به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

الف لام راء کتابى است که آیات آن استحکام یافته سپس از جانب حکیمى آگاه به روشنى بیان شده است«1»
که جز خدا را نپرستید به راستى من از جانب او براى شما هشداردهنده و بشارت‌گرم«2»
و این‌که از پروردگارتان آمرزش بخواهید سپس به درگاه او توبه کنید [تا اینکه] شما را با بهره‏‌مندى نیکویى تا زمانى معین بهره‏‌مند سازد و به هر شایسته نعمتى از کرم خود عطا کند و اگر روی‌گردان شوید من از عذاب روزى بزرگ بر شما بیمناکم«3»
بازگشت ‏شما به سوى خداست و او بر هر چیزى تواناست«4»
آگاه باشید که آنان دل می‌گردانند [و می‌کوشند] تا [راز خود را] از او نهفته دارند آگاه باشید آنگاه که آنان جامه‌‏هایشان را بر سر می‌کشند [خدا] آنچه را نهفته و آنچه را آشکار می‌‏دارند مى‌داند زیرا او به اسرار سینه‌‏ها داناست«5»
و هیچ جنبنده‏اى در زمین نیست مگر [اینکه] روزیش بر عهده خداست و [او] قرارگاه و محل مردنش را مى‌داند همه [این‌ها] در کتابى روشن [ثبت] است«6»
و اوست کسى که آسمان‌ها و زمین را در شش هنگام آفرید و عرش او بر آب بود تا شما را بیازماید که کدام‏یک نیکوکارترید و اگر بگویى شما پس از مرگ برانگیخته خواهید شد قطعا کسانى که کافر شده‌اند خواهند گفت این [ادعا] جز سحرى آشکار نیست«7»
و اگر عذاب را تا چندگاهى از آنان به تاخیر افکنیم حتما خواهند گفت چه چیز آن را باز مى‌دارد آگاه باش روزى که [عذاب] به آنان برسد از ایشان بازگشتنى نیست و آنچه را که مسخره مى‌کردند آنان را فرو خواهد گرفت«8»
و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانیم سپس آن را از وى سلب کنیم قطعا نومید و ناسپاس خواهد بود«9»
و اگر پس از محنتى که به او رسیده نعمتى به او بچشانیم حتما خواهد گفت گرفتاری‌ها از من دور شد بى‌گمان او شادمان و فخرفروش است«10»

مگر کسانى که شکیبایى ورزیده و کارهاى شایسته کرده‌‏اند [که] براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود«11»
و مبادا تو برخى از آنچه را که به سویت وحى مى‏شود ترک گویى و سینه‌ات بدان تنگ گردد که مى‌گویند چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده یا فرشته‌اى با او نیامده است تو فقط هشداردهنده‏اى و خدا بر هر چیزى نگهبان است«12»
یا مى‌گویند این [قرآن] را به دروغ ساخته است بگو اگر راست مى‌گویید ده سوره برساخته‌شده مانند آن بیاورید و غیر از خدا هر که را مى‌توانید فرا خوانید«13»
پس اگر شما را اجابت نکردند بدانید که آنچه نازل شده است به علم خداست و اینکه معبودى جز او نیست پس آیا شما گردن مى‌نهید«14»
کسانى که زندگى دنیا و زیور آن را بخواهند [جزاى] کارهایشان را در آنجا به طور کامل به آنان مى‌دهیم و به آنان در آنجا کم داده نخواهد شد«15»
اینان کسانى هستند که در آخرت جز آتش برایشان نخواهد بود و آنچه در آنجا کرده‌اند به هدر رفته و آنچه انجام مى‌داده‌اند باطل گردیده است«16»
آیا کسى که از جانب پروردگارش بر حجتى روشن است و شاهدى از [خویشان] او پیرو آن است و پیش از وى [نیز] کتاب موسى راهبر و مایه رحمت بوده است [دروغ مى‌بافد] آنان [که در جستجوى حقیقت‌اند] به آن مى‌گروند و هر کس از گروه‌هاى [مخالف] به آن کفر ورزد آتش وعده‌گاه اوست پس در آن تردید مکن که آن حق است [و] از جانب پروردگارت [آمده است] ولى بیشتر مردم باور نمى‌کنند«17»
و چه کسى ستم‌کارتر از آن کس است که بر خدا دروغ بندد آنان بر پروردگارشان دروغ عرضه مى‌شوند و گواهان خواهند گفت اینان بودند که بر پروردگارشان دروغ بستند هان لعنت خدا بر ستمگران باد«18»
همانان که [مردم را] از راه خدا باز مى‌دارند و آن را کج مى‌شمارند و خود آخرت را باور ندارند«19»
آنان در زمین درمانده‌کنندگان [خدا] نیستند و جز خدا دوستانى براى آنان نیست عذاب براى آنان دو چندان مى‌شود آنان توان شنیدن [حق را] نداشتند و [حق را] نمى‌دیدند«20»    

