به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

حاء میم«1»
وحى [نامه]اى است از جانب [خداى] رحمتگر مهربان«2»
کتابى است که آیات آن به روشنى بیان شده قرآنى است به زبان عربى براى مردمى که مى‌‏دانند«3»
بشارت‌گر و هشداردهنده است و[لى] بیشتر آنان رویگردان شدند در نتیجه [چیزى را] نمى‏‌شنوند«4»
و گفتند دل‌هاى ما از آنچه ما را به سوى آن مى‏خوانى سخت محجوب و مهجور است و در گوشهاى ما سنگینى و میان ما و تو پرده‏‌اى است پس تو کار خود را بکن ما [هم] کار خود را مى‏‌کنیم«5»
بگو من بشرى چون شمایم جز اینکه به من وحى مى‏‌شود که خداى شما خدایى یگانه است پس مستقیما به سوى او بشتابید و از او آمرزش بخواهید و واى بر مشرکان«6»
همان کسانى که زکات نمى‏‌دهند و آنان که به آخرت ناباورند«7»
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌‏اند آنان را پاداشى بى‌‏پایان است«8»
بگو آیا این شمایید که واقعا به آن کسى که زمین را در دو هنگام آفرید کفر مى‌‏ورزید و براى او همتایانى قرار مى‌‏دهید این است پروردگار جهانیان«9»
و در [زمین] از فراز آن [لنگرآسا] کوه‌ها نهاد و در آن خیر فراوان پدید آورد و مواد خوراکى آن را در چهار روز اندازه‌‏گیرى کرد [که] براى خواهندگان‏‌درست [و متناسب با نیازهایشان] است«10»
سپس آهنگ [آفرینش] آسمان کرد و آن بخارى بود پس به آن و به زمین فرمود خواه یا ناخواه بیایید آن دو گفتند فرمان‏پذیر آمدیم«11»
پس آنها را [به صورت] هفت آسمان در دو هنگام مقرر داشت و در هر آسمانى کار [مربوط به] آن را وحى فرمود و آسمان [این] دنیا را به چراغ‌ها آذین کردیم و [آن را نیک] نگاه داشتیم این است اندازه‌‏گیرى آن نیرومند دانا«12»
پس اگر روى برتافتند بگو شما را از آذرخشى چون آذرخش عاد و ثمود بر حذر داشتم«13»
چون فرستادگان [ما] از پیش رو و از پشت‏‌سرشان بر آنان آمدند [و گفتند] زنهار جز خدا را مپرستید گفتند اگر پروردگار ما مى‏‌خواست قطعا فرشتگانى فرومى‏‌فرستاد پس ما به آنچه بدان فرستاده شده‌‏اید کافریم«14»
و اما عادیان به ناحق در زمین سر برافراشتند و گفتند از ما نیرومندتر کیست آیا ندانسته‌‏اند که آن خدایى که خلقشان کرده خود از ایشان نیرومندتر است و در نتیجه آیات ما را انکار مى‏‌کردند«15»
پس بر آنان تندبادى توفنده در روزهایى شوم فرستادیم تا در زندگى دنیا عذاب رسوایى را بدانان بچشانیم و قطعا عذاب آخرت رسواکننده‌‏تر است و آنان یارى نخواهند شد«16»
و اما ثمودیان پس آنان را راهبرى کردیم و[لى] کوردلى را بر هدایت ترجیح دادند پس به [کیفر] آنچه مرتکب مى‏شدند صاعقه عذاب خفت‏آور آنان را فروگرفت«17»
و کسانى را که ایمان آورده بودند و پروا مى‏داشتند رهانیدیم«18»
و [یاد کن] روزى را که دشمنان خدا به سوى آتش گردآورده و بازداشت [و دسته دسته تقسیم] مى‌‏شوند«19»
تا چون بدان رسند گوششان و دیدگانشان و پوستشان به آنچه مى‏‌کرده‌‏اند بر ضدشان گواهى دهند«20»
