به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

الف لام میم صاد«1»
کتابى است که به سوى تو فرو فرستاده شده است پس نباید در سینه تو از ناحیه آن تنگى باشد تا به وسیله آن هشدار دهى و براى مؤمنان پندى باشد«2»
آنچه را از جانب پروردگارتان به سوى شما فرو فرستاده شده است پیروى کنید و جز او از معبودان [دیگر] پیروى مکنید چه اندک پند مى‌‏گیرید«3»
و چه بسیار شهرها که [مردم] آن را به هلاکت رسانیدیم و در حالى که به خواب شبانگاهى رفته یا نیمروز غنوده بودند عذاب ما به آنها رسید«4»
و هنگامى که عذاب ما بر آنان آمد سخن‌شان جز این نبود که گفتند راستى که ما ستمکار بودیم«5»
پس قطعا از کسانى که [پیامبران] به سوى آنان فرستاده شده ‏اند خواهیم پرسید و قطعا از [خود] فرستادگان [نیز] خواهیم پرسید«6»
و از روى دانش به آنان گزارش خواهیم داد و ما [از احوال آنان] غایب نبوده ‏ایم«7»
و در آن روز سنجش [اعمال] درست است پس هر کس میزان هاى [عمل] او گران باشد آنان خود رستگارانند«8»
و هر کس میزان هاى [عمل] او سبک باشد پس آنانند که به خود زیان زده‏اند چرا که به آیات ما ستم کرده ‏اند«9»
و قطعا شما را در زمین قدرت عمل دادیم و براى شما در آن وسایل معیشت نهادیم [اما] چه کم سپاسگزارى مى‏ کنید«10»
و در حقیقت ‏شما را خلق کردیم سپس به صورتگرى شما پرداختیم آنگاه به فرشتگان گفتیم براى آدم سجده کنید پس [همه] سجده کردند جز ابلیس که از سجده‏ کنندگان نبود«11»
فرمود چون تو را به سجده امر کردم چه چیز تو را باز داشت از اینکه سجده کنى گفت من از او بهترم مرا از آتشى آفریدى و او را از گل آفریدى«12»
فرمود از آن [مقام] فرو شو تو را نرسد که در آن [جایگاه] تکبر نمایى پس بیرون شو که تو از خوارشدگانى«13»
گفت مرا تا روزى که [مردم] برانگیخته خواهند شد مهلت ده«14»
فرمود تو از مهلت‏ یافتگانى«15»
گفت پس به سبب آنکه مرا به بیراهه افکندى من هم براى [فریفتن] آنان حتما بر سر راه راست تو خواهم نشست«16»
آنگاه از پیش رو و از پشت‏ سرشان و از طرف راست و از طرف چپشان بر آنها مى ‏تازم و بیشترشان را شکرگزار نخواهى یافت«17»
فرمود نکوهیده و رانده از آن [مقام] بیرون شو که قطعا هر که از آنان از تو پیروى کند جهنم را از همه شما پر خواهم کرد«18»
و اى آدم تو با جفت‏ خویش در آن باغ سکونت گیر و از هر جا که خواهید بخورید و[لى] به این درخت نزدیک مشوید که از ستمکاران خواهید شد«19»
پس شیطان آن دو را وسوسه کرد تا آنچه را از عورت‌هایشان برایشان پوشیده مانده بود براى آنان نمایان گرداند و گفت پروردگارتان شما را از این درخت منع نکرد جز [براى] آنکه [مبادا] دو فرشته گردید یا از [زمره] جاودانان شوید«20»
و براى آن دو سوگند یاد کرد که من قطعا از خیرخواهان شما هستم«21»
پس آن دو را با فریب به سقوط کشانید پس چون آن دو از [میوه] آن درخت [ممنوع] چشیدند برهنگى ‏هایشان بر آنان آشکار شد و به چسبانیدن برگ[هاى درختان] بهشت بر خود آغاز کردند و پروردگارشان بر آن دو بانگ بر زد مگر شما را از این درخت منع نکردم و به شما نگفتم که در حقیقت‌‏شیطان براى شما دشمنى آشکار است«22»
گفتند پروردگارا ما بر خویشتن ستم کردیم و اگر بر ما نبخشایى و به ما رحم نکنى مسلما از زیانکاران خواهیم بود«23»
فرمود فرود آیید که بعضى از شما دشمن بعضى [دیگر]ید و براى شما در زمین تا هنگامى [معین] قرارگاه و برخوردارى است«24»
فرمود در آن زندگى مى‏کنید و در آن مى‏‌میرید و از آن برانگیخته خواهید شد«25»
اى فرزندان آدم در حقیقت ما براى شما لباسى فرو فرستادیم که عورت‌هاى شما را پوشیده مى‏دارد و [براى شما] زینتى است و[لى] بهترین جامه [لباس] تقوا است این از نشانه‏هاى [قدرت] خداست باشد که متذکر شوند«26»
اى فرزندان آدم زنهار تا شیطان شما را به فتنه نیندازد چنان‌که پدر و مادر شما را از بهشت بیرون راند و لباسشان را از ایشان برکند تا عورت‌هایشان را بر آنان نمایان کند در حقیقت او و قبیل‌ه‏اش شما را از آنجا که آنها را نمى‏‌بینید مى‏‌بینند ما شیاطین را دوستان کسانى قرار دادیم که ایمان نمى‌‏آورند«27»
