به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

کسانى که کفر ورزیدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند، [خدا] اعمال آنان را تباه خواهد کرد. (۱)
و آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند و به آنچه بر محمد [ص‌] نازل آمده گرویده‌اند -[که‌] آن خود حق [و] از جانب پروردگارشان است- [خدا نیز] بدیهایشان را زدود و حال [و روز]شان را بهبود بخشید. (۲)
این بدان سبب است که آنان که کفر ورزیدند، از باطل پیروى کردند، و کسانى که ایمان آوردند از همان حق -که از جانب پروردگارشان است- پیروى کردند. این گونه خدا براى [بیدارى‌] مردم مثال‌هایشان را مى‌زند. (۳)
پس چون با کسانى که کفر ورزیده‌اند برخورد کنید، گردنها[یشان‌] را بزنید. تا چون آنان را [در کشتار] از پاى درآوردید، پس [اسیران را] استوار در بند کشید؛ سپس یا [بر آنان‌] منّت نهید [و آزادشان کنید] و یا فدیه [و عوض از ایشان بگیرید]، تا در جنگ، اسلحه بر زمین گذاشته شود. این است [دستور خدا]؛ و اگر خدا مى‌خواست، از ایشان انتقام مى‌کشید، ولى [فرمان پیکار داد] تا برخى از شما را به وسیله برخى [دیگر] بیازماید، و کسانى که در راه خدا کشته شده‌اند، هرگز کارهایشان را ضایع نمى‌کند. (۴)
به زودى آنان را راه مى‌نماید و حالشان را نیکو مى‌گرداند. (۵)
و در بهشتى که براى آنان وصف کرده، آنان را درمى‌آورد. (۶)
اى کسانى که ایمان آورده‌اید، اگر خدا را یارى کنید یاریتان مى‌کند و گامهایتان را استوار مى‌دارد. (۷)
و کسانى که کفر ورزیدند، نگونسارى بر آنان باد؛ و [خدا] اعمالشان را برباد داد. (۸)
این بدان سبب است که آنان آنچه را خدا نازل کرده است خوش نداشتند، و [خدا نیز] کارهایشان را باطل کرد. (۹)
مگر در زمین نگشته‌اند، تا ببینند فرجام کسانى که پیش از آنها بودند به کجا انجامیده است؟ خدا زیر و زبرشان کرد و کافران را نظایر [همین کیفرها در پیش‌] است. (۱۰)
چرا که خدا سرپرست کسانى است که ایمان آورده‌اند، ولى کافران را سرپرست [و یارى‌] نیست. (۱۱)
خدا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند، در باغهایى که از زیر [درختان‌] آنها نهرها روان است درمى‌آورد، و [حال آنکه‌] کسانى که کافر شده‌اند، [در ظاهر] بهره مى‌برند و همان گونه که چارپایان مى‌خورند، مى‌خورند، و[لى ]جایگاه آنها آتش است. (۱۲)
و بسا شهرها که نیرومندتر از آن شهرى بود که تو را [از خود] بیرون راند، که ما هلاکشان کردیم و براى آنها یار [و یاورى‌] نبود. (۱۳)
آیا کسى که بر حجتى از جانب پروردگار خویش است، چون کسى است که بدى کردارش براى او زیبا جلوه داده شده و هوسهاى خود را پیروى کرده‌اند؟ (۱۴)
مَثَل بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده [چون باغى است که‌] در آن نهرهایى است از آبى که [رنگ و بو و طعمش‌] برنگشته؛ و جویهایى از شیرى که مزه‌اش دگرگون نشود؛ و رودهایى از باده‌اى که براى نوشندگان لذتى است؛ و جویبارهایى از انگبین ناب. و در آنجا از هر گونه میوه براى آنان [فراهم‌] است و [از همه بالاتر] آمرزش پروردگار آنهاست. [آیا چنین کسى در چنین باغى دل‌انگیز] مانند کسى است که جاودانه در آتش است و آبى جوشان به خوردشان داده مى‌شود [تا] روده‌هایشان را از هم فرو پاشد؟ (۱۵)
و از میان [منافقان‌] کسانى‌اند که [در ظاهر] به [سخنان‌] تو گوش مى‌دهند، ولى چون از نزد تو بیرون مى‌روند، به دانش یافتگان مى‌گویند: «هم اکنون چه گفت؟» اینان همانانند که خدا بر دلهایشان مهر نهاده است و از هوسهاى خود پیروى کرده‌اند. (۱۶)
و[لى‌] آنان که به هدایت گراییدند [خدا] آنان را هر چه بیشتر هدایت بخشید و [توفیق‌] پرهیزگارى‌شان داد. (۱۷)