و به پوست [بدن] خود مى‏‌گویند چرا بر ضد ما شهادت دادید مى‌‏گویند همان خدایى که هر چیزى را به زبان درآورده ما را گویا گردانیده است و او نخستین بار شما را آفرید و به سوى او برگردانیده مى‌‏شوید«21»
و [شما] از اینکه مبادا گوش و دیدگان و پوستتان بر ضد شما گواهى دهند [گناهانتان را] پوشیده نمى‌‏داشتید لیکن گمان داشتید که خدا بسیارى از آنچه را که مى‏‌کنید نمى‌‏داند«22»
و همین بود گمانتان که در باره پروردگارتان بردید شما را هلاک کرد و از زیانکاران شدید«23»
پس اگر شکیبایى نمایند جایشان در آتش است و اگر از در پوزش درآیند مورد اجابت قرار نمى‌‏گیرند«24»
و براى آنان دمسازانى گذاشتیم و آنچه در دسترس ایشان و آنچه در پى آنان بود در نظرشان زیبا جلوه دادند و فرمان [عذاب] در میان امتهایى از جن و انس که پیش از آنان روزگار به سر برده بودند بر ایشان واجب آمد چرا که آنها زیانکاران بودند«25»
و کسانى که کافر شدند گفتند به این قرآن گوش مدهید و سخن لغو در آن اندازید شاید شما پیروز شوید«26»
و قطعا کسانى را که کافر شده‌‏اند عذابى سخت مى‏‌چشانیم و حتما آنها را به بدتر از آنچه مى‏‌کرده‌‏اند جزا مى‌‏دهیم«27»
آرى سزاى دشمنان خدا همان آتش است که در آن منزل همیشگى دارند [این] جزا به کیفر آن است که نشانه‏‌هاى ما را انکار مى‌‏کردند«28»
و کسانى که کفر ورزیدند گفتند پروردگارا آن دو [گمراه‏گرى] از جن و انس که ما را گمراه کردند به ما نشان ده تا آنها را زیر قدم‌هایمان بگذاریم تا زبون شوند«29»
در حقیقت کسانى که گفتند پروردگار ما خداست‏ سپس ایستادگى کردند فرشتگان بر آنان فرود مى‌‏آیند [و مى‌‏گویند] هان بیم مدارید و غگمین مباشید و به بهشتى که وعده یافته بودید شاد باشید«30»
در زندگى دنیا و در آخرت دوستانتان ماییم و هر چه دلهایتان بخواهد در [بهشت] براى شماست و هر چه خواستار باشید در آنجا خواهید داشت«31»
روزى آماده‏اى از سوى آمرزنده مهربان است«32»
و کیست‏ خوش‌گفتارتر از آن کس که به سوى خدا دعوت نماید و کار نیک کند و گوید من [در برابر خدا] از تسلیم‌‏شدگانم«33»
و نیکى با بدى یکسان نیست [بدى را] آنچه خود بهتر است دفع کن آنگاه کسى که میان تو و میان او دشمنى است گویى دوستى یکدل مى‏‌گردد«34»
و این [خصلت] را جز کسانى که شکیبا بوده‌‏اند نمى‌‏یابند و آن را جز صاحب بهره‏‌اى بزرگ نخواهد یافت«35»
و اگر دمدمه‏‌اى از شیطان تو را از جاى درآورد پس به خدا پناه ببر که او خود شنواى داناست«36»
و از نشانه‌‏هاى [حضور] او شب و روز و خورشید و ماه است نه براى خورشید سجده کنید و نه براى ماه و اگر تنها او را مى‏پرستید آن خدایى را سجده کنید که آنها را خلق کرده است«37»
پس اگر کبر ورزیدند کسانى که در پیشگاه پروردگار تواند شبانه‌‏روز او را نیایش مى‏‌کنند و خسته نمى‏‌شوند«38»
و از [دیگر] نشانه‏‌هاى او این است که تو زمین را فسرده مى‌‏بینى و چون باران بر آن فروریزیم به جنبش درآید و بردمد آرى همان کسى که آن را زندگى بخشید قطعا زنده‌‏کننده مردگان است در حقیقت او بر هر چیزى تواناست«39»