و چون کار زشتى کنند مى‌‏گویند پدران خود را بر آن یافتیم و خدا ما را بدان فرمان داده است بگو قطعا خدا به کار زشت فرمان نمى‌‏دهد آیا چیزى را که نمى‌‏دانید به خدا نسبت مى‌‏دهید«28»
بگو پروردگارم به دادگرى فرمان داده است و [اینکه] در هر مسجدى روى خود را مستقیم [به سوى قبله] کنید و در حالى که دین خود را براى او خالص گردانیده‌‏اید وى را بخوانید همان گونه که شما را پدید آورد [به سوى او] برمى‏‌گردید«29»
[در حالى که] گروهى را هدایت نموده و گروهى گمراهى بر آنان ثابت‏ شده است زیرا آنان شیاطین را به جاى خدا دوستان [خود] گرفته‏اند و مى‌‏پندارند که راه‏ یافتگانند«30»
اى فرزندان آدم جامه خود را در هر نمازى برگیرید و بخورید و بیاشامید و[لى] زیاده‏روى مکنید که او اسرافکاران را دوست نمى‏‌دارد«31»
[اى پیامبر] بگو زیورهایى را که خدا براى بندگانش پدید آورده و [نیز ] روزی‌هاى پاکیزه را چه کسى حرام گردانیده بگو این [نعمت‌ها] در زندگى دنیا براى کسانى است که ایمان آورده‌‏اند و روز قیامت [نیز] خاص آنان مى‌‏باشد این گونه آیات [خود] را براى گروهى که مى‏‌دانند به روشنى بیان مى‌‏کنیم«32»
بگو پروردگار من فقط زشتکاری‌ها را چه آشکارش [باشد] و چه پنهان و گناه و ستم ناحق را حرام گردانیده است و [نیز] اینکه چیزى را شریک خدا سازید که دلیلى بر [حقانیت] آن نازل نکرده و اینکه چیزى را که نمى‌‏دانید به خدا نسبت دهید«33»
و براى هر امتى اجلى است پس چون اجلشان فرا رسد نه [مى‌‏توانند] ساعتى آن را پس اندازند و نه پیش«34»
اى فرزندان آدم چون پیامبرانى از خودتان براى شما بیایند و آیات مرا بر شما بخوانند پس هر کس به پرهیزگارى و صلاح گراید نه بیمى بر آنان خواهد بود و نه اندوهگین مى شوند«35»
و کسانى که آیات ما را دروغ انگاشتند و از [پذیرش] آنها تکبر ورزیدند آنان همدم آتشند [و] در آن جاودانند«36»
پس کیست‏ ستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بندد یا آیات او را تکذیب کند اینان کسانى هستند که نصیبشان از آنچه مقرر شده به ایشان خواهد رسید تا آنگاه که فرشتگان ما به سراغشان بیایند که جانشان بستانند مى‏‌گویند آنچه غیر از خدا مى‏‌خواندید کجاست مى‏‌گویند از [چشم] ما ناپدید شدند و علیه خود گواهى مى‌‏دهند که آنان کافر بودند«37»
مى‏‌فرماید در میان امت‌هایى از جن و انس که پیش از شما بوده‌‏اند داخل آتش شوید هر بار که امتى [در آتش] درآید هم‌کیشان خود را لعنت کند تا وقتى که همگى در آن به هم پیوندند [آنگاه] پیروانشان در باره پیشوایانشان مى‏‌گویند پروردگارا اینان ما را گمراه کردند پس دو برابر عذاب آتش به آنان بده [خدا] مى‌‏فرماید براى هر کدام [عذاب] دو چندان است ولى شما نمى‌‏دانید«38»
و پیشوایانشان به پیروانشان مى‏‌گویند شما را بر ما امتیازى نیست پس به سزاى آنچه به دست مى‏‌آوردید عذاب را بچشید«39»
در حقیقت کسانى که آیات ما را دروغ شمردند و از [پذیرفتن] آنها تکبر ورزیدند درهاى آسمان را برایشان نمى‏گشایند و در بهشت درنمى‌‏آیند مگر آنکه شتر در سوراخ سوزن داخل شود و بدین‌سان بزهکاران را کیفر مى‏‌دهیم«40»
براى آنان از جهنم بسترى و از بالایشان پوشش‌هاست و این گونه بیدادگران را سزا مى‏‌دهیم«41»
و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌‏اند هیچ کسى را جز به قدر توانش تکلیف نمى‏‌کنیم آنان همدم بهشتند [که] در آن جاودانند«42»
و هر گونه کینه‌‏اى را از سینه‌‏هایشان مى‏‌زداییم از زیر [قصرهاى]شان نهرها جارى است و مى‏‌گویند ستایش خدایى را که ما را بدین [راه] هدایت نمود و اگر خدا ما را رهبرى نمى‏‌کرد ما خود هدایت نمى‏‌یافتیم در حقیقت فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند و به آنان ندا داده مى‏‌شود که این همان بهشتى است که آن را به [پاداش] آنچه انجام مى‌‏دادید میراث یافته‌‏اید«43»
