به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

براى مردم [وقت] حسابشان نزدیک شده است و آنان در بى‏ خبرى رویگردانند«1»
هیچ پند تازه‏ اى از پروردگارشان نیامد مگر اینکه بازى‏‌کنان آن را شنیدند«2»
در حالى که دل‌هایشان مشغول است و آنان‌که ستم کردند پنهانى به نجوا برخاستند که آیا این [مرد] جز بشرى مانند شماست آیا دیده و دانسته به سوى سحر مى‏‌روید«3»
[پیامبر] گفت پروردگارم [هر] گفتار[ى] را در آسمان و زمین مى‌‏داند و اوست‏ شنواى دانا«4»
بلکه گفتند خواب‌هاى شوریده است [نه] بلکه آن را بربافته بلکه او شاعرى است پس همان گونه که براى پیشینیان هم عرضه شد باید براى ما نشانه‌‏اى بیاورد«5»
قبل از آنان [نیز مردم] هیچ شهرى که آن را نابود کردیم [به آیات ما] ایمان نیاوردند پس آیا اینان [به معجزه] ایمان مى‏‌آورند«6»
و پیش از تو [نیز] جز مردانى را که به آنان وحى مى‏‌کردیم گسیل نداشتیم اگر نمى‏‌دانید از پژوهندگان کتاب‌هاى آسمانى بپرسید«7»
و ایشان را جسدى که غذا نخورند قرار ندادیم و جاویدان [هم] نبودند«8»
سپس وعده [خود] به آنان را راست گردانیدیم و آنها و هر که را خواستیم نجات دادیم و افراط‌کاران را به هلاکت رسانیدیم«9»
در حقیقت ما کتابى به سوى شما نازل کردیم که یاد شما در آن است آیا نمى‌‏اندیشید«10»

و چه بسیار شهرها را که [مردمش] ستمکار بودند در هم شکستیم و پس از آنها قومى دیگر پدید آوردیم«11»
پس چون عذاب ما را احساس کردند بناگاه از آن مى‏‌گریختند«12»
[هان] مگریزید و به سوى آنچه در آن متنعم بودید و [به سوى] سراهایتان بازگردید باشد که شما مورد پرسش قرار گیرید«13»
گفتند اى واى بر ما که ما واقعا ستمگر بودیم«14»
سخنشان پیوسته همین بود تا آنان را دروشده بى‏جان گردانیدیم«15»
و آسمان و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازیچه نیافریدیم«16»
اگر مى‌‏خواستیم بازیچه‏اى بگیریم قطعا آن را از پیش خود اختیار مى‌‏کردیم«17»
بلکه حق را بر باطل فرو مى‏‌افکنیم پس آن را در هم مى‏شکند و بناگاه آن نابود مى‏‌گردد واى بر شما از آنچه وصف مى‏‌کنید«18»
و هر که در آسمانها و زمین است براى اوست و کسانى که نزد اویند از پرستش وى تکبر نمى‌‏ورزند و درمانده نمى‌‏شوند«19»
شبانه روز بى‌‏آنکه سستى ورزند نیایش مى‏‌کنند«20»

آیا براى خود خدایانى از زمین اختیار کرده‌‏اند که آنها [مردگان را] زنده مى‏‌کنند«21»
اگر در آنها [=زمین و آسمان] جز خدا خدایانى [دیگر] وجود داشت قطعا [زمین و آسمان] تباه مى‏‌شد پس منزه است ‏خدا پروردگار عرش از آنچه وصف مى‏‌کنند«22»
در آنچه [خدا] انجام مى‏‌دهد چون و چرا راه ندارد و[لى] آنان [=انسانها] سؤال خواهند شد«23»
آیا به جاى او خدایانى براى خود گرفته‌‏اند بگو برهانتان را بیاورید این است‏ یادنامه هر که با من است و یادنامه هر که پیش از من بوده [نه] بلکه بیشترشان حق را نمى‏‌شناسند و در نتیجه از آن رویگردانند«24»
و پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم مگر اینکه به او وحى کردیم که خدایى جز من نیست پس مرا بپرستید«25»
و گفتند [خداى] رحمان فرزندى اختیار کرده منزه است او بلکه [فرشتگان] بندگانى ارجمندند«26»
که در سخن بر او پیشى نمى‏‌گیرند و خود به دستور او کار مى‏‌کنند«27»
آنچه فراروى آنان و آنچه پشت‏ سرشان است مى‌‏داند و جز براى کسى که [خدا] رضایت دهد شفاعت نمى‌‏کنند و خود از بیم او هراسانند«28»
و هر کس از آنان بگوید من [نیز] جز او خدایى هستم او را به دوزخ کیفر مى‏‌دهیم [آرى] سزاى ستمکاران را این گونه مى‏‌دهیم«29»
آیا کسانى که کفر ورزیدند ندانستند که آسمان‌ها و زمین هر دو به هم پیوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختیم و هر چیز زنده‏اى را از آب پدید آوردیم آیا [باز هم] ایمان نمى‏‌آورند«30»

