به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

حاء میم«1»
عین سین قاف«2»
این گونه خداى نیرومند حکیم به سوى تو و به سوى کسانى که پیش از تو بودند وحى مى‏ کند«3»
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست و او بلندمرتبه بزرگ است«4»
چیزى نمانده که آسمانها از فرازشان بشکافند و [حال آنکه] فرشتگان به سپاس پروردگارشان تسبیح مى‏‌گویند و براى کسانى که در زمین هستند آمرزش مى‌‏طلبند آگاه باش در حقیقت‏ خداست که آمرزنده مهربان است«5»
و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‌‏اند خدا بر ایشان نگهبان است و تو بر آنان گمارده نیستى«6»
و بدین گونه قرآن عربى به سوى تو وحى کردیم تا [مردم] مکه و کسانى را که پیرامون آنند هشدار دهى و از روز گردآمدن [خلق] که تردیدى در آن نیست بیم دهى گروهى در بهشتند و گروهى در آتش«7»
و اگر خدا مى‏‌خواست قطعا آنان را امتى یگانه مى‌‏گردانید لیکن هر که را بخواهد به رحمت‏ خویش درمى‏‌آورد و ستمگران نه یارى دارند و نه یاورى«8»
آیا به جاى او دوستانى براى خود گرفته ‏اند خداست که دوست راستین است و اوست که مردگان را زنده مى‏‌کند و هموست که بر هر چیزى تواناست«9»
و در باره هر چیزى اختلاف پیدا کردید داوریش به خدا [ارجاع مى‏‌گردد] چنین خدایى پروردگار من است بر او توکل کردم و به سوى او بازمى‏‌گردم«10»
پدیدآورنده آسمانها و زمین است از خودتان براى شما جفت‌هایى قرار داد و از دامها [نیز] نر و ماده [قرار داد] بدین وسیله شما را بسیار مى‏‌گرداند چیزى مانند او نیست و اوست‏ شنواى بینا«11»
کلیدهاى آسمانها و زمین از آن اوست براى هر کس که بخواهد روزى را گشاده یا تنگ مى‏‌گرداند اوست که بر هر چیزى داناست«12»
از [احکام] دین آنچه را که به نوح در باره آن سفارش کرد براى شما تشریع کرد و آنچه را به تو وحى کردیم و آنچه را که در باره آن به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش نمودیم که دین را برپا دارید و در آن تفرقه‌‏اندازى مکنید بر مشرکان آنچه که ایشان را به سوى آن فرا مى‌‏خوانى گران مى‌‏آید خدا هر که را بخواهد به سوى خود برمى‌‏گزیند و هر که را که از در توبه درآید به سوى خود راه مى‌‏نماید«13»
و فقط پس از آنکه علم برایشان آمد راه تفرقه پیمودند [آن هم] به صرف حسد [و برترى جویى] میان همدیگر و اگر سخنى [دایر بر تاخیر عذاب] از جانب پروردگارت تا زمانى معین پیشى نگرفته بود قطعا میانشان داورى شده بود و کسانى که بعد از آنان کتاب [تورات] را میراث یافتند واقعا در باره او در تردیدى سخت [دچار]اند«14»
بنابراین به دعوت پرداز و همان گونه که مامورى ایستادگى کن و هوسهاى آنان را پیروى مکن و بگو به هر کتابى که خدا نازل کرده است ایمان آوردم و مامور شدم که میان شما عدالت کنم خدا پروردگار ما و پروردگار شماست اعمال ما از آن ما و اعمال شما از آن شماست میان ما و شما خصومتى نیست‏ خدا میان ما را جمع مى‏‌کند و فرجام به سوى اوست«15»
و کسانى که در باره خدا پس از اجابت [دعوت] او به مجادله مى پردازند حجتشان پیش پروردگارشان باطل است و خشمى [از خدا] برایشان است و براى آنان عذابى سخت‏ خواهد بود«16»