و بهشتیان دوزخیان را آواز مى‏‌دهند که ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود رست‌‏یافتیم آیا شما [نیز] آنچه را پروردگارتان وعده کرده بود راست و درست‏‌یافتید مى‏‌گویند آرى پس آوازدهنده‏اى میان آنان آواز درمى‌‏دهد که لعنت ‏خدا بر ستمکاران باد«44»
همانان که [مردم را] از راه خدا باز مى‏‌دارند و آن را کج مى‏‌خواهند و آنها آخرت را منکرند«45»
و میان آن دو [گروه] حایلى است و بر اعراف مردانى هستند که هر یک [از آن دو دسته] را از سیمایشان مى‏‌شناسند و بهشتیان را که هنوز وارد آن نشده و[لى] [بدان] امید دارند آواز مى‌‏دهند که سلام بر شما«46»
و چون چشمانشان به سوى دوزخیان گردانیده شود مى‌‏گویند پروردگارا ما را در زمره گروه ستمکاران قرار مده«47»
و اهل ا عراف مردانى را که آنان را از سیمایشان مى‏‌شناسند ندا مى دهند [و] مى‏گویند جمعیت‏ شما و آن [همه] گردنکشى که مى‌‏کردید به حال شما سودى نداشت«48»
آیا اینان همان کسان نبودند که سوگند یاد مى‏‌کردید که خدا آنان را به رحمتى نخواهد رسانید [اینک] به بهشت درآیید نه بیمى بر شماست و نه اندوهگین مى‌‏شوید«49»
و دوزخیان بهشتیان را آواز مى‌‏دهند که از آن آب یا از آنچه خدا روزى شما کرده بر ما فرو ریزید مى‏‌گویند خدا آنها را بر کافران حرام کرده است«۵۰»

همانان که دین خود را سرگرمى و بازى پنداشتند و زندگى دنیا مغرورشان کرد پس همان گونه که آنان دیدار امروز خود را از یاد بردند و آیات ما را انکار مى‌‏کردند ما [هم] امروز آنان را از یاد مى‌‏بریم«51»
و در حقیقت ما براى آنان کتابى آوردیم که آن را از روى دانش روشن و شیوایش ساخته‌‏ایم و براى گروهى که ایمان مى‌‏آورند هدایت و رحمتى است«52»
آیا [آنان] جز در انتظار تاویل آنند روزى که تاویلش فرا رسد کسانى که آن را پیش از آن به فراموشى سپرده ‏اند مى‏‌گویند حقا فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند پس آیا [امروز] ما را شفاعت‌گرانى هست که براى ما شفاعت کنند یا [ممکن است به دنیا] بازگردانیده شویم تا غیر از آنچه انجام مى‌‏دادیم انجام دهیم به راستى که [آنان] به خویشتن زیان زدند و آنچه را به دروغ مى‏‌ساختند از کف دادند«53»
در حقیقت پروردگار شما آن خدایى است که آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفرید سپس بر عرش [جهاندارى] استیلا یافت روز را به شب که شتابان آن را مى طلبد مى‏‌پوشاند و [نیز] خورشید و ماه و ستارگان را که به فرمان او رام شده‌‏اند [پدید آورد] آگاه باش که [عالم] خلق و امر از آن اوست فرخنده خدایى است پروردگار جهانیان«54»
پروردگار خود را به زارى و نهانى بخوانید که او از حدگذرندگان را دوست نمى‌‏دارد«55»
و در زمین پس از اصلاح آن فساد مکنید و با بیم و امید او را بخوانید که رحمت ‏خدا به نیکوکاران نزدیک است«56»
و اوست که بادها را پیشاپیش [باران] رحمتش مژده ‏رسان مى‏فرستد تا آن گاه که ابرهاى گرانبار را بردارند آن را به سوى سرزمینى مرده برانیم و از آن باران فرود آوریم و از هر گونه میوه ‏اى [از خاک] برآوریم بدین‌سان مردگان را [نیز از قبرها] خارج مى‏‌سازیم باشد که شما متذکر شوید«57»
و زمین پاک [و آماده] گیاهش به اذن پروردگارش برمى‏‌آید و آن [زمینى] که ناپاک [و نامناسب] است [گیاهش] جز اندک و بى‏فایده برنمى‌‏آید این گونه آیات [خود] را براى گروهى که شکر مى‌‏گزارند گونه‏‌گون بیان مى‌‏کنیم«58»
همانا نوح را به سوى قومش فرستادیم پس گفت اى قوم من خدا را بپرستید که براى شما معبودى جز او نیست من از عذاب روزى سترگ بر شما بیم‌ناکم«59»
سران قومش گفتند واقعا ما تو را در گمراهى آشکارى مى‏‌بینیم«60»
گفت اى قوم من هیچ گونه گمراهى در من نیست بلکه من فرستاده ‏اى از جانب پروردگار جهانیانم«61»