آیا [کافران‌] جز این انتظار مى‌برند که رستاخیز به ناگاه بر آنان فرا رسد؟ و علامات آن اینک پدید آمده است. پس اگر [رستاخیز] بر آنان دررسد، دیگر کجا جاى اندرزشان است؟ (۱۸)
پس بدان که هیچ معبودى جز خدا نیست؛ و براى گناه خویش آمرزش جوى؛ و براى مردان و زنان با ایمان [طلب مغفرت کن‌]؛ و خداست که فرجام و م‌آل [هر یک از] شما را مى‌داند. (۱۹)
و کسانى که ایمان آورده‌اند مى‌گویند: «چرا سوره‌اى [در باره جهاد] نازل نمى شود؟» اما چون سوره‌اى صریح نازل شد و در آن نام کارزار آمد، آنان که در دلهایشان مرضى هست، مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى‌نگرند. (۲۰)
[ولى‌] فرمان‌پذیرى و سخنى شایسته برایشان بهتر است. و چون کار به تصمیم کشد، قطعاً خیر آنان در این است که با خدا راست‌[دل‌] باشند. (۲۱)
پس [اى منافقان،] آیا امید بستید که چون [از خدا] برگشتید [یا سرپرست مردم شدید] در [روى‌] زمین فساد کنید و خویشاوندی‌هاى خود را از هم بگسلید؟ (۲۲)
اینان همان کسانند که خدا آنان را لعنت نموده و [گوش دل‌] ایشان را ناشنوا و چشم‌هایشان را نابینا کرده است. (۲۳) آیا به آیات قرآن نمى‌اندیشند؟ یا [مگر] بر دلهایشان قفلهایى نهاده شده است؟ (۲۴)
بى‌گمان، کسانى که پس از آنکه [راه‌] هدایت بر آنان روشن شد [به حقیقت‌] پشت کردند، شیطان آنان را فریفت و به آرزوهاى دور و درازشان انداخت. (۲۵)
چرا که آنان به کسانى که آنچه را خدا نازل کرده خوش نمى‌داشتند، گفتند: «ما در کار [مخالفت‌] تا حدودى از شما اطاعت خواهیم کرد.» و خدا از همداستانى آنان آگاه است. (۲۶)
پس چگونه [تاب مى‌آورند] وقتى که فرشتگان [عذاب‌]، جانشان را مى‌ستانند و بر چهره و پشت آنان تازیانه مى‌نوازند؟ (۲۷)
زیرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پیروى کرده‌اند و خرسندیش را خوش نداشتند؛ پس اعمالشان را باطل گردانید. (۲۸)
آیا کسانى که در دلهایشان مرضى هست، پنداشتند که خدا هرگز کینه آنان را آشکار نخواهد کرد؟ (۲۹) و اگر بخواهیم، قطعاً آنان را به تو مى‌نمایانیم، در نتیجه ایشان را به سیماى [حقیقى‌]شان مى‌شناسى و از آهنگ سخن به [حال‌] آنان پى خواهى برد؛ و خداست که کارهاى شما را مى‌داند. (۳۰)
و البته شما را مى‌آزماییم تا مجاهدان و شکیبایان شما را باز شناسانیم، و گزارشهاى [مربوط به‌] شما را رسیدگى کنیم. (۳۱)
کسانى که کافر شدند و [مردم را] از راه خدا باز داشتند و پس از آنکه راه هدایت بر آنان آشکار شد، با پیامبر [خدا] در افتادند، هرگز به خدا گزندى نمى‌رسانند؛ و به زودى [خدا] کرده‌هایشان را تباه خواهد کرد. (۳۲)
اى کسانى که ایمان آورده‌اید، خدا را اطاعت کنید و از پیامبر [او نیز] اطاعت نمایید، و کرده‌هاى خود را تباه مکنید. (۳۳)
آنان که کفر ورزیدند و مانع راه خدا شدند، سپس در حال کفر مردند، هرگز خدا از آنان درنخواهد گذشت. (۳۴)
پس سستى نورزید و [کافران را] به آشتى مخوانید [که‌] شما برترید و خدا با شماست و از [ارزش‌] کارهایتان هرگز نخواهد کاست. (۳۵)
زندگى این دنیا لهو و لعبى بیش نیست، و اگر ایمان بیاورید و پروا بدارید [خدا] پاداش شما را مى‌دهد و اموالتان را [در عوض‌] نمى‌خواهد. (۳۶) اگر [اموال‌] شما را بخواهد و به اصرار از شما طلب کند بخل مى‌ورزید، و کینه‌هاى شما را برملا مى‌کند. (۳۷)
شما همان [مردمى‌] هستید که براى انفاق در راه خدا فرا خوانده شده‌اید. پس برخى از شما بخل مى‌ورزند، و هر کس بخل ورزد تنها به زیان خود بخل ورزیده، و [گرنه‌] خدا بى‌نیاز است و شما نیازمندید؛ و اگر روى برتابید [خدا] جاى شما را به مردمى غیر از شما خواهد داد که مانند شما نخواهند بود. (۳۸)