به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

سوگند به صف بستگان که صفى [با شکوه] بسته ‏اند«1»
و به زجرکنندگان که به سختى زجر مى‏‌کنند«2»
و به تلاوت ‏کنندگان [آیات الهى]«3»
که قطعا معبود شما یگانه است«4»
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است و پروردگار خاورها«5»
ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم«6»
و [آن را] از هر شیطان سرکشى نگاه داشتیم«7»
[به طورى که] نمى‏توانند به انبوه [فرشتگان] عال م بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مى‏‌شوند«8»
با شدت به دور رانده مى‏شوند و برایشان عذابى دایم است«9»
مگر کسى که [از سخن بالاییان] یکباره استراق سمع کند که شهابى شکافنده از پى او مى‏‌تازد«10»
پس [از کافران] بپرس آیا ایشان [از نظر] آفرینش سخت‏‌ترند یا کسانى که [در آسمانها] خلق کردیم ما آنان را از گلى چسبنده پدید آوردیم«11»
بلکه عجب مى‏‌دارى و [آنها] ریشخند مى‏‌کنند«12»
و چون پند داده شوند عبرت نمى‏‌گیرند«13»
و چون آیتى ببینند به ریشخند مى‏‌پردازند«14»
و مى‏‌گویند این جز سحرى آشکار نیست«15»
آیا چون مردیم و خاک و استخوان‌هاى [خرد] گردیدیم آیا راستى برانگیخته مى‏‌شویم«16»
و همین طور پدران اولیه ما«17»
بگو آرى در حالى که شما خوارید«18»
و آن تنها یک فریاد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خیزند«19»
و مى‏‌گویند اى واى بر ما این است روز جزا«20»
این است همان روز داورى که آن را تکذیب مى‏کردید«21»
کسانى را که ستم کرده‌‏اند با هم‌ردیفانشان و آنچه غیر از خدا مى‌‏پرستیده‏‌اند«22»
گرد آورید و به سوى راه جهنم رهبرى‏شان کنید«23»
و بازداشتشان نمایید که آنها مسئول‌اند«24»
شما را چه شده است که همدیگر را یارى نمى‏‌کنید«25»
[نه] بلکه امروز آنان از در تسلیم درآمدگانند«26»
و بعضى روى به بعضى دیگر مى‏آورند [و] از یکدیگر مى‏‌پرسند«27»
[و] مى‏‌گویند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمى‏‌آمدید [و خود را حق به جانب مى‏‌نمودید]«28»
[متهمان] مى‏گویند [نه] بلکه با ایمان نبودید«29»
و ما را بر شما هیچ تسلطى نبود بلکه خودتان سرکش بودید«30»
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا باید [عذاب را] بچشیم«31»
و شما را گمراه کردیم زیرا خودمان گمراه بودیم«32»
پس در حقیقت آنان در آن روز در عذاب شریک یکدیگرند«33»
[آرى] ما با مجرمان چنین رفتار مى‏‌کنیم«34»
چرا که آنان بودند که وقتى به ایشان گفته مى‌‏شد خدایى جز خداى یگانه نیست تکبر مى‏‌ورزیدند«35»
و مى‏گفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم«36»
ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است«37»
در واقع شما عذاب پر درد را خواهید چشید«38»
و جز آنچه مى‏‌کردید جزا نمى‏ یابید«39»
مگر بندگان پاک‌دل خدا«40»
آنان روزى معین خواهند داشت«41»
[انواع] میوه‏‌ها و آنان مورد احترام خواهند بود«42»
در باغ‌هاى پر نعمت«43»
بر سریرها در برابر همدیگر [مى‏‌نشینند]«44»
با جامى از باده ناب پیرامونشان به گردش درمى‏‌آیند«45»
[باده‏‌اى] سخت‌‏سپید که نوشندگان را لذتى [خاص] مى‏‌دهد«46»
نه در آن فساد عقل است و نه ایشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى‏‌افتند«47»
و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‏‌نگاه و فراخ‏دیده باشند«48»
[از شدت سپیدى] گویى تخم شتر مرغ [زیر پر]ند«49»
پس برخى‏شان به برخى روى نموده و از همدیگر پرس‏وجو مى‏‌کنند«50»
گوینده‏اى از آنان مى‏‌گوید راستى من [در دنیا] همنشینى داشتم«51»
[که به من] مى‏گفت آیا واقعا تو از باوردارندگانى«52»
آیا وقتى مردیم و خاک و [مشتى] استخوان شدیم آیا واقعا جزا مى‏‌یابیم«53»
[مؤمن] مى‏پرسد آیا شما اطلاع دارید [کجاست]«54»
پس اطلاع حاصل مى‏کند و او را در میان آتش مى‏‌بیند«55»
[و] مى‏‌گوید به خدا سوگند چیزى نمانده بود که تو مرا به هلاکت اندازى«56»
و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآینه من [نیز] از احضارشدگان بودم«57»
