به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

طه«1»
قرآن را بر تو نازل نکردیم تا به رنج افتى«2»
جز اینکه براى هر که مى‌‏ترسد پندى باشد«3»
[کتابى است] نازل شده از جانب کسى که زمین و آسمان‌هاى بلند را آفریده است«4»
خداى رحمان که بر عرش استیلا یافته است«5»
آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین و آنچه میان آن دو و آنچه زیر خاک است از آن اوست«6»
و اگر سخن به آواز گویى او نهان و نهان‏‌تر را مى‏‌داند«7»
خدایى که جز او معبودى نیست [و] نام‌هاى نیکو به او اختصاص دارد«8»
و آیا خبر موسى به تو رسید«9»
هنگامى که آتشى دید پس به خانواده خود گفت درنگ کنید زیرا من آتشى دیدم امید که پاره‌‏اى از آن براى شما بیاورم یا در پرتو آتش راه [خود را باز] یابم«10»

پس چون بدان رسید ندا داده شد که اى موسى«11»
این منم پروردگار تو پاى‏‌پوش خویش بیرون آور که تو در وادى مقدس طوى هستى«12»
و من تو را برگزیده‌‏ام پس بدانچه وحى مى‏شود گوش فرا ده«13»
منم من خدایى که جز من خدایى نیست پس مرا پرستش کن و به یاد من نماز برپا دار«14»
در حقیقت قیامت فرارسنده است مى‏‌خواهم آن را پوشیده دارم تا هر کسى به [موجب] آنچه مى‏‌کوشد جزا یابد«15»
پس هرگز نباید کسى که به آن ایمان ندارد و از هوس خویش پیروى کرده است تو را از [ایمان به] آن باز دارد که هلاک خواهى شد«16»
و اى موسى در دست راست تو چیست«17»
گفت این عصاى من است بر آن تکیه مى‌‏دهم و با آن براى گوسفندانم برگ مى‌تکانم و کارهاى دیگرى هم براى من از آن برمى‌‏آید«18»
فرمود اى موسى آن را بینداز«19»
پس آن را انداخت و ناگاه مارى شد که به سرعت مى‌‏خزید«20»

فرمود آن را بگیر و مترس به زودى آن را به حال نخستینش بازخواهیم گردانید «21»
و دست ‏خود را به پهلویت ببر سپید بى‏‌گزند برمى‏آید [این] معجزه‏‌اى دیگر است«22»
تا به تو معجزات بزرگ خود را بنمایانیم«23»
به سوى فرعون برو که او به سرکشى برخاسته است«24»
گفت پروردگارا سینه‌‏ام را گشاده گردان«25»
و کارم را براى من آسان ساز«26»
و از زبانم گره بگشاى«27»
[تا] سخنم را بفهمند«28»
و براى من دستیارى از کسانم قرار ده«29»
هارون برادرم را«30»

پشتم را به او استوار کن«31»
و او را شریک کارم گردان«32»
تا تو را فراوان تسبیح گوییم«33»
و بسیار به یاد تو باشیم«34»
زیرا تو همواره به [حال] ما بینایى«35»
فرمود اى موسى خواسته‌‏ات به تو داده شد«36»
و به راستى بار دیگر [هم] بر تو منت نهادیم«37»
هنگامى که به مادرت آنچه را که [باید] وحى مى‏‌شد وحى کردیم«38»
که او را در صندوقچه‌‏اى بگذار سپس در دریایش افکن تا دریا [=رود نیل] او را به کرانه اندازد [و] دشمن من و دشمن وى او را برگیرد و مهرى از خودم بر تو افکندم تا زیر نظر من پرورش یابى«39»
آنگاه که خواهر تو مى‌‏رفت و مى‌‏گفت آیا شما را بر کسى که عهده‌‏دار او گردد دلالت کنم پس تو را به سوى مادرت بازگردانیدیم تا دیده‌‏اش روشن شود و غم نخورد و [سپس] شخصى را کشتى و [ما] تو را از اندوه رهانیدیم و تو را بارها آزمودیم و سالى چند در میان اهل مدین ماندى سپس اى موسى در زمان مقدر [و مقتضى] آمدى«40»