و در زمین کوه‌هایى استوار نهادیم تا مبادا [زمین] آنان [=مردم] را بجنباند و در آن راه‌هایى فراخ پدید آوردیم باشد که راه یابند«31»
و آسمان را سقفى محفوظ قرار دادیم و[لى] آنان از [مطالعه در] نشانه‏‌هاى آن اعراض مى‌‏کنند«32»
و اوست آن کسى که شب و روز و خورشید و ماه را پدید آورده است هر کدام از این دو در مدارى [معین] شناورند«33»
و پیش از تو براى هیچ بشرى جاودانگى [در دنیا] قرار ندادیم آیا اگر تو از دنیا بروى آنان جاویدانند«34»
هر نفسى چشنده مرگ است و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود و به سوى ما بازگردانیده مى‏‌شوید«35»
و کسانى که کافر شدند چون تو را ببینند فقط به مسخره‌‏ات مى‏گیرند [و مى‏‌گویند] آیا این همان کس است که خدایانتان را [به بدى] یاد مى‏‌کند در حالى که آنان خود یاد [خداى] رحمان را منکرند«36»
انسان از شتاب آفریده شده است به زودى آیاتم را به شما نشان مى‏‌دهم پس [عذاب را] به شتاب از من مخواهید«37»
و مى‏‌گویند اگر راست مى‏گویید این وعده [قیامت] کى خواهد بود«38»
کاش آنان که کافر شده‌‏اند مى‌‏دانستند آنگاه که آتش را نه از چهره‌‏هاى خود و نه از پشتشان بازنمى‌‏توانند داشت و خود مورد حمایت قرار نمى‏گیرند [چه حالى خواهند داشت]«39»
بلکه [آتش] به طور ناگهانى به آنان مى‏‌رسد و ایشان را بهت‏زده مى‏‌کند [به گونه‌‏اى] که نه مى‏‌توانند آن را برگردانند و نه به آنان مهلت داده مى‏‌شود«40»

و مسلما پیامبران پیش از تو [نیز] مورد ریش‌خند قرار گرفتند پس کسانى که آنان را مسخره مى‏‌کردند [سزاى] آنچه که آن را به ریش‌خند مى‏‌گرفتند گریبان‌گیرشان شد«41»
بگو چه کسى شما را شب و روز از [عذاب] رحمان حفظ مى‌‏کند [نه] بلکه آنان از یاد پروردگارشان رویگردانند«42»
آیا براى آنان خدایانى غیر از ماست که از ایشان حمایت کنند [آن خدایان] نه مى‌‏توانند خود را یارى کنند و نه از جانب ما یارى شوند«43»
[نه] بلکه اینها و پدرانشان را برخوردار کردیم تا عمرشان به درازا کشید آیا نمى‏‌بینند که ما مى‏آییم و زمین را از جوانب آن فرو مى‏‌کاهیم آیا باز هم آنان پیروزند«44»
بگو من شما را فقط به وسیله وحى هشدار مى‏‌دهم و[لى] چون کران بیم داده شوند دعوت را نمى‏‌شنوند«45»
و اگر شمه‌‏اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت اى واى بر ما که ستمکار بودیم«46»
و ترازوهاى داد را در روز رستاخیز مى‏‌نهیم پس هیچ کس [در] چیزى ستم نمى‏بیند و اگر [عمل] هموزن دانه خردلى باشد آن را مى‏‌آ‌وریم و کافى است که ما حساب‌رس باشیم«47»
و در حقیقت به موسى و هارون فرقان دادیم و [کتابشان] براى پرهیزگاران روشنایى و اندرزى است«48»
[همان] کسانى که از پروردگارشان در نهان مى‏‌ترسند و از قیامت هراس‌ناکند«49»
و این [کتاب] که آن را نازل کرده‏ایم پندى خجسته است آیا باز هم آن را انکار مى‌کنید«50»