[و از روى شوق مى‏گوید] آیا دیگر روى مرگ نمى‏‌بینیم«58»
جز همان مرگ نخستین خود و ما هرگز عذاب نخواهیم شد«59»
راستى که این همان کامیابى بزرگ است«60»
براى چنین [پاداشى] باید کوشندگان بکوشند«61»
آیا از نظر پذیرایى این بهتر است‏یا درخت زقوم«62»
در حقیقت ما آن را براى ستمگران [مایه آزمایش و] عذابى گردانیدیم«63»
آن درختى است که از قعر آتش سوزان مى‌‏روید«64»
میوه‏‌اش گویى چون کله‏‌هاى شیاطین است«65»
پس [دوزخیان] حتما از آن مى‌‏خورند و شکمها را از آن پر مى‏‌کنند«66»
سپس ایشان را بر سر آن آمیغى از آب جوشان است«67»
آنگاه بازگشتشان بى‏گمان به سوى دوزخ است«68»
آنها پدران خود را گمراه یافتند«69»
پس ایشان به دنبال آنها مى‏‌شتابند«70»
و قطعا پیش از آنها بیشتر پیشینیان به گمراهى افتادند«71»
و حال آنکه مسلما در میانشان هشداردهندگانى فرستادیم«72»
پس ببین فرجام هشدارداده‏شدگان چگونه بود«73»
به استثناى بندگان پاکدل خدا«74»
و نوح ما را ندا داد و چه نیک اجابت‏‌کننده بودیم«75»
و او و کسانش را از اندوه بزرگ رهانیدیم«76»
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتیم«77»
و در میان آیندگان [آوازه نیک] او را بر جاى گذاشتیم«78»
درود بر نوح در میان جهانیان«79»
ما این گونه نیکوکاران را پاداش مى‌‏دهیم«80»
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود«81»
سپس دیگران را غرق کردیم«82»
و بى‏گمان ابراهیم از پیروان اوست«83»
آنگاه که با دلى پاک به [پیشگاه] پروردگارش آمد«84»
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مى‌‏پرستید«85»
آیا غیر از آنها به دروغ خدایانى [دیگر] مى‏‌خواهید«86»
پس گمانتان به پروردگار جهانها چیست«87»
پس نظرى به ستارگان افکند«88»
و گفت من کسالت دارم«89»
پس پشت‏کنان از او روى برتافتند«90»
تا نهانى به سوى خدایانشان رفت و [به ریشخند] گفت آیا غذا نمى‏‌خورید«91»
شما را چه شده که سخن نمى‏‌گویید«92»
پس با دست راست بر سر آنها زدن گرفت«93»
تا دوان دوان سوى او روى‏‌آور شدند«94»
[ابراهیم] گفت آیا آنچه را مى‏‌تراشید مى‏‌پرستید«95»
با اینکه خدا شما و آنچه را که برمى‏‌سازید آفریده است«96»
گفتند برایش [کوره]خانه‏‌اى بسازید و در آتشش بیندازید«97»
پس خواستند به از نیرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانیدیم«98»
و [ابراهیم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا که مرا راه نماید«99»
اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شایستگان بخش «100»
پس او را به پسرى بردبار مژده دادیم «101»
و وقتى با او به جایگاه سعى رسید گفت اى پسرک من من در خواب [چنین] مى‏‌بینم که تو را س ر مى‏برم پس ببین چه به نظرت مى‏‌آید گفت اى پدر من آنچه را مامورى بکن ان شاء الله مرا از شکیبایان خواهى یافت «102»
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همدیگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پیشانى بر خاک افکند «103»
او را ندا دادیم که اى ابراهیم «104»
رؤیا[ى خود] را حقیقت بخشیدى ما نیکوکاران را چنین پاداش مى‏‌دهیم «105»
راستى که این همان آزمایش آشکار بود «106»
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانیدیم «107»
و در [میان] آیندگان براى او [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم «108»
درود بر ابراهیم «109»
نیکوکاران را چنین پاداش مى‏دهیم «110»
در حقیقت او از بندگان با ایمان ما بود «111»
و او را به اسحاق که پیامبرى از [جمله] شایستگان است مژده دادیم «112»
و به او و به اسحاق برکت دادیم و از نسل آن دو برخى نیکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند «113»
و در حقیقت بر موسى و هارون منت نهادیم«114»
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانیدیم «115»
و آنان را یارى دادیم تا ایشان غالب آمدند «116»
و آن دو را کتاب روشن دادیم «117»
و هر دو را به راه راست هدایت کردیم «118»