اینانند که به خویشتن زیان زده و آنچه را به دروغ برساخته بودند از دست داده‌اند«21»
شک نیست که آنان در آخرت زیان‌کارترند«22»
بى‌گمان کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و [با فروتنى] به سوى پروردگارشان آرام یافتند آنان اهل بهشتند و در آن جاودانه خواهند بود«23»
مثل این دو گروه چون نابینا و کر [در مقایسه] با بینا و شنواست آیا در مثل یکسانند پس آیا پند نمى‌گیرید«24»
و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم [گفت] من براى شما هشداردهنده‌اى آشکارم«25»
که جز خدا را نپرستید زیرا من از عذاب روزى سهمگین بر شما بیم‌ناکم«26»
پس سران قومش که کافر بودند گفتند ما تو را جز بشرى مثل خود نمى‌بینیم و جز [جماعتى از] فرومایگان ما آن هم نسنجیده نمى‌بینیم کسى تو را پیروى کرده باشد و شما را بر ما امتیازى نیست بلکه شما را دروغگو مى‌دانیم«27»
گفت اى قوم من به من بگویید اگر از طرف پروردگارم حجتى روشن داشته باشم و مرا از نزد خود رحمتى بخشیده باشد که بر شما پوشیده است آیا ما [باید] شما را در حالى که بدان اکراه دارید به آن وادار کنیم«28»
و اى قوم من بر این [رسالت] مالى از شما درخواست نمى‌کنم مزد من جز بر عهده خدا نیست و کسانى را که ایمان آورده‌اند طرد نمى‌کنم قطعا آنان پروردگارشان را دیدار خواهند کرد ولى شما را قومى مى‌بینم که نادانى مى‌کنید«29»
و اى قوم من اگر آنان را برانم چه کسى مرا در برابر خدا یارى خواهد کرد آیا عبرت نمى‌گیرید«30»