پیام‌هاى پروردگارم را به شما مى‌‏رسانم و اندرزتان مى‌‏دهم و چیزهایى از خدا مى‌‏دانم که [شما] نمى‏‌دانید«62»
آیا تعجب کردید که بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده تا شما را بیم دهد و تا شما پرهیزگارى کنید و باشد که مورد رحمت قرار گیرید«63»
پس او را تکذیب کردند و ما او و کسانى را که با وى در کشتى بودند نجات دادیم و کسانى را که آیات ما را دروغ پنداشتند غرق کردیم زیرا آنان گروهى کور[دل] بودند«64»
و به سوى عاد برادرشان هود را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید که براى شما معبودى جز او نیست پس آیا پرهیزگارى نمى‏‌کنید«65»
سران قومش که کافر بودند گفتند در حقیقت ما تو را در [نوعى] سفاهت مى‌‏بینیم و جدا تو را از دروغگویان مى‏‌پنداریم«66»
گفت اى قوم من در من سفاهتى نیست ولى من فرستاده ‏اى از جانب پروردگار جهانیانم«67»
پیام‌هاى پروردگارم را به شما مى‏‌رسانم و براى شما خیر خواهى امینم«68»
آیا تعجب کردید که بر مردى از خودتان پندى از جانب پروردگارتان براى شما آمده تا شما را هشدار دهد و به خاطر آورید زمانى را که [خداوند] شما را پس از قوم نوح جانشینان [آنان] قرار داد و در خلقت بر قوت شما افزود پس نعمت هاى خدا را به یاد آورید باشد که رستگار شوید«69»
گفتند آیا به سوى ما آمده ‏اى که تنها خدا را بپرستیم و آنچه را که پدرانمان مى پرستیدند رها کنیم اگر راست مى‏‌گویى آنچه را به ما وعده مى‏‌دهى براى ما بیاور«70»
گفت راستى که عذاب و خشمى [سخت] از پروردگارتان بر شما مقرر گردیده است آیا در باره نامه ایى که خود و پدرانتان [براى بت‌ها] نامگذارى کرده‌‏اید و خدا بر [حقانیت] آنها برهانى فرو نفرستاده با من مجادله مى‌‏کنید پس منتظر باشید که من [هم] با شما از منتظرانم«71»
پس او و کسانى را که با او بودند به رحمتى از خود رهانیدیم و کسانى را که آیات ما را دروغ شمردند و مؤمن نبودند ریشه‏ کن کردیم«72»
و به سوى [قوم] ثمود صالح برادرشان را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید براى شما معبودى جز او نیست در حقیقت براى شما از جانب پروردگارتان دلیلى آشکار آمده است این ماده ‏شتر خدا براى شماست که پدید ه‏اى شگرف است پس آن را بگذارید تا در زمین خدا بخورد و گزندى به او نرسانید تا [مبادا] شما را عذابى دردناک فرو گیرد«73»
و به یاد آورید هنگامى را که شما را پس از [قوم] عاد جانشینان [آنان] گردانید و در زمین به شما جاى [مناسب] داد در دشت‌هاى آن [براى خود] کاخ‌هایى اختیار مى کردید و از کوه‌ها خانه‌‏هایى [زمستانى] مى‏‌تراشیدید پس نعمت‌هاى خدا را به یاد آورید و در زمین سر به فساد برمدارید«74»
سران قوم او که استکبار مى‏‌ورزیدند به مستضعفانى که ایمان آورده بودند گفتند آیا مى‌‏دانید که صالح از طرف پروردگارش فرستاده شده است گفتند بى‌‏تردید ما به آنچه وى بدان سالت‌‏یافته است مؤمنیم«75»
کسانى که استکبار مى‏‌ورزیدند گفتند ما به آنچه شما بدان ایمان آورده ‏اید کافریم«76»
پس آن ماده‏ شتر را پى کردند و از فرمان پروردگار خود سرپیچیدند و گفتند اى صالح اگر از پیامبرانى آنچه را به ما وعده مى‏‌دهى براى ما بیاور«77»
آنگاه زمین‏‌لرزه آنان را فرو گرفت و در خانه هایشان از پا درآمدند«78»
پس [صالح] از ایشان روى برتافت و گفت اى قوم من به راستى من پیام پروردگارم را به شما رساندم و خیر شما را خواستم ولى شما [خیرخواهان و نصیحتگران] را دوست نمى‌‏دارید«79»
و لوط را [فرستادیم] هنگامى که به قوم خود گفت آیا آن کار زشت[ى] را مرتکب مى‏‌شوید که هیچ کس از جهانیان در آن بر شما پیشى نگرفته است«80»
شما از روى شهوت به جاى زنان با مردان درمى‌‏آمیزید آرى شما گروهى تجاوزکارید«81»
ولى پاسـخ قومش جز این نبود که گفتند آنان را از شهرتان بیرون کنید زیرا آنان کسانى ‏اند که به پاکى تظاهر مى‏‌کنند«82»
پس او و خانواده‏اش را غیر از زنش که از زمره باقی‌ماندگان [در خاکستر مواد گوگردى] بود نجات دادیم«83»