و براى آن دو در [میان] آیندگان [نام نیک] به جاى گذاشتیم «119»
درود بر موسى و هارون «120»
ما نیکوکاران را چنین پاداش مى‏‌دهیم «121»
زیرا آن دو از بندگان با ایمان ما بودند «122»
و به راستى الیاس از فرستادگان [ما] بود «123»
چون به قوم خود گفت آیا پروا نمى‏‌دارید «124»
آیا بعل را مى‏‌پرستید و بهترین آفرینندگان را وامى‏‌گذارید «125»
[یعنى] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پیشین شماست «126»
پس او را دروغگو شمردند و قطعا آنها [در آتش] احضار خواهند شد «127»
مگر بندگان پاکدین خدا «128»
و براى او در [میان] آیندگان [آوازه نیک] به جاى گذاشتیم «129»
درود بر پیروان الیاس «130»
ما نیکوکاران را این گونه پاداش مى‏‌دهیم «131»
زیرا او از بندگان با ایمان ما بود «132»
و در حقیقت لوط از زمره فرستادگان بود «133»
آنگاه که او و همه کسانش را رهانیدیم «134»
جز پیرزنى که در میان باقى‏ماندگان [و خاکسترشدگان] بود «135»
سپس دیگران را هلاک کردیم «136»
و در حقیقت‏ شما بر آنان صبحگاهان «137»
و شامگاهان مى‏‌گذرید آیا به فکر فرو نمى‏‌روید «138»
و در حقیقت‏ یونس از زمره فرستادگان بود «139»
آنگاه که به سوى کشتى پر بگریخت «140»
پس [سرنشینان] با هم قرعه انداختند و [یونس] از باختگان شد «141»
[او را به دریا افکندند] و عنبرماهى او را بلعید در حالى که او نکوهش‌گر خویش بود «142»
و اگر او از زمره تسبیح‌‏کنندگان نبود «143»
قطعا تا روزى که برانگیخته مى‏شوند در شکم آن [ماهى] مى‏ماند «144»
پس او را در حالى که ناخوش بود به زمین خشکى افکندیم «145»
و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] کدوبن رویانیدیم «146»
و او را به سوى یکصدهزار [نفر از ساکنان نینوا] یا بیشتر روانه کردیم «147»
پس ایمان آوردند و تا چندى برخوردارشان کردیم «148»
پس از مشرکان جویا شو آیا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است «149»
یا فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند «150»
هش‏دار که اینان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت «151»
خدا فرزند آورده در حالى که آنها قطعا دروغگویانند «152»
آیا [خدا] دختران را بر پسران برگزیده است «153»
شما را چه شده چگونه داورى مى‏‌کنید «154»
آیا سر پند گرفتن ندارید «155»
یا دلیلى آشکار [در دست] دارید «156»
پس اگر راست مى‏گویید کتابتان را بیاورید «157»
و میان خدا و جن‏ها پیوندى انگاشتند و حال آنکه جنیان نیک دانسته‏‌اند که [براى حساب پس‏دادن] خودشان احضار خواهند شد «158»
خدا منزه است از آنچه در وصف مى‏‌آورند «159»
به استثناى بندگان پاکدل خدا «160»
در حقیقت‏‌شما و آنچه [که شما آن را] مى‏پرستید «161»
بر ضد او گمراه‏گر نیستید «162»
مگر کسى را که به دوزخ رفتنى است «163»
و هیچ یک از ما [فرشتگان] نیست مگر [اینکه] براى او [مقام و] مرتبه‏‌اى معین است «164»
و در حقیقت ماییم که [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‏‌ایم «165»
و ماییم که خود تسبیح‌‏گویانیم «166»
و [مشرکان] به تاکید مى‏‌گفتند «167»
اگر پند [نامه‏‌اى] از پیشینیان نزد ما بود «168»
قطعا از بندگان خالص خدا مى‏‌شدیم «169»
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن کافر شدند و زودا که بدانند «170»
و قطعا فرمان ما درباره بندگان فرستاده ما از پیش [چنین] رفته است «171»
که آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پیروز خواهند شد «172»
و سپاه ما هرآینه غالب‌‏آیندگانند «173»
پس تا مدتى [معین] از آنان روى برتاب «174»
و آنان را بنگر که خواهند دید «175»
آیا عذاب ما را شتاب‌ز‌ده خواستارند «176»
[پس هشدارداده‏‌شدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آید چه بد صبحگاهى است «177»
و از ایشان تا مدتى [معین] روى برتاب «178»
و بنگر که خواهند دید «179»
منزه است پروردگار تو پروردگار شکوهمند از آنچه وصف مى‏‌کنند «180»
و درود بر فرستادگان «181»
و ستایش ویژه خدا پروردگار جهان‌هاست «182»