و به شما نمى‌گویم که گنجینه‌هاى خدا پیش من است و غیب نمى‌دانم و نمى‌گویم که من فرشته‌ام و در باره کسانى که دیدگان شما به خوارى در آنان مى‌نگرد نمى‌گویم خدا هرگز خیرشان نمى‌دهد خدا به آنچه در دل آنان است آگاه‏تر است [اگر جز این بگویم] من در آن صورت از ستمکاران خواهم بود«31»
گفتند اى نوح واقعا با ما جدال کردى و بسیار [هم] جدال کردى پس اگر از راستگویانى آنچه را [از عذاب خدا] به ما وعده مى‌دهى براى ما بیاور«32»
گفت تنها خداست که اگر بخواهد آن را براى شما مى‏‌آورد و شما عاجز کننده [او] نخواهید بود«33»
و اگر بخواهم شما را اندرز دهم در صورتى که خدا بخواهد شما را بیراه گذارد اندرز من شما را سودى نمى‌بخشد او پروردگار شماست و به سوى او باز گردانیده مى‌شوید«34»
یا [در باره قرآن] مى‌گویند آن را بربافته است بگو اگر آن را به دروغ سر هم کرده‌ام گناه من بر عهده خود من است و[لى] من از جرمى که به من نسبت مى‌دهید برکنارم«35»
و به نوح وحى شد که از قوم تو جز کسانى که [تاکنون] ایمان آورده‌اند هرگز [کسى] ایمان نخواهد آورد پس از آنچه مى‌کردند غمگین مباش«36»
و زیر نظر ما و [به] وحى ما کشتى را بساز و درباره کسانى که ستم کرده‌اند با من سخن مگوى چرا که آنان غرق شدنى‌اند«37»
و [نوح] کشتى را مى‏ساخت و هر بار که اشرافى از قومش بر او مى‌گذشتند او را مسخره مى‌کردند مى‌گفت اگر ما را مسخره مى‌کنید ما [نیز] شما را همان گونه که مسخره مى‌کنید مسخره خواهیم کرد«38»
به زودى خواهید دانست چه کسى را عذابى خوارکننده درمى‏ رسد و بر او عذابى پایدار فرود مى ‏آید«39»
تا آنگاه که فرمان ما در رسید و تنور فوران کرد فرمودیم در آن [کشتى] از هر حیوانى یک جفت با کسانت مگر کسى که قبلا در باره او سخن رفته است و کسانى که ایمان آورده‌اند حمل کن و با او جز [عده] اندکى ایمان نیاورده بودند«40»

و [نوح] گفت در آن سوار شوید به نام خداست روان‏ شدنش و لنگر انداختنش بى گمان پروردگار من آمرزنده مهربان است«41»
و آن [کشتى] ایشان را در میان موجى کوه‌آسا مى‌برد و نوح پسرش را که در کنارى بود بانگ درداد اى پسرک من با ما سوار شو و با کافران مباش«42»
گفت به زودى به کوهى پناه مى‌جویم که مرا از آب در امان نگاه مى‌دارد گفت امروز در برابر فرمان خدا هیچ نگاه دارنده‏اى نیست مگر کسى که [خدا بر او] رحم کند و موج میان آن دو حایل شد و [پسر] از غرق‏ شدگان گردید«43»
و گفته شد اى زمین آب خود را فرو بر و اى آسمان [از باران] خوددارى کن و آب فرو کاست و فرمان گزارده شده و [کشتى] بر جودى قرار گرفت و گفته شد مرگ بر قوم ستمکار«44»
و نوح پروردگار خود را آواز داد و گفت پروردگارا پسرم از کسان من است و قطعا وعده تو راست است و تو بهترین داورانى«45»
فرمود اى نوح او در حقیقت از کسان تو نیست او [داراى] کردارى ناشایسته است پس چیزى را که بدان علم ندارى از من مخواه من به تو اندرز مى‌دهم که مبادا از نادانان باشى«46»
گفت پروردگارا من به تو پناه مى‌برم که از تو چیزى بخواهم که بدان علم ندارم و اگر مرا نیامرزى و به من رحم نکنى از زیانکاران باشم«47»
گفته شد اى نوح با درودى از ما و برکت‌هایى بر تو و بر گروه هایى که با تواند فرود آى و گروه هایى هستند که به زودى برخوردارشان مى‌کنیم سپس از جانب ما عذابى دردناک به آنان مى‌رسد«48»
این از خبرهاى غیب است که آن را به تو وحى مى‌کنیم پیش از این نه تو آن را مى‌دانستى و نه قوم تو پس شکیبا باش که فرجام [نیک] از آن تقوا پیشگان است«49»
و به سوى [قوم] عاد برادرشان هود را [فرستادیم هود] گفت اى قوم من خدا را بپرستید جز او هیچ معبودى براى شما نیست ‏شما فقط دروغ پردازید«50»   