و بر سر آنان بارشى [از مواد گوگردى] بارانیدیم پس ببین فرجام گنه‌کاران چسان بود«84»
و به سوى [مردم] مدین برادرشان شعیب را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا را بپرستید که براى شما هیچ معبودى جز او نیست در حقیقت ‏شما را از جانب پروردگارتان برهانى روشن آمده است پس پیمانه و ترازو را تمام نهید و اموال مردم را کم مدهید و در زمین پس از اصلاح آن فساد مکنید این [رهنمودها] اگر مؤمنید براى شما بهتر است«85»
و بر سر هر راهى منشینید که [مردم را] بترسانید و کسى را که ایمان به خدا آورده از راه خدا باز دارید و راه او را کج بخواهید و به یاد آورید هنگامى را که اندک بودید پس شما را بسیار گردانید و بنگرید که فرجام فسادکاران چگونه بوده است«86»
و اگر گروهى از شما به آنچه من بدان فرستاده شده ‏ام ایمان آورده و گروه دیگر ایمان نیاورده ‏اند صبر کنید تا خدا میان ما داورى کند [که] او بهترین داوران است«87»
سران قومش که تکبر مى‏ورزیدند گفتند اى شعیب یا تو و کسانى را که با تو ایمان آورده‏اند از شهر خودمان بیرون خواهیم کرد یا به کیش ما برگردید گفت آیا هر چند کراهت داشته باشیم«88»
اگر بعد از آنکه خدا ما را از آن نجات بخشیده [باز] به کیش شما برگردیم در حقیقت به خدا دروغ بسته ‏ایم و ما را سزاوار نیست که به آن بازگردیم مگر آنکه خدا پروردگار ما بخواهد [که] پروردگار ما از نظر دانش بر هر چیزى احاطه دارد بر خدا توکل کرده‌‏ایم بار پروردگارا میان ما و قوم ما به حق داورى کن که تو بهترین داورانى«89»
و سران قومش که کافر بودند گفتند اگر از شعیب پیروى کنید در این صورت قطعا زیان‌کارید«90»
پس زمین‌‏لرزه آنان را فرو گرفت و در خانه‏‌هایشان از پا درآمدند«91»
کسانى که شعیب را تکذیب کرده بودند گویى خود در آن [دیار] سکونت نداشتند کسانى که شعیب را تکذیب کرده بودند خود همان زیانکاران بودند«92»
پس [شعیب] از ایشان روى برتافت و گفت اى قوم من به راستى که پیام‌هاى پروردگارم را به شما رسانیدم و پندتان دادم دیگر چگونه بر گروهى که کافرند دریغ بخورم«93»
و در هیچ شهرى پیامبرى نفرستادیم مگر آنکه مردمش را به سختى و رنج دچار کردیم تا مگر به زارى درآیند«94»
آنگاه به جاى بدى [=بلا] نیکى [=نعمت] قرار دادیم تا انبوه شدند و گفتند پدران ما را [هم مسلما به حکم طبیعت] رنج و راحت مى‌‏رسیده است پس در حالى که بى خبر بودند بناگاه [گریبان] آنان را گرفتیم«95»
و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند قطعا برکاتى از آسمان و زمین برایشان مى‏‌گشودیم ولى تکذیب کردند پس به [کیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم«96»
آیا ساکنان شهرها ایمن شده‌‏اند از اینکه عذاب ما شامگاهان در حالى که به خواب فرو رفته‌‏اند به آنان برسد«97»
و آیا ساکنان شهرها ایمن شده‏‌اند از اینکه عذاب ما نی‌مروز در حالى که به بازى سرگرمند به ایشان دررسد«98»
آیا از مکر خدا خود را ایمن دانستند [با آن‌که] جز مردم زیان‌کار [کسى] خود را از مکر خدا ایمن نمى‌‏داند«99»
مگر براى کسانى که زمین را پس از ساکنان [پیشین] آن به ارث مى‏‌برند باز ننموده است که اگر مى‏‌خواستیم آنان را به [کیفر] گناهانشان مى‌‏رساندیم و بر دل‌هایشان مهر مى‏‌نهادیم تا دیگر نشنوند «۱۰۰»

این شهرهاست که برخى از خبرهاى آن را بر تو حکایت مى‏‌کنیم در حقیقت پیامبرانشان دلایل روشن برایشان آوردند اما آنان به آنچه قبلا تکذیب کرده بودند [باز] ایمان نمى‏‌آوردند این گونه خدا بر دل‌هاى کافران مهر مى‌‏نهد «101»
و در بیشتر آنان عهدى [استوار] نیافتیم و بیشترشان را جدا نافرمان یافتیم «102»
آنگاه بعد از آنان موسى را با آیات خود به سوى فرعون و سران قومش فرستادیم ولى آنها به آن [آیات] کفر ورزیدند پس ببین فرجام مفسدان چگونه بود «103»
و موسى گفت اى فرعون بى‏‌تردید من پیامبرى از سوى پروردگار جهانیانم «104»