و تو را براى خود پروردم«41»
تو و برادرت معجزه‏‌هاى مرا [براى مردم] ببرید و در یادکردن من سستى مکنید«42»
به سوى فرعون بروید که او به سرکشى برخاسته«43»
و با او سخنى نرم گویید شاید که پند پذیرد یا بترسد«44»
آن دو گفتند پروردگارا ما مى‏‌ترسیم که [او] آسیبى به ما برساند یا آنکه سرکشى کند«45»
فرمود مترسید من همراه شمایم مى‌‏شنوم و مى‏‌بینم«46»
پس به سوى او بروید و بگویید ما دو فرستاده پروردگار توایم پس فرزندان اسرائیل را با ما بفرست و عذابشان مکن به راستى ما براى تو از جانب پروردگارت معجزه‌‏اى آورده‌‏ایم و بر هر کس که از هدایت پیروى کند درود باد«47»
در حقیقت به سوى ما وحى آمده که عذاب بر کسى است که تکذیب کند و روى گرداند«48»
[فرعون] گفت اى موسى پروردگار شما دو تن کیست«49»
گفت پروردگار ما کسى است که هر چیزى را خلقتى که درخور اوست داده سپس آن را هدایت فرموده است«50»

گفت‏ حال نسل‌هاى گذشته چون است«51»
گفت علم آن در کتابى نزد پروردگار من است پروردگارم نه خطا مى‌‏کند و نه فراموش مى‏‌نماید«52»
همان کسى که زمین را برایتان گهواره‏اى ساخت و براى شما در آن راه‌ها ترسیم کرد و از آسمان آبى فرود آورد پس به وسیله آن رستنیهاى گوناگون جفت جفت بیرون آوردیم«53»
بخورید و دام‌هایتان را بچرانید که قطعا در این‌ها براى خردمندان نشانه‏‌هایى است«54»
از این [زمین] شما را آفریده‏ایم در آن شما را بازمى‏‌گردانیم و بار دیگر شما را از آن بیرون مى‏‌آوریم«55»
در حقیقت [ما] همه آیات خود را به [فرعون] نشان دادیم ولى [او آنها را] دروغ پنداشت و نپذیرفت«56»
گفت اى موسى آمده‏اى تا با سحر خود ما را از سرزمینمان بیرون کنى«57»
ما [هم] قطعا براى تو سحرى مثل آن خواهیم آورد پس میان ما و خودت موعدى بگذار که نه ما آن را خلاف کنیم و نه تو [آن هم] در جایى هموار«58»
[موسى] گفت موعد شما روز جشن باشد که مردم پیش از ظهر گرد مى‌‏آیند«59»
پس فرعون رفت و [همه] نیرنگ خود را گرد آورد و بازآمد«60»

موسى به [ساحران] گفت واى بر شما به خدا دروغ مبندید که شما را به عذابى [سخت] هلاک مى‌‏کند و هر که دروغ بندد نومید مى‏‌گردد«61»
[ساحران] میان خود درباره کارشان به نزاع برخاستند و به نجوا پرداختند«62»
[فرعونیان] گفتند قطعا این دو تن ساحرند [و] مى‏‌خواهند شما را با سحر خود از سرزمینتان بیرون کنند و آیین والاى شما را براندازند«63»
پس نیرنگ خود را گرد آورید و به صف پیش آیید در حقیقت امروز هر که فایق آید خوشبخت مى‌‏شود«64»
[ساحران] گفتند اى موسى یا تو مى‌‏افکنى یا [ما] نخستین کس باشیم که مى‌اندازیم«65»
گفت [نه] بلکه شما بیندازید پس ناگهان ریسمان‌ها و چوب‌دستى‏‌هایشان بر اثر سحرشان در خیال او [چنین] مى‏‌نمود که آنها به شتاب مى‌‏خزند«66»
و موسى در خود بیمى احساس کرد«67»
گفتیم مترس که تو خود برترى«68»
و آنچه در دست راست دارى بینداز تا هر چه را ساخته‏اند ببلعد در حقیقت آنچه سرهم‌‏بندى کرده‌‏اند افسون افسونگر است و افسونگر هر جا برود رستگار نمى‌شود«69»
پس ساحران به سجده درافتادند گفتند به پروردگار موسى و هارون ایمان آوردیم«70»