و در حقیقت پیش از آن به ابراهیم رشد [فکرى]اش را دادیم و ما به [شایستگى] او دانا بودیم«51»
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت این مجسمه‏ هایى که شما ملازم آنها شده ‏اید چیستند«52»
گفتند پدران خود را پرستندگان آنها یافتیم«53»
گفت قطعا شما و پدرانتان در گمراهى آشکارى بودید«54»
گفتند آیا حق را براى ما آورده‏اى یا تو از شوخى‌‏کنندگانى«55»
گفت [نه] بلکه پروردگارتان پروردگار آسمانها و زمین است همان کسى که آنها را پدید آورده است و من بر این [واقعیت] از گواهانم«56»
و سوگند به خدا که پس از آنکه پشت کردید و رفتید قطعا در کار بتانتان تدبیرى خواهم کرد«57»
پس آنها را جز بزرگترشان را ریز ریز کرد باشد که ایشان به سراغ آن بروند«58»
گفتند چه کسى با خدایان ما چنین [معامله‏‌اى] کرده که او واقعا از ستمکاران است«59»
گفتند شنیدیم جوانى از آنها [به بدى] یاد مى‌‏کرد که به او ابراهیم گفته مى‌‏شود«60»

گفتند پس او را در برابر دیدگان مردم بیاورید باشد که آنان شهادت دهند«61»
گفتند اى ابراهیم آیا تو با خدایان ما چنین کردى«62»
گفت [نه] بلکه آن را این بزرگترشان کرده است اگر سخن مى‌‏گویند از آنها بپرسید«63»
پس به خود آمده و [به یکدیگر] گفتند در حقیقت‏ شما ستمکارید«64»
سپس سرافکنده شدند [و گفتند] قطعا دانسته‌‏اى که اینها سخن نمى‏‌گویند«65»
گفت آیا جز خدا چیزى را مى‏‌پرستید که هیچ سود و زیانى به شما نمى‌‏رساند«66»
اف بر شما و بر آنچه غیر از خدا مى‌‏پرستید مگر نمى‏‌اندیشید«67»
گفتند اگر کارى مى‏‌کنید او را بسوزانید و خدایانتان را یارى دهید«68»
گفتیم اى آتش براى ابراهیم سرد و بى ‏آسیب باش«69»
و خواستند به او نیرنگى بزنند و[لى] آنان را زیانکارترین [مردم] قرار دادیم«70»

و او و لوط را [براى رفتن] به سوى آن سرزمینى که براى جهانیان در آن برکت نهاده بودیم رهانیدیم«71»
و اسحاق و یعقوب را [به عنوان نعمتى] افزون به او بخشودیم و همه را از شایستگان قرار دادیم«72»
و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت مى‏‌کردند و به ایشان انجام دادن کارهاى نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان پرستنده ما بودند«73»
و به لوط حکمت و دانش عطا کردیم و او را از آن شهرى که [مردمش] کارهاى پلید [جنسى] مى‏کردند نجات دادیم به راستى آنها گروه بد و منحرفى بودند«74»
و او را در رحمت‏ خویش داخل کردیم زیرا او از شایستگان بود«75»
و نوح را [یاد کن] آنگاه که پیش از [سایر پیامبران] ندا کرد پس ما او را اجابت کردیم و وى را با خانواده ‏اش از بلاى بزرگ رهانیدیم«76»
و او را در برابر مردمى که نشانه‏ هاى ما را به دروغ گرفته بودند پیروزى بخشیدیم چرا که آنان مردم بدى بودند پس همه ایشان را غرق کردیم«77»
و داوود و سلیمان را [یاد کن] هنگامى که در باره آن کشتزار که گوسفندان مردم شب‏‌هنگام در آن چریده بودند داورى مى‏‌کردند و [ما] شاهد داورى آنان بودیم«78»
پس آن [داورى] را به سلیمان فهماندیم و به هر یک [از آن دو] حکمت و دانش عطا کردیم و کوه ها را با داوود و پرندگان به نیایش واداشتیم و ما کننده [این کار] بودیم«79»
و به [داوود] فن زره [سازى] آموختیم تا شما را از [خطرات] جنگتان حفظ کند پس آیا شما سپاسگزارید«80»