شایسته است که بر خدا جز [سخن] حق نگویم من در حقیقت دلیلى روشن از سوى پروردگارتان براى شما آورده‏‌ام پس فرزندان اسرائیل را همراه من بفرست «105»
[فرعون] گفت اگر معجزه‏اى آورده‌‏اى پس اگر راست مى‏‌گویى آن را ارائه بده «106»
پس [موسى] عصایش را افکند و بناگاه اژدهایى آشکار شد «107»
و دست‏ خود را [از گریبان] بیرون کشید و ناگهان براى تماشاگران سپید [و درخشنده] بود «108»
سران قوم فرعون گفتند بى‏‌شک این [مرد] ساحرى داناست «109»
مى‏‌خواهد شما را از سرزمین‌تان بیرون کند پس چه دستور مى‌‏دهید «110»
گفتند او و برادرش را بازداشت کن و گردآورندگانى را به شهرها بفرست «111»
تا هر ساحر دانایى را نزد تو آرند «112»
و ساحران نزد فرعون آمدند [و] گفتند [آیا] اگر ما پیروز شویم براى ما پاداشى خواهد بود «113»
گفت آرى و مسلما شما از مقربان [دربار من] خواهید بود«114»
گفتند اى موسى آیا تو مى‏‌افکنى و یا اینکه ما مى‏‌افکنیم «115»
گفت‏ شما بیفکنید و چون افکندند دیدگان مردم را افسون کردند و آنان را به ترس انداختند و سحرى بزرگ در میان آوردند «116»
و به موسى وحى کردیم که عصایت را بینداز پس [انداخت و اژدها شد] و ناگهان آنچه را به دروغ ساخته بودند فرو بلعید «117»
پس حقیقت آشکار گردید و کارهایى که مى‏‌کردند باطل شد «118»
و در آنجا مغلوب و خوار گردیدند «119»
و ساحران به سجده درافتادند «120»
[و] گفتند به پروردگار جهانیان ایمان آوردیم «121»
پروردگار موسى و هارون «122»
فرعون گفت آیا پیش از آنکه به شما رخصت دهم به او ایمان آوردید قطعا این نیرنگى است که در شهر به راه انداخته‌‏اید تا مردمش را از آن بیرون کنید پس به زودى خواهید دانست «123»
دست‌ها و پاهایتان را یکى از چپ و یکى از راست‏ خواهم برید سپس همه شما را به دار خواهم آویخت «124»
گفتند ما به سوى پروردگارمان بازخواهیم گشت «125»
و تو جز براى این ما را به کیفر نمى‌‏رسانى که ما به معجزات پروردگارمان وقتى براى ما آمد ایمان آوردیم پروردگارا بر ما شکیبایى فرو ریز و ما را مسلمان بمیران «126»
و سران قوم فرعون گفتند آیا موسى و قومش را رها مى‏کنى تا در این سرزمین فساد کنند و [موسى] تو و خدایانت را رها کند [فرعون] گفت بزودى پسرانشان را مى‏‌کشیم و زنانشان را زنده نگاه مى‏‌داریم و ما بر آنان مسلطیم «127»
موسى به قوم خود گفت از خدا یارى جویید و پایدارى ورزید که زمین از آن خداست آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد مى‏دهد و فرجام [نیک] براى پرهیزگاران است «128»
[قوم موسى] گفتند پیش از آنکه تو نزد ما بیایى و [حتى] بعد از آنکه به سوى ما آمدى مورد آزار قرار گرفتیم گفت امید است که پروردگارتان دشمن شما را هلاک کند و شما را روى زمین جانشین [آنان] سازد آنگاه بنگرد تا چگونه عمل مى‌‏کنید «129»
و در حقیقت ما فرعونیان را به خشکسالى و کمبود محصولات دچار کردیم باشد که عبرت گیرند «130»
پس هنگامى که نیکى [و نعمت] به آنان روى مى‌‏آورد مى‏‌گفتند این براى [شایستگى] خود ماست و چون گزندى به آنان مى‌‏رسید به موسى و همراهانش شگون بد مى‏زدند آگاه باشید که [سرچشمه] بدشگونى آنان تنها نزد خداست [که آنان را به بدى اعمالشان کیفر مى‏‌دهد] لیکن بیشترشان نمى‏‌دانستند «131»
و گفتند هر گونه پدیده شگرفى که به وسیله آن ما را افسون کنى براى ما بیاورى ما به تو ایمان آورنده نیستیم «132»
پس بر آنان طوفان و ملخ و کنه ریز و غوک ها و خون را به صورت نشانه‏ هایى آشکار فرستادیم و باز سرکشى کردند و گروهى بدکار بودند «133»
و هنگامى که عذاب بر آنان فرود آمد گفتند اى موسى پروردگارت را به عهدى که نزد تو دارد براى ما بخوان اگر این عذاب را از ما برطرف کنى حتما به تو ایمان خواهیم آورد و بنى‌‏اسرائیل را قطعا با تو روانه خواهیم ساخت «134»
و چون عذاب را تا سررسیدى که آنان بدان رسیدند از آنها برداشتیم باز هم پیمان‏ شکنى کردند «135»