[فرعون] گفت آیا پیش از آنکه به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید قطعا او بزرگ شماست که به شما سحر آموخته است پس بى‏‌شک دست‌هاى شما و پاهایتان را یکى از راست و یکى از چپ قطع مى‏‌کنم و شما را بر تنه‌‏هاى درخت‏ خرما به دار مى‏‌آویزم تا خوب بدانید عذاب کدام یک از ما سخت‏‌تر و پایدارتر است«71»
گفتند ما هرگز تو را بر معجزاتى که به سوى ما آمده و [بر] آن کس که ما را پدید آورده است ترجیح نخواهیم داد پس هر حکمى مى‌‏خواهى بکن که تنها در این زندگى دنیاست که [تو] حکم مى‏‌رانى«72»
ما به پروردگارمان ایمان آوردیم تا گناهان ما و آن سحرى که ما را بدان واداشتى بر ما ببخشاید و خدا بهتر و پایدارتر است«73»
در حقیقت هر که به نزد پروردگارش گنهکار رود جهنم براى اوست در آن نه مى‏‌میرد و نه زندگى مى‏‌یابد«74»
و هر که مؤمن به نزد او رود در حالى که کارهاى شایسته انجام داده باشد براى آنان درجات والا خواهد بود«75»
بهشت‌هاى عدن که از زیر [درختان] آن جویبارها روان است جاودانه در آن مى‏‌مانند و این است پاداش کسى که به پاکى گراید«76»
و در حقیقت به موسى وحى کردیم که بندگانم را شبانه ببر و راهى خشک در دریا براى آنان باز کن که نه از فرارسیدن [دشمن] بترسى و نه [از غرق‏‌شدن] بیمناک باشى«77»
پس فرعون با لشکریانش آنها را دنبال کرد و[لى] از دریا آنچه آنان را فرو پوشانید فرو پوشانید«78»
و فرعون قوم خود را گمراه کرد و هدایت ننمود«79»
اى فرزندان اسرائیل در حقیقت [ما] شما را از [دست] دشمنتان رهانیدیم و در جانب راست طور با شما وعده نهادیم و بر شما ترنجبین و بلدرچین فرو فرستادیم«80»

از خوراکی‌هاى پاکیزه‏اى که روزى شما کردیم بخورید و[لى] در آن زیاده‏روى مکنید که خشم من بر شما فرود آید و هر کس خشم من بر او فرود آید قطعا در [ورطه] هلاکت افتاده است«81»
و به یقین من آمرزنده کسى هستم که توبه کند و ایمان بیاورد و کار شایسته نماید و به راه راست راه‌سپر شود«82»
و اى موسى چه چیز تو را [دور] از قوم خودت به شتاب واداشته است«83»
گفت اینان در پى منند و من اى پروردگارم به سویت‏ شتافتم تا خشنود شوى«84»
فرمود در حقیقت ما قوم تو را پس از [عزیمت] تو آزمودیم و سامرى آنها را گمراه ساخت«85»
پس موسى خشمگین و اندوهناک به سوى قوم خود برگشت [و] گفت اى قوم من آیا پروردگارتان به شما وعده نیکو نداد آیا این مدت بر شما طولانى مى‏‌نمود یا خواستید خشمى از پروردگارتان بر شما فرود آید که با وعده من مخالفت کردید«86»
گفتند ما به اختیار خود با تو خلاف وعده نکردیم ولى از زینت‌‏آلات قوم بارهایى سنگین بر دوش داشتیم و آنها را افکندیم و [خود] سامرى [هم زینت‏‌آلاتش را] همین گونه بینداخت«87»
پس براى آنان پیکر گوساله‌‏اى که صدایى داشت بیرون آورد و [او و پیروانش] گفتند این خداى شما و خداى موسى است و [پیمان خدا را] فراموش کرد«88»
مگر نمى‌‏بینند که [گوساله] پاسـخ سخن آنان را نمى‌‏دهد و به حالشان سود و زیانى ندارد«89»
و در حقیقت هارون قبلا به آنان گفته بود اى قوم من شما به وسیله این [گوساله] مورد آزمایش قرار گرفته‏‌اید و پروردگار شما [خداى] رحمان است پس مرا پیروى کنید و فرمان مرا پذیرا باشید«90»