کسانى که در [فهم و ارائه] آیات ما کژ مى‏‌روند بر ما پوشیده نیستند آیا کسى که در آتش افکنده مى‏‌شود بهتر است‏یا کسى که روز قیامت آسوده‌‏خاطر مى‏‌آید هر چه مى‏‌خواهید بکنید که او به آنچه انجام مى‌‏دهید بیناست«40»
کسانى که به این قرآن چون بدیشان رسید کفر ورزیدند [به کیفر خود مى‏‌رسند] و به راستى که آن کتابى ارجمند است«41»
از پیش روى آن و از پشت‏‌سرش باطل به سویش نمى‌‏آید وحى [نامه]اى است از حکیمى ستوده[صفات]«42»
به تو جز آنچه به پیامبران پیش از تو گفته شده است گفته نمى‏‌شود به راستى که پروردگار تو داراى آمرزش و دارنده کیفرى پر درد است«43»
و اگر [این کتاب را] قرآنى غیر عربى گردانیده بودیم قطعا مى‏‌گفتند چرا آیه‌‏هاى آن روشن بیان نشده کتابى غیر عربى و [مخاطب آن] عرب زبان بگواین [کتاب] براى کسانى که ایمان آورده‌‏اند رهنمود و درمانى است و کسانى که ایمان نمى‏‌آورند در گوش‌هایشان سنگینى است و قرآن برایشان نامفهوم است و [گویى] آنان را از جایى دور ندا مى‏‌دهند«44»
و به راستى موسى را کتاب [تورات] دادیم پس در آن اختلاف واقع شد و اگر از جانب پروردگارت فرمان [مهلت] سبقت نگرفته بود قطعا میانشان داورى شده بود و در حقیقت آنان در باره آن به شکى سخت دچارند«45»
هر که کار شایسته کند به سود خود اوست و هر که بدى کند به زیان خود اوست و پروردگار تو به بندگان [خود] ستمکار نیست«46»
دانستن هنگام رستاخیز فقط منحصر به اوست و میوه‌‏ها از غلافهایشان بیرون نمى‌‏آیند و هیچ مادینه‏‌اى بار نمى‌‏گیرد و بار نمى‌‏گذارد مگر آنکه او به آن علم دارد و روزى که [خدا] آنان را ندا مى‌‏دهد شریکان من کجایند مى‏‌گویند با بانگ رسا به تو مى‏‌گوییم که هیچ گواهى از میان ما نیست«47»
و آنچه از پیش مى‏خواندند از [نظر] آنان ناپدید مى‌‏شود و مى‌‏دانند که آنان را روى گریز نیست«48»
انسان از دعاى خیر خسته نمى‏‌شود و چون آسیبى به او رسد مایوس [و] نومید مى‏‌گردد«49»
و اگر از جانب خود رحمتى پس از زیانى که به او رسیده است بچشانیم قطعا خواهد گفت من سزاوار آنم و گمان ندارم که رستاخیز برپا شود و اگر هم به سوى پروردگارم بازگردانیده شوم قطعا نزد او برایم خوبى خواهد بود پس بدون شک کسانى را که کفران کرده‌‏اند به آنچه انجام داده‌‏اند آگاه خواهیم کرد و مسلما از عذابى سخت به آنان خواهیم چشانید«50»
و چون انسان را نعمت بخشیم روى برتابد و خود را کنار کشد و چون آسیبى بدو رسد دست به دعاى فراوان بردارد«51»
بگو به من خبر دهید اگر [قرآن] از نزد خدا [آمده] باشد و آن را انکار کرده باشید چه کسى گمراه‌‏تر از آن کس خواهد بود که به مخالفتى دور و دراز [دچار] آمده باشد«52»
به زودى نشانه‏‌هاى خود را در افق‌ها[ى گوناگون] و در دلهایشان بدیشان خواهیم نمود تا برایشان روشن گردد که او خود حق است آیا کافى نیست که پروردگارت خود شاهد هر چیزى است«53»
آرى آنان در لقاى پروردگارشان تردید دارند آگاه باش که مسلما او به هر چیزى احاطه دارد«54»