به نام خداوند رحمتگر مهربان

آنچه در آسمان‌ها و در زمین است تسبیح‌‏گوى خداى هستند و اوست ‏شکست‏ ناپذیر سنجیده ‏کار (۱)

اوست کسى که از میان اهل کتاب کسانى را که کفر ورزیدند در نخستین اخراج [از مدینه] بیرون کرد گمان نمى‏‌کردید که بیرون روند و خودشان گمان داشتند که دژهایشان در برابر خدا مانع آنها خواهد بود و[لى] خدا از آنجایى که تصور نمى‏کردند بر آنان درآمد و در دلهایشان بیم افکند [به طورى که] خود به دست‏خود و دست مؤمنان خانه‏هاى خود را خراب مى‏کردند پس اى دیده‏وران عبرت گیرید (۲)

و اگر خدا این جلاى وطن را بر آنان مقرر نکرده بود قطعا آن‌ها را در دنیا عذاب مى‏کرد و در آخرت [هم] عذاب آتش داشتند (۳)

این [عقوبت] براى آن بود که آنها با خدا و پیامبرش در افتادند و هر کس با خدا درافتد [بداند که] خدا سخت ‏کیفر است (۴)

آنچه درخت‏ خرما بریدید یا آن‌ها را [دست نخورده] بر ریشه‏ هایشان بر جاى نهادید به فرمان خدا بود تا نافرمانان را خوار گرداند (۵)

و آنچه را خدا از آنان به رسم غنیمت عاید پیامبر خود گردانید [شما براى تصاحب آن] اسب یا شترى بر آن نتاختید ولى خدا فرستادگانش را بر هر که بخواهد چیره مى‏‌گرداند و خدا بر هر کارى تواناست (۶)

آنچه خدا از [دارایى] ساکنان آن قریه‌‏ها عاید پیامبرش گردانید از آن خدا و از آن پیامبر [او] و متعلق به خویشاوندان نزدیک [وى] و یتیمان و بینوایان و در راه ‏ماندگان است تا میان توانگران شما دست به دست نگردد و آنچه را فرستاده [او] به شما داد آن را بگیرید و از آنچه شما را باز داشت بازایستید و از خدا پروا بدارید که خدا سخت ‏کیفر است (۷)

[این غنایم نخست] اختصاص به بینوایان مهاجرى دارد که از دیارشان و اموالشان رانده شدند خواستار فضل خدا و خشنودى [او] مى ‏باشند و خدا و پیامبرش را یارى مى ‏کنند اینان همان مردم درست کردارند (۸)

و [نیز] کسانى که قبل از [مهاجران] در [مدینه] جاى گرفته و ایمان آورده‏ اند هر کس را که به سوى آنان کوچ کرده دوست دارند و نسبت به آن‌چه به ایشان داده شده است در دل‌هایشان حسدى نمى‏‌یابند و هر چند در خودشان احتیاجى [مبرم] باشد آن‌ها را بر خودشان مقدم مى‌‏دارند و هر کس از خست نفس خود مصون ماند ایشانند که رستگارانند (۹)

و [نیز] کسانى که بعد از آنان [=مهاجران و انصار] آمده‌‏اند [و] مى‏‌گویند پروردگارا بر ما و بر آن برادرانمان که در ایمان آوردن بر ما پیشى گرفتند ببخشاى و در دل‌هایمان نسبت به کسانى که ایمان آورده‌‏اند [هیچ گونه] کینه‌‏اى مگذار پروردگارا راستى که تو رئوف و مهربانى (۱۰)

مگر کسانى را که به نفاق برخاستند ندیدى که به برادران اهل کتاب خود که از در کفر درآمده بودند مى‏‌گفتند اگر اخراج شدید حتما با شما بیرون خواهیم آمد و بر علیه شما هرگز از کسى فرمان نخواهیم برد و اگر با شما جنگیدند حتما شما را یارى خواهیم کرد و خدا گواهى مى‌‏دهد که قطعا آنان دروغ‌گویانند (۱۱)

اگر [یهود] اخراج شوند آنها با ایشان بیرون نخواهند رفت و اگر با آنان جنگیده شود [منافقان] آنها را یارى نخواهند کرد و اگر یاریشان کنند حتما [در جنگ] پشت‏ خواهند کرد و [دیگر] یارى نیابند (۱۲)

شما قطعا در دل هاى آنان بیش از خدا مایه هراسید چرا که آنان مردمانى ‏اند که نمى ‏فهمند (۱۳)

[آنان به صورت] دسته جمعى جز در قریه ‏هایى که داراى استحکامات‌ند یا از پشت دیوارها با شما نخواهند جنگید جنگشان میان خودشان سخت است آنان را متحد مى‌‏پندارى و[لى] دل‌هایشان پراکنده است زیرا آنان مردمانى‌‏اند که نمى‌‏اندیشند (۱۴)

درست مانند همان کسانى که اخیرا [در واقعه بدر] سزاى کار [بد] خود را چشیدند و آنان را عذاب دردناکى خواهد بود (۱۵)

چون حکایت‏ شیطان که به انسان گفت کافر شو و چون [وى] کافر شد گفت من از تو بیزارم زیرا من از خدا پروردگار جهانیان مى‌‏ترسم (۱۶)

و فرجام هردوشان آن است که هر دو در آتش جاوید مى‏‌مانند و سزاى ستمگران این است (۱۷)

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید از خدا پروا دارید و هر کسى باید بنگرد که براى فردا[ى خود] از پیش چه فرستاده است و [باز] از خدا بترسید در حقیقت ‏خدا به آن‌چه مى‏‌کنید آگاه است (۱۸)

و چون کسانى مباشید که خدا را فراموش کردند و او [نیز] آنان را دچار خودفراموشى کرد آنان همان نافرمانانند (۱۹)

دوزخیان با بهشتیان یکسان نیستند بهشتیانند که کامیابانند (۲۰)

اگر این قرآن را بر کوهى فرومى‏‌فرستادیم یقینا آن [کوه] را از بیم خدا فروتن [و] از هم ‏پاشیده مى‌‏دیدى و این مثل‌ها را براى مردم مى‌‏زنیم باشد که آنان بیندیشند (۲۱)

اوست‏ خدایى که غیر از او معبودى نیست داننده غیب و آشکار است اوست رحمت‌گر مهربان (۲۲)

اوست‏ خدایى که جز او معبودى نیست همان فرمانرواى پاک سلامت[بخش و] مؤمن [به حقیقت‏‌حقه خود که] نگهبان عزیز جبار [و] متکبر [است] پاک است‏ خدا از آن چه [با او] شریک مى‏‌گردانند (۲۳)

اوست‏ خداى خالق نوساز صورت‌گر [که] بهترین نام‌ها [و صفات] از آن اوست آنچه در آسمان‌ها و زمین است [جمله] تسبیح او مى‌‏گویند و او عزیز حکیم است (۲۴)