تفسیر صوتی سوره الرحمن (به صورت کامل و آیه به آیه) توسط استاد دکتر محمدعلی انصاری که بر ۱۲ بخش صوتی تقسیم شده است. همچنین به همراه تلاوت سوره الرحمن با صدای استاد مشاری العفاسی و ترجمه گویای فارسی با صدای خانم بدین‌لو به صورت صوتی در ادامه‌ی گفتاورد درج گردیده است. شایان ذکر است متن عربی سوره الرحمن، ترجمه فارسی (استاد فولادوند سوره الرحمن)، فضایل و برکات سوره الرحمن، داستان‌ها و روایات تاریخی سوره الرحمن و هرآنچه درباره سوره الرحمن است نیز برای شما کاربران محترم حرف‌محبت به صورت یک‌جا در این مطلب آورده شده است.

تفسیر صوتی سوره الرحمن استاد انصاری

تلاوت سوره الرحمن با صدای مشاری العفاسی

ترجمه گویای فارسی سوره الرحمن خانم بدین‌لو

درباره سوره مبارکه الرحمن

سوره الرحمن ملقب به عروس قرآن، پنجاه و پنجمین سوره قرآن است که در جزء ۲۷ جای دارد. نام‌گذاری این سوره به نام «الرحمن» که یکی از نام‌های الهی است، از کلمه آغازین سوره گرفته شده است. درباره مکی یا مدنی بودن این سوره اختلاف است.

سوره الرحمن مجموعه‌ای از نعمت‌های خدا در دنیا و آخرت را برمی‌شمرد. همچنین در این سوره به برپایی قیامت و ویژگی‌های آن و چگونگی حسابرسی اعمال پرداخته شده است. خداوند در این سوره پس از ذکر هر نعمتی، از بندگان خود با آیه «فَبأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ: پس کدام‌یک از نعمت‌هاى پروردگارتان را منکرید؟» اقرار می‌گیرد. این آیه ۳۱ مرتبه در سوره تکرار شده است. در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده پس از این آیه، عبارت «لا بِشَیْءٍ مِنْ الائِکَ رَبِّ اُکَذِّبُ: پروردگارا هیچ‌یک از نعمت‌های تو را انکار نمی‌کنم» خوانده شود.

بر اساس برخی روایات اگر کسی سوره الرحمن را قرائت کند، خداوند توفیق شکرگزاری به او می‌دهد و اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می‎‌شود. سوره الرحمن در ایران در مجالس فاتحه‌خوانی قرائت می‌شود.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الرَّحْمَنُ ﴿١﴾ عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿٢﴾ خَلَقَ الإنْسَانَ ﴿٣﴾ عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿۴﴾ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿۵﴾ وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿۶﴾ وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿٧﴾ أَلا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿٨﴾ وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿٩﴾ وَالأرْضَ وَضَعَهَا لِلأنَامِ ﴿١٠﴾ فِیهَا فَاکِهَهٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الأکْمَامِ ﴿١١﴾ وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿١٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١٣﴾ خَلَقَ الإنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿١۴﴾ وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿١۵﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١۶﴾ رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿١٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١٨﴾ مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿١٩﴾ بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لا یَبْغِیَانِ ﴿٢٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢١﴾ یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٢٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢٣﴾ وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالأعْلامِ ﴿٢۴﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢۵﴾ کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿٢۶﴾ وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَالإکْرَامِ ﴿٢٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢٨﴾ یَسْأَلُهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿٢٩﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٠﴾ سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَا الثَّقَلانِ ﴿٣١﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٢﴾ یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالإنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إِلا بِسُلْطَانٍ ﴿٣٣﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣۴﴾ یُرْسَلُ عَلَیْکُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَنُحَاسٌ فَلا تَنْتَصِرَانِ ﴿٣۵﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣۶﴾ فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ وَرْدَهً کَالدِّهَانِ ﴿٣٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٨﴾ فَیَوْمَئِذٍ لا یُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَلا جَانٌّ ﴿٣٩﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴٠﴾ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالأقْدَامِ ﴿۴١﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴٢﴾ هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿۴٣﴾ یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿۴۴﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴۵﴾ وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿۴۶﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴٧﴾ ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿۴٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۴٩﴾ فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿۵٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵١﴾ فِیهِمَا مِنْ کُلِّ فَاکِهَهٍ زَوْجَانِ ﴿۵٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵٣﴾ مُتَّکِئِینَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿۵۴﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵۵﴾ فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلا جَانٌّ ﴿۵۶﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵٧﴾ کَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿۵٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۵٩﴾ هَلْ جَزَاءُ الإحْسَانِ إِلا الإحْسَانُ ﴿۶٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶١﴾ وَمِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿۶٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶٣﴾ مُدْهَامَّتَانِ ﴿۶۴﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶۵﴾ فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿۶۶﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶٧﴾ فِیهِمَا فَاکِهَهٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿۶٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿۶٩﴾ فِیهِنَّ خَیْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿٧٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧١﴾ حُورٌ مَقْصُورَاتٌ فِی الْخِیَامِ ﴿٧٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٣﴾ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلا جَانٌّ ﴿٧۴﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧۵﴾ مُتَّکِئِینَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِیٍّ حِسَانٍ ﴿٧۶﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٧﴾ تَبَارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلالِ وَالإکْرَامِ ﴿٧٨﴾