گفتند ما هرگز از پرستش آن دست بر نخواهیم داشت تا موسى به سوى ما بازگردد «91»
[موسى] گفت اى هارون وقتى دیدى آنها گمراه شدند چه چیز مانع تو شد«92»
که از من پیروى کنى آیا از فرمانم سر باز زدى«93»
گفت اى پسر مادرم نه ریش مرا بگیر و نه [موى] سرم را من ترسیدم بگویى میان بنى‌‏اسرائیل تفرقه انداختى و سخنم را مراعات نکردى«94»
[موسى] گفت اى سامرى منظور تو چه بود«95»
گفت به چیزى که [دیگران] به آن پى نبردند پى بردم و به قدر مشتى از رد پاى فرستاده [خدا جبرئیل] برداشتم و آن را در پیکر [گوساله] انداختم و نفس من برایم چنین فریبکارى کرد«96»
گفت پس برو که بهره تو در زندگى این باشد که [به هر که نزدیک تو آمد] بگویى [به من] دست مزنید و تو را موعدى خواهد بود که هرگز از آن تخلف نخواهى کرد و [اینک] به آن خدایى که پیوسته ملازمش بودى بنگر آن را قطعا مى‏‌سوزانیم و خاکسترش مى‏‌کنیم [و] در دریا فرو مى‌‏پاشیم«97»
معبود شما تنها آن خدایى است که جز او معبودى نیست و دانش او همه چیز را در بر گرفته است«98»
این گونه از اخبار پیشین بر تو حکایت مى‌‏رانیم و مسلما به تو از جانب خود قرآنى داده‌‏ایم«99»
هر کس از [پیروى] آن روى برتابد روز قیامت بار گناهى بر دوش مى‏‌گیرد «100»

پیوسته در آن [حال] مى‏ماند و چه بد بارى روز قیامت‏ خواهند داشت «101»
[همان] روزى که در صور دمیده مى‏‌شود و در آن روز مجرمان را کبودچشم برمى‌‏انگیزیم «102»
میان خود به طور پنهانى با یکدیگر مى‏‌گویند شما [در دنیا] جز ده [روز بیش] نمانده‌‏اید «103»
ما داناتریم به آنچه مى‏‌گویند آنگاه که نیک‏آیین‏ترین آنان مى‏‌گوید جز یک روز بیش نمانده‌‏اید «104»
و از تو در باره کوهها مى‏‌پرسند بگو پروردگارم آنها را [در قیامت] ریز ریز خواهد ساخت «105»
پس آنها را پهن و هموار خواهد کرد «106»
نه در آن کژى مى‏‌بینى و نه ناهموارى «107»
در آن روز [همه مردم] داعى [حق] را که هیچ انحرافى در او نیست پیروى مى‏کنند و صداها در مقابل [خداى] رحمان خاشع مى‏گردد و جز صدایى آهسته نمى‌‏شنوى «108»
در آن روز شفاعت [به کسى] سود نبخشد مگر کسى را که [خداى] رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آید «109»
آنچه را که آنان در پیش دارند و آنچه را که پشت‏سر گذاشته‏ اند مى‏داند و حال آنکه ایشان بدان دانشى ندارند «110»