اى قوم من براى این [رسالت] پاداشى از شما درخواست نمى‌کنم پاداش من جز بر عهده کسى که مرا آفریده است نیست پس آیا نمى‌اندیشید«51»
و اى قوم من از پروردگارتان آمرزش بخواهید سپس به درگاه او توبه کنید [تا] از آسمان بر شما بارش فراوان فرستد و نیرویى بر نیروى شما بیفزاید و تبهکارانه روى بر مگردانید«52»
گفتند اى هود براى ما دلیل روشنى نیاوردى و ما براى سخن تو دست از خدایان خود برنمى‌داریم و تو را باور نداریم«53»
[چیزى] جز این نمى‌گوییم که بعضى از خدایان ما به تو آسیبى رسانده‌اند گفت من خدا را گواه مى‌گیرم و شاهد باشید که من از آنچه جز او شریک وى مى‌گیرید بیزارم«54»
پس همه شما در کار من نیرنگ کنید و مرا مهلت مدهید«55»
در حقیقت من بر خدا پروردگار خودم و پروردگار شما توکل کردم هیچ جنبنده‏اى نیست مگر اینکه او مهار هستى‌‏اش را در دست دارد به راستى پروردگار من بر راه راست است«56»
پس اگر روى بگردانید به یقین آنچه را که به منظور آن به سوى شما فرستاده شده بودم به شما رسانیدم و پروردگارم قومى جز شما را جانشین [شما] خواهد کرد و به او هیچ زیانى نمى‌رسانید در حقیقت پروردگارم بر هر چیزى نگاهبان است«57»
و چون فرمان ما دررسید هود و کسانى را که با او گرویده بودند به رحمتى از جانب خود نجات بخشیدیم و آنان را از عذابى سخت رهانیدیم«58»
و این [قوم] عاد بود که آیات پروردگارشان را انکار کردند و فرستادگانش را نافرمانى نمودند و به دنبال فرمان هر زورگوى ستیزه‏ جوى رفتند«59»
و [سرانجام] در این دنیا و روز قیامت لعنت بدرقه [راه] آنان گردید آگاه باشید که عادیان به پروردگارشان کفر ورزیدند هان مرگ بر عادیان قوم هود«60»

و به سوى [قوم] ثمود برادرشان صالح را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید براى شما هیچ معبودى جز او نیست او شما را از زمین پدید آورد و در آن شما را استقرار داد پس از او آمرزش بخواهید آنگاه به درگاه او توبه کنید که پروردگارم نزدیک [و] اجابت‏ کننده است«61»
گفتند اى صالح به راستى تو پیش از این میان ما مایه امید بودى آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌پرستیدند باز مى‌دارى و بى‌گمان ما از آنچه تو ما را بدان مى‌خوانى سخت دچار شکیم«62»
گفت اى قوم من چه بینید اگر [در این دعوا] بر حجتى روشن از پروردگار خود باشم و از جانب خود رحمتى به من داده باشد پس اگر او را نافرمانى کنم چه کسى در برابر خدا مرا یارى مى‌کند در نتیجه شما جز بر زیان من نمى‌افزایید«63»
و اى قوم من این ماده ‏شتر خداست که براى شما پدیده‌اى شگرف است پس بگذارید او در زمین خدا بخورد و آسیبش مرسانید که شما را عذابى زودرس فرو مى‌گیرد«64»
پس آن [ماده ‏شتر] را پى کردند و [صالح] گفت‏سه روز در خانه هایتان برخوردار شوید این وعده‌اى بى‏دروغ است«65»
پس چون فرمان ما در رسید صالح و کسانى را که با او ایمان آورده بودند به رحمت‏ خود رهانیدیم و از رسوایى آن روز [نجات دادیم] به یقین پروردگار تو همان نیرومند شکست ‏ناپذیر است«66»
و کسانى را که ستم ورزیده بودند آن بانگ [مرگبار] فرا گرفت و در خانه‌هایشان از پا درآمدند«67»
گویا هرگز در آن [خانه‌ها] نبوده‏اند آگاه باشید که ثمودیان به پروردگارشان کفر ورزیدند هان مرگ بر ثمود«68»
و به راستى فرستادگان ما براى ابراهیم مژده آوردند سلام گفتند پاسـخ داد سلام و دیرى نپایید که گوساله‌اى بریان آورد«69»
و چون دید دست هایشان به غذا دراز نمى‌شود آنان را ناشناس یافت و از ایشان ترسى بر دل گرفت گفتند مترس ما به سوى قوم لوط فرستاده شده‌ایم«70»