به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

[خدای] رحمان «۱» قرآن را یاد داد «۲» انسان را آفرید «۳» به او بیان آموخت «۴» خورشید و ماه بر حسابی [روان]اند «۵» و بوته و درخت چهره سایانند «۶» و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت «۷» تا مبادا از اندازه درگذرید «۸» و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید «۹» و زمین را برای مردم نهاد «۱۰» در آن میوه [ها] و نخلها با خوشه‌های غلاف دار «۱۱» و دانه‌های پوست دار و گیاهان خوشبوست «۱۲» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۱۳» انسان را از گل خشکیده‌ای سفال مانند آفرید «۱۴» و جن را از تشعشعی از آتش خلق کرد «۱۵» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۱۶» پروردگار دو خاور و پروردگار دو باختر «۱۷» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۱۸» دو دریا را [به گونه ای] روان کرد [که] با هم برخورد کنند «۱۹» میان آن دو حد فاصلی است که به هم تجاوز نمی‌کنند «۲۰» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۲۱» از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید «۲۲» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۲۳» و او راست در دریا سفینه‌های بادبان‌دار بلند همچون کوه‌ها «۲۴» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۲۵» هر چه بر [زمین] است فانی‌شونده است «۲۶» و ذات باشکوه و ارجمند پروردگارت باقی خواهد ماند «۲۷» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۲۸» هر که در آسمانها و زمین است از او درخواست می‌کند هر زمان او در کاری است «۲۹» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۳۰» ای جن و انس زودا که به شما بپردازیم «۳۱» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۳۲» ای گروه جنیان و انسیان اگر می‌توانید از کرانه‌های آسمانها و زمین به بیرون رخنه کنید پس رخنه کنید [ولی] جز با [به دست آوردن] تسلطی رخنه نمی‌کنید «۳۳» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۳۴» بر سر شما شراره‌هایی از [نوع] تفته آهن و مس فرو فرستاده خواهد شد و [از کسی] یاری نتوانید طلبید «۳۵» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۳۶» پس آنگاه که آسمان از هم شکافد و چون چرم گلگون گردد «۳۷» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۳۸» در آن روز هیچ انس و جنی از گناهش پرسیده نشود «۳۹» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۴۰» تبهکاران از سیمایشان شناخته می‌شوند و از پیشانی و پایشان بگیرند «۴۱» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۴۲» این است همان جهنمی که تبهکاران آن را دروغ می‌خواندند «۴۳» میان [آتش] و میان آب جوشان سرگردان باشند «۴۴» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۴۵» و هر کس را که از مقام پروردگارش بترسد دو باغ است «۴۶» پس کدامیک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۴۷» که دارای شاخسارانند «۴۸» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۴۹» در آن دو [باغ] دو چشمه روان است «۵۰» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۵۱» در آن دو [باغ] از هر میوه ای دو گونه است «۵۲» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۵۳» بر بسترهایی که آستر آنها از ابریشم درشت‌بافت است تکیه آنند و چیدن میوه [از] آن دو باغ [به آسانی] در دسترس است «۵۴» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۵۵» در آن [باغها دلبرانی] فروهشته نگاهند که دست هیچ انس و جنی پیش از ایشان به آنها نرسیده‌است «۵۶» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۵۷» گویی که آنها یاقوت و مرجانند «۵۸» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۵۹» مگر پاداش احسان جز احسان است «۶۰» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۶۱» و غیر از آن دو [باغ] دو باغ [دیگر نیز] هست «۶۲» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۶۳» که از [شدت] سبزی سیه گون می‌نماید «۶۴» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۶۵» در آن دو [باغ] دو چشمه همواره جوشان است «۶۶» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۶۷» در آن دو میوه و خرما و انار است «۶۸» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۶۹» در آنجا [زنانی] نکوخوی و نکورویند «۷۰» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۷۱» حورانی پرده نشین در [دل] خیمه‌ها «۷۲» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۷۳» دست هیچ انس و جنی پیش از ایشان به آنها نرسیده‌است «۷۴» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۷۵» بر بالش سبز و فرش نیکو تکیه زده‌اند «۷۶» پس کدام یک از نعمتهای پروردگارتان را منکرید «۷۷» خجسته باد نام پروردگار شکوهمند و بزرگوارت «۷۸»