سرانجام از آنان انتقام گرفتیم و در دریا غرقشان ساختیم چرا که آیات ما را تکذیب کردند و از آنها غافل بودند «136»
و به آن گروهى که پیوسته تضعیف مى‌‏شدند [بخشهاى] باختر و خاورى سرزمین [فلسطین] را که در آن برکت قرار داده بودیم به میراث عطا کردیم و به پاس آنکه صبر کردند وعده نیکوى پروردگارت به فرزندان اسرائیل تحقق یافت و آنچه را که فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند ویران کردیم «137»
و فرزندان اسرائیل را از دریا گذراندیم تا به قومى رسیدند که بر [پرستش] بتهاى خویش همت مى‏‌گماشتند گفتند اى موسى همان گونه که براى آنان خدایانى است براى ما [نیز] خدایى قرار ده گفت راستى شما نادانى مى‏‌کنید «138»
در حقیقت آنچه ایشان در آنند نابود [و زایل] و آنچه انجام مى ‏دادند باطل است «139»
گفت آیا غیر از خدا معبودى براى شما بجویم با اینکه او شما را بر جهانیان برترى داده است «140»
و [یاد کن] هنگامى را که شما را از فرعونیان نجات دادیم که شما را سخت‏ شکنجه مى‏‌کردند پسرانتان را مى‏‌کشتند و زنانتان را زنده باقى مى‏‌گذاشتند و در این براى شما آزمایش بزرگى از جانب پروردگارتان بود «141»
و با موسى سى شب وعده گذاشتیم و آن را با ده شب دیگر تمام کردیم تا آنکه وقت معین پروردگارش در چهل شب به سر آمد و موسى [هنگام رفتن به کوه طور] به برادرش هارون گفت در میان قوم من جانشینم باش و [کار آنان را] اصلاح کن و راه فسادگران را پیروى مکن «142»
و چون موسى به میعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت عرض کرد پروردگارا خود را به من بنماى تا بر تو بنگرم فرمود هرگز مرا نخواهى دید لیکن به کوه بنگر پس اگر بر جاى خود قرار گرفت به زودى مرا خواهى دید پس چون پروردگارش به کوه جلوه نمود آن را ریز ریز ساخت و موسى بیهوش بر زمین افتاد و چون به خود آمد گفت تو منزهى به درگاهت توبه کردم و من نخستین مؤمنانم «143»
فرمود اى موسى تو را با رسالت‌ها و با سخن گفتنم [با تو] بر مردم [روزگار] برگزیدم پس آنچه را به تو دادم بگیر و از سپاسگزاران باش «144»
و در الواح [تورات] براى او در هر موردى پندى و براى هر چیزى تفصیلى نگاشتیم پس [فرمودیم] آن را به جد و جهد بگیر و قوم خود را وادار کن که بهترین آن را فرا گیرند به زودى سراى نافرمانان را به شما مى‏‌نمایانم «145»
به زودى کسانى را که در زمین بناحق تکبر مى‌‏ورزند از آیاتم رویگردان سازم [به طورى که] اگر هر نشانه‏اى را [از قدرت من] بنگرند بدان ایمان نیاورند و اگر راه صواب را ببینند آن را برنگزینند و اگر راه گمراهى را ببینند آن را راه خود قرار دهند این بدان سبب است که آنان آیات ما را دروغ انگاشته و غفلت ورزیدند «146»
و کسانى که آیات ما و دیدار آخرت را دروغ پنداشتند اعمالشان تباه شده است آیا جز در برابر آنچه مى‏‌کردند کیفر مى‌‏بینند «147»
و قوم موسى پس از [عزیمت] او از زیورهاى خود مجسمه گوساله‏‌اى براى خود ساختند که صداى گاو داشت آیا ندیدند که آن [گوساله] با ایشان سخن نمى‏‌گوید و راهى بدانها نمى‏نماید آن را [به پرستش] گرفتند و ستمکار بودند «148»
و چون انگشت ندامت گزیدند و دانستند که واقعا گمراه شده‌‏اند گفتند اگر پروردگار ما به ما رحم نکند و ما را نبخشاید قطعا از زیانکاران خواهیم بود «149»
و چون موسى خشمناک و اندوهگین به سوى قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد جانشینى براى من بودید آیا بر فرمان پروردگارتان پیشى گرفتید و الواح را افکند و [موى] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود کشید [هارون ] گفت اى فرزند مادرم این قوم مرا ناتوان یافتند و چیزى نمانده بود که مرا بکشند پس مرا دشمن‏‌شاد مکن و مرا در شمار گروه ستمکاران قرار مده «۱۵۰»

[موسى] گفت پروردگارا من و برادرم را بیامرز و ما را در [پناه] رحمت‏ خود درآور و تو مهربانترین مهربانانى «151»