خدا همان کسى است که کتاب و وسیله سنجش را به حق فرود آورد و تو چه مى‏‌دانى شاید رستاخیز نزدیک باشد«17»
کسانى که به آن ایمان ندارند شتاب‌زده آن را مى‏‌خواهند و کسانى که ایمان آورده ‏اند از آن هراسناکند و مى‌‏دانند که آن حق است بدان که آنان که در مورد قیامت تردید مى‌‏ورزند قطعا در گمراهى دور و درازى‏اند«18»
خدا نسبت به بندگانش مهربان است هر که را بخواهد روزى مى‏‌دهد و اوست نیرومند غالب«19»
کسى که کشت آخرت بخواهد براى وى در کشته‏ اش مى‌‏افزاییم و کسى که کشت این دنیا را بخواهد به او از آن مى‏‌دهیم و[لى] در آخرت او را نصیبى نیست«20»
آیا براى آنان شریکانى است که در آنچه خدا بدان اجازه نداده برایشان بنیاد آیینى نهاده‏‌اند و اگر فرمان قاطع [در باره تاخیر عذاب در کار] نبود مسلما میانشان داورى مى‌‏شد و براى ستمکاران شکنجه‏‌اى پر درد است«21»
[در قیامت] ستمگران را از آنچه انجام داده‌‏اند هراسناک مى‏‌بینى و [جزاى عملشان] به آنان خواهد رسید و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‏‌اند در باغ‌هاى بهشتند آنچه را بخواهند نزد پروردگارشان خواهند داشت این است همان فضل عظیم«22»
این همان [پاداشى] است که خدا بندگان خود را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌‏اند [بدان] مژده داده است بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى در باره خویشاوندان و هر کس نیکى به جاى آورد [و طاعتى اندوزد] براى او در ثواب آن خواهیم افزود قطعا خدا آمرزنده و قدرشناس است«23»
آیا مى‏‌گویند بر خدا دروغى بسته است پس اگر خدا بخواهد بر دلت مهر مى‌نهد و خدا باطل را محو و حقیقت را با کلمات خویش پا برجا مى‏‌کند اوست که به راز دلها داناست«24»
و اوست کسى که توبه را از بندگان خود مى‌‏پذیرد و از گناهان درمى‏‌گذرد و آنچه مى‌‏کنید مى‌‏داند«25»
و [درخواست] کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‌‏اند اجابت مى‏‌کند و از فضل خویش به آنان زیاده مى‏‌دهد و[لى] براى کافران عذاب سختى خواهد بود«26»
و اگر خدا روزى را بر بندگانش فراخ گرداند مسلما در زمین سر به عصیان برمى‏‌دارند لیکن آنچه را بخواهد به اندازه‏‌اى [که مصلحت است] فرو مى‏ فرستد به راستى که او به [حال] بندگانش آگاه بیناست«27»
و اوست کسى که باران را پس از آنکه [مردم] نومید شدند فرود مى‌‏آورد و رحمت‏ خویش را مى‏‌گسترد و هموست ‏سرپرست‏ ستوده«28»
و از نشانه‏‌هاى [قدرت] اوست آفرینش آسمانها و زمین و آنچه از [انواع] جنبنده در میان آن دو پراکنده است و او هرگاه بخواهد بر گردآوردن آنان تواناست«29»
و هر [گونه] مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و [خدا] از بسیارى درمى‏ گذرد«30»
و شما در زمین درمانده کننده [خدا] نیستید و جز خدا شما را سرپرست و یاورى نیست«31»
و از نشانه‏‌هاى او سفینه‌‏هاى کوه ‏آسا در دریاست«32»
اگر بخواهد باد را ساکن مى‏‌گرداند و [سفینه ‏ها] بر پشت [آب] متوقف مى‌‏مانند قطعا در این [امر] براى هر شکیباى شکرگزارى نشانه‏‌هاست«33»
یا به [سزاى] آنچه [کشتى‏‌نشینان] مرتکب شده‌‏اند هلاکشان کند و[لى] از بسیارى درمى‏‌گذرد«34»