و زن او ایستاده بود خندید پس وى را به اسحاق و از پى اسحاق به یعقوب مژده دادیم«71»
[همسر ابراهیم] گفت اى واى بر من آیا فرزند آورم با آنکه من پیرزنم و این شوهرم پیرمرد است واقعا این چیز بسیار عجیبى است«72»
گفتند آیا از کار خدا تعجب مى‌کنى رحمت‏خدا و برکات او بر شما خاندان [رسالت] باد بى‏گمان او ستوده‌اى بزرگوار است«73»
پس وقتى ترس ابراهیم زایل شد و مژده [فرزنددار شدن] به او رسید در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت] چون و چرا مى‌کرد«74»
زیرا ابراهیم بردبار و نرم دل و بازگشت‌کننده [به سوى خدا] بود«75»
اى ابراهیم از این [چون و چرا] روى برتاب که فرمان پروردگارت آمده و براى آنان عذابى که بى‌بازگشت است‏خواهد آمد«76»
و چون فرستادگان ما نزد لوط آمدند به [آمدن] آنان ناراحت و دستش از حمایت ایشان کوتاه شد و گفت امروز روزى سخت است«77»
و قوم او شتابان به سویش آمدند و پیش از آن کارهاى زشت مى‌کردند [لوط] گفت اى قوم من اینان دختران‌منند آنان براى شما پاکیزه ترند پس از خدا بترسید و مرا در کار مهمانانم رسوا مکنید آیا در میان شما آدمى عقل ‏رس پیدا نمى‌شود«78»
گفتند تو خوب مى‌دانى که ما را به دخترانت ‏حاجتى نیست و تو خوب مى‌دانى که ما چه مى‌خواهیم«79»
[لوط] گفت کاش براى مقابله با شما قدرتى داشتم یا به تکیه گاهى استوار پناه مى‌جستم«80»     

گفتند اى لوط ما فرستادگان پروردگار توییم آنان هرگز به تو دست نخواهند یافت پس پاسى از شب گذشته خانواده‏ات را حرکت ده و هیچ کس از شما نباید واپس بنگرد مگر زنت که آنچه به ایشان رسد به او [نیز] خواهد رسید بى‏گمان وعده گاه آنان صبح است مگر صبح نزدیک نیست«81» 

پس چون فرمان ما آمد آن [شهر] را زیر و زبر کردیم و سنگ پاره‌هایى از [نوع] سنگ گل‌هاى لایه لایه بر آن فرو ریختیم«82»
[سنگ‌هایى] که نزد پروردگارت نشان‌زده بود و [خرابه‌هاى] آن از ستمگران چندان دور نیست«83»
و به سوى [اهل] مدین برادرشان شعیب را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید براى شما جز او معبودى نیست و پیمانه و ترازو را کم مکنید به راستى شما را در نعمت مى‌بینم و[لى] از عذاب روزى فراگیر بر شما بیم ناکم«84»
و اى قوم من پیمانه و ترازو را به داد تمام دهید و حقوق مردم را کم مدهید و در زمین به فساد سر برمدارید«85»
اگر مؤمن باشید باقیمانده [حلال] خدا براى شما بهتر است و من بر شما نگاهبان نیستم«86»
گفتند اى شعیب آیا نماز تو به تو دستور مى‌دهد که آنچه را پدران ما مى‌پرستیده‌اند رها کنیم یا در اموال خود به میل خود تصرف نکنیم راستى که تو بردبار فرزانه‌اى«87»
گفت اى قوم من بی‌ندیشید اگر از جانب پروردگارم دلیل روشنى داشته باشم و او از سوى خود روزى نیکویى به من داده باشد [آیا باز هم از پرستش او دست بردارم] من نمى‌خواهم در آنچه شما را از آن باز مى‌دارم با شما مخالفت کنم [و خود مرتکب آن شوم] من قصدى جز اصلاح [جامعه] تا آنجا که بتوانم ندارم و توفیق من جز به [یارى] خدا نیست بر او توکل کرده‌ام و به سوى او بازمى‌گردم«88»
و اى قوم من زنهار تا مخالفت‏ شما با من شما را بدانجا نکشاند که [بلایى] مانند آنچه به قوم نوح یا قوم هود یا قوم صالح رسید به شما [نیز] برسد و قوم لوط از شما چندان دور نیست«89»
و از پروردگار خود آمرزش بخواهید سپس به درگاه او توبه کنید که پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان] است«90» 