آیات مشهور سوره الرحمن

  • هَلْ جَزَاءُ الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ (آیه۶۰)

ترجمه: مگر پاداش نیکی جز نیکی است؟

در آیات قبلی آمده است خداوند به کسانی که از مقام پروردگارشان ترس دارند، دو بهشت با نعمت‌های فراوان می‌دهد. این آیه بیان می‌کند که آن احسان خداوند به این دلیل است که آنان با ترس از خداوند، احسان کردند و پاسخ احسان، چیزی به جز احسان نیست. بر اساس روایتی از امام صادق(ع) این آیه درباره کافر و مؤمن نیکوکار و بدکار جارى مى‌شود و هر کس به دیگری نیکی کند، او باید جبران کند و راه جبران این نیست که به همان مقدار نیکی کند بلکه باید بیش از آن باشد. دلیل این کار آن است که اگر شخص دوم به همان اندازه فرد اول نیکی کند، عمل نیک فرد اول برتر است به دلیل آنکه او آغازگر نیکی بوده است؛ از این رو شخص دوم باید بیشتر از فرد اول نیکی کند تا در ارزش احسان با یکدیگر برابر شوند.

شعرای فارسی‌زبان نیز در اشعار خود به مضمون این آیه اشاره کرده‌اند همچنانکه مولوی سروده است:

چیست احسان ، را مکافات ای پسر؟
لطف و احسان و ثواب معتبر

سعدی نیز در آخرین اثر خود، مواعظ، شعری دارد که با مضمون این آیه مرتبط است:

جزای مردمی جز مردمی نیست
هر آنکو حق نداند آدمی نیست

فضیلت و خواص سوره الرحمن

بر اساس برخی روایات اگر کسی سوره الرحمن را بخواند، خداوند به ضعف و ناتوانی او رحم می‌کند و موجب می‌شود آن فرد توفیق شکرگزاری نعمت‎‌های الهی را پیدا ‎کند. همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است سوره الرحمن را بخواند و پس از هر آیه «فبای الاء ربکما تکذبان» عبارت «لابشیء من الائک رب اکذب» را بگوید، اگر در آن روز یا شب از دنیا برود شهید محسوب می شود. هم‌چنین شفاعت قاری سوره الرحمن در حق دیگران در روز قیامت از دیگر آثار این سوره برشمرده شده است. در نماز پس از زیارت امام رضا (ع) خواندن سوره الرحمن در رکعت دوم پس از سوره حمد توصیه شده است.در دیگر نمازهای زیارت نیز خواندن سوره الرحمن توصیه شده است.

آسان شدن امور سخت، درمان درد چشم و محافظت از انسان از جمله خواصی است که برای سوره الرحمن بیان شده است.

تفسیر صوتی سوره الرحمن

صفحه اینستاگرام حرف محبت

تفسیر سوره الرحمن

تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن تفسیر صوتی سوره الرحمن

لینک کوتاه
https://www.nabavi.co /?p=45956

بدون دیدگاه

پاسخ دهید

فیلدهای مورد نیاز با * علامت گذاری شده اند