردانیده مى‌شوند؟ (۸۷)
و گوید: «اى پروردگار من، اینها جماعتى‌اند که ایمان نخواهند آورد.» (۸۸)
[و خدا فرمود:] از ایشان روى برتاب و بگو: «به سلامت.» پس زودا که بدانند. (۸۹)