گفتند اى شعیب بسیارى از آنچه را که مى‌گویى نمى‌فهمیم و واقعا تو را در میان خود ضعیف مى‏بینیم و اگر عشیره تو نبود قطعا سنگ‌سارت مى‌کردیم و تو بر ما پیروز نیستى«91»
گفت اى قوم من آیا عشیره من پیش شما از خدا عزیزتر است که او را پشت سر خود گرفته‌اید [و فراموشش کرده‌اید] در حقیقت پروردگار من به آنچه انجام مى‌دهید احاطه دارد«92»
و اى قوم من شما بر حسب امکانات خود عمل کنید من [نیز] عمل مى‌کنم به زودى خواهید دانست که عذاب رسواکننده بر چه کسى فرود مى‌آید و دروغ‌گو کیست و انتظار برید که من [هم] با شما منتظرم«93»
و چون فرمان ما آمد شعیب و کسانى را که با او ایمان آورده بودند به رحمتى از جانب خویش نجات دادیم و کسانى را که ستم کرده بودند فریاد [مرگبار] فرو گرفت و در خانه‌هایشان از پا درآمدند«94»
گویى در آن [خانه‌ها] هرگز اقامت نداشته‌اند هان مرگ بر [مردم] م دی ن همان گونه که ثمود هلاک شدند«95»
و به راستى موسى را با آیات خود و حجتى آشکار«96»
به سوى فرعون و سران [قوم] وى فرستادیم ولى [سران] از فرمان فرعون پیروى کردند و فرمان فرعون صواب نبود«97»
روز قیامت پیشاپیش قومش مى‏رود و آنان را به آتش درمى‌آورد و [دوزخ] چه ورودگاه بدى براى واردان است«98»
و در این دنیا و روز قیامت به لعنت بدرقه شدند و چه بد عطایى نصیب آنان مى‌شود«99»
این از خبرهاى آن شهرهاست که آن را بر تو حکایت مى‌کنیم بعضى از آنها [هنوز] بر سر پا هستند و [بعضى] بر باد رفته‌اند «100»       