و [تا] آنان که در آیات ما مجادله مى‌‏کنند بدانند که ایشان را [روى] گریزى نیست«35»
و آنچه به شما داده شده برخوردارى [و کالاى] زندگى دنیاست و آنچه پیش خداست براى کسانى که گرویده‌‏اند و به پروردگارشان اعتماد دارند بهتر و پایدارتر است«36»
و کسانى که از گناهان بزرگ و زشتکاری‌ها خود را به دور مى‌‏دارند و چون به خشم درمى‏ آیند درمى‌‏گذرند«37»
و کسانى که [نداى] پروردگارشان را پاسـخ [مثبت] داده و نماز برپا کرده‌‏اند و کارشان در میانشان مشورت است و از آنچه روزیشان داده‏‌ایم انفاق مى‌‏کنند«38»
و کسانى که چون ستم بر ایشان رسد یارى مى‏‌جویند [و به انتقام بر مى‏‌خیزند]«39»
و جزاى بدى مانند آن بدى است پس هر که درگذرد و نیکوکارى کند پاداش او بر [عهده] خداست به راستى او ستمگران را دوست نمى‏‌دارد«40»
و هر که پس از ستم [دیدن] خود یارى جوید [و انتقام گیرد] راه [نکوهشى] بر ایشان نیست«41»
راه [نکوهش] تنها بر کسانى است که به مردم ستم مى‌‏کنند و در [روى] زمین به ناحق سر برمى‏‌دارند آنان عذابى دردناک [در پیش] خواهند داشت«42»
و هر که صبر کند و درگذرد مسلما این [خویشتن دارى حاکى] از اراده قوى [در] کارهاست«43»
و هر که را خدا بى‏راه گذارد پس از او یار [و یاور]ى نخواهد داشت و ستمگران را مى‌‏بینى که چون عذاب را بنگرند مى‌‏گویند آیا راهى براى برگشتن [به دنیا] هست«44»
آنان را مى‌‏بینى [که چون] بر [آتش] عرضه مى‌‏شوند از [شدت] زبونى فروتن شده‌‏اند زیرچشمى مى‌‏نگرند و کسانى که گرویده‌‏اند مى‏‌گویند در حقیقت زیانکاران کسانى‌‏اند که روز قیامت‏ خودشان و کسانشان را دچار زیان کرده‌‏اند آرى ستمکاران در عذابى پایدارند«45»
و جز خدا براى آنان دوستانى [دیگر] نیست که آنها را یارى کنند و هر که را خدا بى‏راه کذارد هیچ راهى براى او نخواهد بود«46»
پیش از آنکه روزى فرا رسد که آن را از جانب خدا برگشتى نباشد پروردگارتان را اجابت کنید آن روز نه براى شما پناهى و نه برایتان [مجال] انکارى هست«47»
پس اگر روى برتابند ما تو را بر آنان نگهبان نفرستاده‌‏ایم بر عهده تو جز رسانیدن [پیام] نیست و ما چون رحمتى از جانب خود به انسان بچشانیم بدان شاد و سرمست گردد و چون به [سزاى] دستاورد پیشین آنها به آنان بدى رسد انسان ناسپاسى مى‏‌کند«48»
فرمانروایى [مطلق] آسمانها و زمین از آن خداست هر چه بخواهد مى‌‏آفریند به هر کس بخواهد فرزند دختر و به هرکس بخواهد فرزند پسر مى‌‏دهد«49»
یا آنها را پسر[ان] و دختر[انى] توام با یکدیگر مى‏‌گرداند و هر که را بخواهد عقیم مى‏سازد اوست داناى توانا«50»
و هیچ بشرى را نرسد که خدا با او سخن گوید جز [از راه] وحى یا از فراسوى حجابى یا فرستاده‌‏اى بفرستد و به اذن او هر چه بخواهد وحى نماید آرى اوست بلندمرتبه سنجیده‌‏کار«51»
وهمین گونه روحى از امر خودمان به سوى تو وحى کردیم تو نمى‏دانستى کتاب چیست و نه ایمان [کدام است] ولى آن را نورى گردانیدیم که هر که از بندگان خود را بخواهیم به وسیله آن راه مى‏‌نماییم و به راستى که تو به خوبى به راه راست هدایت مى‌‏کنى«52»
راه همان خدایى که آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست هش‏دار که [همه] کارها به خدا بازمى‏‌گردد«53»