و چهره‏‌ها براى آن [خداى] زنده پاینده خضوع مى‏کنند و آن کس که ظلمى بر دوش دارد نومید مى‏‌ماند «111»
و هر کس کارهاى شایسته کند در حالى که مؤمن باشد نه از ستمى مى‏‌هراسد و نه از کاسته شدن [حقش] «112»
و این گونه آن را [به صورت] قرآنى عربى نازل کردیم و در آن از انواع هشدارها سخن آوردیم شاید آنان راه تقوا در پیش گیرند یا [این کتاب] پندى تازه براى آنان بیاورد «113»
پس بلندمرتبه است‏خدا فرمانرواى بر حق و در [خواندن] قرآن پیش از آنکه وحى آن بر تو پایان یابد شتاب مکن و بگو پروردگارا بر دانشم بیفزاى«114»
و به یقین پیش از این با آدم پیمان بستیم و[لى آن را] فراموش کرد و براى او عزمى [استوار] نیافتیم «115»
و [یاد کن] هنگامى را که به فرشتگان گفتیم براى آدم سجده کنید پس جز ابلیس که سر باز زد [همه] سجده کردند «116»
پس گفتیم اى آدم در حقیقت این [ابلیس] براى تو و همسرت دشمنى [خطرناک] است زنهار تا شما را از بهشت به در نکند تا تیره‏‌بخت گردى «117»
در حقیقت براى تو در آنجا این [امتیاز] است که نه گرسنه مى‏‌شوى و نه برهنه مى‏‌مانى «118»
و [هم] اینکه در آنجا نه تشنه مى‌‏گردى و نه آفتاب‌‏زده «119»
پس شیطان او را وسوسه کرد گفت اى آدم آیا تو را به درخت جاودانگى و ملکى که زایل نمى‌‏شود راه نمایم «120»

آنگاه از آن [درخت ممنوع] خوردند و برهنگى آنان برایشان نمایان شد و شروع کردند به چسبانیدن برگ‌هاى بهشت بر خود و [این گونه] آدم به پروردگار خود عصیان ورزید و بیراهه رفت «121»
سپس پروردگارش او را برگزید و بر او ببخشود و [وى را] هدایت کرد «122»
فرمود همگى از آن [مقام] فرود آیید در حالى که بعضى از شما دشمن بعضى دیگر است پس اگر براى شما از جانب من رهنمودى رسد هر کس از هدایتم پیروى کند نه گمراه مى‏شود و نه تیره‏‌بخت «123»
و هر کس از یاد من دل بگرداند در حقیقت زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت و روز رستاخیز او را نابینا محشور مى‏‌کنیم «124»
مى‌‏گوید پروردگارا چرا مرا نابینا محشور کردى با آنکه بینا بودم «125»
مى‌‏فرماید همان طور که نشانه ‏هاى ما بر تو آمد و آن را به فراموشى سپردى امروز همان گونه فراموش مى‏‌شوى «126»
و این گونه هر که را به افراط گراییده و به نشانه‏‌هاى پروردگارش نگرویده است‏ سزا مى‌‏دهیم و قطعا شکنجه آخرت سخت‏تر و پایدارتر است «127»
آیا براى هدایتشان کافى نبود که [ببینند] چه نسل‌ها را پیش از آنان نابود کردیم که [اینک آنها] در سراهاى ایشان راه مى‏‌روند به راستى براى خردمندان در این [امر] نشانه‏‌هایى [عبرت ‏انگیز] است «128»
و اگر سخنى از پروردگارت پیشى نگرفته و موعدى معین مقرر نشده بود قطعا [عذاب آنها] لازم مى‏‌آمد «129»

پس بر آنچه مى‏گویند شکیبا باش و پیش از بر آمدن آفتاب و قبل از فرو شدن آن با ستایش پروردگارت [او را] تسبیح گوى و برخى از ساعات شب و حوالى روز را به نیایش پرداز باشد که خشنود گردى «130»
و زنهار به سوى آنچه اصنافى از ایشان را از آن برخوردار کردیم [و فقط] زیور زندگى دنیاست تا ایشان را در آن بیازماییم دیدگان خود مدوز و [بدان که] روزى پروردگار تو بهتر و پایدارتر است «131»
و کسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شکیبا باش ما از تو جویاى روزى نیستیم ما به تو روزى مى‌‏دهیم و فرجام [نیک] براى پرهیزگارى است «132»
و گفتند چرا از جانب پروردگارش معجزه‌‏اى براى ما نمى‌‏آورد آیا دلیل روشن آنچه در صحیفه‌‏هاى پیشین است براى آنان نیامده است «133»
و اگر ما آنان را قبل از [آمدن قرآن] به عذابى هلاک مى‏‌کردیم قطعا مى‏‌گفتند پروردگارا چرا پیامبرى به سوى ما نفرستادى تا پیش از آنکه خوار و رسوا شویم از آیات تو پیروى کنیم «134»
بگو همه در انتظارند پس در انتظار باشید زودا که بدانید یاران راه راست کیانند و چه کسى راه ‏یافته است «135»