و ما به آنان ستم نکردیم ولى آنان به خودشان ستم کردند پس چون فرمان پروردگارت آمد خدایانى که به جاى خدا[ى حقیقى] مى‌خواندند هیچ به کارشان نیامد و جز بر هلاکت آنان نیفزود «101»
و این گونه بود [به قهر] گرفتن پروردگارت وقتى شهرها را در حالى که ستمگر بودند [به قهر] مى‏گرفت آرى [به قهر] گرفتن او دردناک و سخت است «102»
قطعا در این [یادآوری‌ها] براى کسى که از عذاب آخرت مى‌ترسد عبرتى است آن [روز] روزى است که مردم را براى آن گرد مى‌آورند و آن [روز] روزى است که [جملگى در آن] حاضر مى‌شوند «103»
و ما آن را جز تا زمان معینى به تاخیر نمى‌افکنیم «104»
روزى [است] که چون فرا رسد هیچ کس جز به اذن وى سخن نگوید آنگاه بعضى از آنان تیره بختند و [برخى] نیکبخت «105»
و اما کسانى که تیره‌بخت شده‌اند در آتش فریاد و ناله‌اى دارند «106»
تا آسمان‌ها و زمین برجاست در آن ماندگار خواهند بود مگر آنچه پروردگارت بخواهد زیرا پروردگار تو همان کند که خواهد «107»
و اما کسانى که نیک‌بخت شده‌اند تا آسمان‌ها و زمین برجاست در بهشت جاودانند مگر آنچه پروردگارت بخواهد [که این] بخششى است که بریدنى نیست «108»
پس درباره آنچه آنان [=مشرکان] مى‌پرستند در تردید مباش آنان جز همان گونه که قبلا پدرانشان مى‌پرستیدند نمى‌پرستند و ما بهره ایشان را تمام و ناکاسته خواهیم داد «109»
و به حقیقت ما به موسى کتاب [آسمانى] دادیم پس در مورد آن اختلاف شد و اگر از جانب پروردگارت وعده‏اى پیشى نگرفته بود قطعا میان آنها داورى شده بود و بى گمان آنان در باره آن در شکى بهتان‌آمیزند «11

و قطعا پروردگارت [نتیجه] اعمال هر یک را به تمام [و کمال] به آنان خواهد داد چرا که او به آنچه انجام مى‌دهند آگاه است «111»
پس همان گونه که دستور یافته‌اى ایستادگى کن و هر که با تو توبه کرده [نیز چنین کند] و طغیان مکنید که او به آنچه انجام مى‌دهید بیناست «112»
و به کسانى که ستم کرده‌اند متمایل مشوید که آتش [دوزخ] به شما مى‌رسد و در برابر خدا براى شما دوستانى نخواهد بود و سرانجام یارى نخواهید شد «113»
و در دو طرف روز [=اول و آخر آن] و نخستین ساعات شب نماز را برپا دار زیرا خوبی‌ها بدی‌ها را از میان مى‌برد این براى پندگیرندگان پندى است «114»
و شکیبا باش که خدا پاداش نیکوکاران را ضایع نمى‌گرداند «115»
پس چرا از نسل‌هاى پیش از شما خردمندانى نبودند که [مردم را] از فساد در زمین باز دارند جز اندکى از کسانى که از میان آنان نجاتشان دادیم و کسانى که ستم کردند به دنبال ناز و نعمتى که در آن بودند رفتند و آنان بزهکار بودند «116»
و پروردگار تو [هرگز] بر آن نبوده است که شهرهایى را که مردمش اصلاح‌گرند به ستم هلاک کند «117»
و اگر پروردگار تو مى‌خواست قطعا همه مردم را امت واحدى قرار مى‌داد در حالى که پیوسته در اختلافند «118»
مگر کسانى که پروردگار تو به آنان رحم کرده و براى همین آنان را آفریده است و وعده پروردگارت [چنین] تحقق پذیرفته است [که] البته جهنم را از جن و انس یکسره پر خواهم کرد «119»
و هر یک از سرگذشت‌هاى پیامبران [خود] را که بر تو حکایت مى‌کنیم چیزى است که دلت را بدان استوار مى‌گردانیم و در این‌ها حقیقت براى تو آمده و براى مؤمنان اندرز و تذکرى است «120»

و به کسانى که ایمان نمى‌آورند بگو بر حسب امکانات خود عمل کنید که ما [هم] عمل خواهیم کرد «121»
و منتظر باشید که ما [نیز] منتظر خواهیم بود «122»
و نهان آسمان‌ها و زمین از آن خداست و تمام کارها به او بازگردانده مى‌شود پس او را پرستش کن و بر او توکل نماى و پروردگار تو از آنچه انجام مى‌دهید غافل نیست «123»