و براى سلیمان تندباد را [رام کردیم] که به فرمان او به سوى سرزمینى که در آن برکت نهاده بودیم جریان مى‌‏یافت و ما به هر چیزى دانا بودیم«81»
و برخى از شیاطین بودند که براى او غواصى و کارهایى غیر از آن مى‌‏کردند و ما مراقب [حال] آنها بودیم«82»
و ایوب را [یاد کن] هنگامى که پروردگارش را ندا داد که به من آسیب رسیده است و تویى مهربانترین مهربانان«83»
پس [دعاى] او را اجابت نمودیم و آسیب وارده بر او را برطرف کردیم و کسان او و نظیرشان را همراه با آنان [مجددا] به وى عطا کردیم [تا] رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت‏ کنندگان [باشد]«84»
و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را [یاد کن] که همه از شکیبایان بودند«85»
و آنان را در رحمت ‏خود داخل نمودیم چرا که ایشان از شایستگان بودند«86»
و ذوالنون را [یاد کن] آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتى نداریم تا در [دل] تاریکی ها ندا درداد که معبودى جز تو نیست منزهى تو راستى که من از ستمکاران بودم«87»
پس [دعاى] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مؤمنان را [نیز] چنین نجات مى‏ دهیم«88»
و زکریا را [یاد کن] هنگامى که پروردگار خود را خواند پروردگارا مرا تنها مگذار و تو بهترین ارث برندگانى«89»
پس [دعاى] او را اجابت نمودیم و یحیى را بدو بخشیدیم و همسرش را براى او شایسته [و آماده حمل] کردیم زیرا آنان در کارهاى نیک شتاب مى‏ نمودند و ما را از روى رغبت و بیم مى‏خواندند و در برابر ما فروتن بودند«90»

و آن [زن را یاد کن] که خود را پاکدامن نگاه داشت و از روح خویش در او دمیدیم و او و پسرش را براى جهانیان آیتى قرار دادیم«91»
این است امت‏شما که امتى یگانه است و منم پروردگار شما پس مرا بپرستید«92»
و[لى] دینشان را میان خود پاره پاره کردند همه به سوى ما بازمى‏‌گردند«93»
پس هر که کارهاى شایسته انجام دهد و مؤمن [هم] باشد براى تلاش او ناسپاسى نخواهد بود و ماییم که به سود او ثبت مى‏‌کنیم«94»
و بر [مردم] شهرى که آن را هلاک کرده‌‏ایم بازگشتشان [به دنیا] حرام است«95»
تا وقتى که یاجوج و ماجوج [راهشان] گشوده شود و آنها از هر پشته‌‏اى بتازند«96»
و وعده حق نزدیک گردد ناگهان دیدگان کسانى که کفر ورزیده ‏اند خیره مى‏‌شود [و مى‏‌گویند] اى واى بر ما که از این [روز] در غفلت بودیم بلکه ما ستمگر بودیم«97»
در حقیقت ‏شما و آنچه غیر از خدا مى‌‏پرستید هیزم دوزخید شما در آن وارد خواهید شد«98»
اگر اینها خدایانى [واقعى] بودند در آن وارد نمى‏ شدند و حال آنکه جملگى در آن ماندگارند«99»
براى آنها در آنجا ناله‏ اى زار است و در آنجا [چیزى] نمى‏ شنوند «100»

بى‏‌گمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن [آتش] دور داشته خواهند شد «101»
صداى آن را نمى‏‌شنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند «102»
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمى‏‌کند و فرشتگان از آنها استقبال مى‏‌کنند [و به آنان مى‏گویند] این همان روزى است که به شما وعده مى‌‏دادند «103»
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامه ‏ها در مى‏‌پیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمى‏‌گردانیم وعده‌‏اى است بر عهده ما که ما انجام ‏دهنده آنیم «104»
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد «105»
به راستى در این [امور] براى مردم عبادت‏پیشه ابلاغى [حقیقى] است «106»
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم «107»
بگو جز این نیست که به من وحى مى‏شود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مى‏‌شوید «108»
پس اگر روى برتافتند بگو به [همه] شما به طور یکسان اعلام کردم و نمى‌‏دانم آنچه وعده داده شده‌‏اید آیا نزدیک است‏ یا دور «109»
[آرى] او سخن آشکار را مى‏داند و آنچه را پوشیده مى‌‏دارید مى‌‏داند «110»

و نمى‏‌دانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى [وسیله] برخوردارى باشد «111»
گفت پروردگارا [خودت] به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مى‏‌کنید پروردگار ما همان بخشایش‌گر دستگیر است «112»