آرى کسانى که گوساله را [به پرستش] گرفتند به زودى خشمى از پروردگارشان و ذلتى در زندگى دنیا به ایشان خواهد رسید و ما این گونه دروغ‏ پردازان را کیفر مى‏‌دهیم «152»
و[لى] کسانى که مرتکب گناهان شدند آنگاه توبه کردند و ایمان آوردند قطعا پروردگار تو پس از آن آمرزنده مهربان خواهد بود «153»
و چون خشم موسى فرو نشست الواح را برگرفت و در رونویس آن براى کسانى که از پروردگارشان بیمناک بودند هدایت و رحمتى بود «154»
و موسى از میان قوم خود هفتاد مرد براى میعاد ما برگزید و چون زلزله آنان را فرو گرفت گفت پروردگارا اگر مى‌‏خواستى آنان را و مرا پیش از این هلاک مى‌‏ساختى آیا ما را به [سزاى] آنچه کم‏‌خردان ما کرده‌‏اند هلاک مى‏‌کنى این جز آزمایش تو نیست هر که را بخواهى به وسیله آن گمراه و هر که را بخواهى هدایت مى‏‌کنى تو سرور مایى پس ما را بیامرز و به ما رحم کن و تو بهترین آمرزندگانى «155»
و براى ما در این دنیا نیکى مقرر فرما و در آخرت [نیز] زیرا که ما به سوى تو بازگشته‌‏ایم فرمود عذاب خود را به هر کس بخواهم مى‌‏رسانم و رحمتم همه چیز را فرا گرفته است و به زودى آن را براى کسانى که پرهیزگارى مى‌‏کنند و زکات مى‌‏دهند و آنان که به آیات ما ایمان مى‌‏آورند مقرر مى‌‏دارم «156»
همانان که از این فرستاده پیامبر درس نخوانده که [نام] او را نزد خود در تورات و انجیل نوشته مى‌‏یابند پیروى مى‏‌کنند [همان پیامبرى که] آنان را به کار پسندیده فرمان مى‏‌دهد و از کار ناپسند باز مى‏‌دارد و براى آنان چیزهاى پاکیزه را حلال و چیزهاى ناپاک را بر ایشان حرام مى‏‌گرداند و از [دوش] آنان قید و بندهایى را که بر ایشان بوده است برمى‌‏دارد پس کسانى که به او ایمان آوردند و بزرگش داشتند و یاریش کردند و نورى را که با او نازل شده است پیروى کردند آنان همان رستگارانند «157»
بگو اى مردم من پیامبر خدا به سوى همه شما هستم همان [خدایى] که فرمانروایى آسمان‌ها و زمین از آن اوست هیچ معبودى جز او نیست که زنده مى‏‌کند و مى‏‌میراند پس به خدا و فرستاده او که پیامبر درس‏ نخوانده‏‌اى است که به خدا و کلمات او ایمان دارد بگروید و او را پیروى کنید امید که هدایت‏ شوید «158»
و از میان قوم موسى جماعتى هستند که به حق راهنمایى مى‌‏کنند و به حق داورى مى‏‌نمایند «159»
و آنان را به دوازده عشیره که هر یک امتى بودند تقسیم کردیم و به موسى وقتى قومش از او آب خواستند وحى کردیم که با عصایت بر آن تخته سنگ بزن پس از آن دوازده چشمه جوشید هر گروهى آبشخور خود را بشناخت و ابر را بر فراز آنان سایبان کردیم و گزانگبین و بلدرچین بر ایشان فرو فرستادیم از چیزهاى پاکیزه‏اى که روزیتان کرده‌‏ایم بخورید و بر ما ستم نکردند لیکن بر خودشان ستم مى‏‌کردند «160»
و [یاد کن] هنگامى را که بدیشان گفته شد در این شهر سکونت گزینید و از آن هر جا که خواستید بخورید و بگویید [خداوندا] گناهان ما را فرو ریز و سجده‏‌کنان از دروازه [شهر] درآیید تا گناهان شما را بر شما ببخشاییم [و] به زودى بر [اجر] نیکوکاران بیفزاییم «161»
پس کسانى از آنان که ستم کردند سخنى را که به ایشان گفته شده بود به سخن دیگرى تبدیل کردند پس به سزاى آنکه ستم می‌ورزیدند عذابى از آسمان بر آنان فرو فرستادیم «162»
و از اهالى آن شهرى که کنار دریا بود از ایشان جویا شو آنگاه که به [حکم] روز شنبه تجاوز مى‏کردند آنگاه که روز شنبه آنان ماهی‌هایشان روى آب می‏‌آمدند و روزهاى غیر شنبه به سوى آنان نمى‏‌آمدند این گونه ما آنان را به سبب آنکه نافرمانى مى‌‏کردند مى‌‏آزمودیم «163»
و آنگاه که گروهى از ایشان گفتند براى چه قومى را که خدا هلاک‌‏کننده ایشان است‏یا آنان را به عذابى سخت عذاب خواهد کرد پند مى‌‏دهید گفتند تا معذرتى پیش پروردگارتان باشد و شاید که آنان پرهیزگارى کنند «164»
پس هنگامى که آنچه را بدان تذکر داده شده بودند از یاد بردند کسانى را که از [کار] بد باز مى‏داشتند نجات دادیم و کسانى را که ستم کردند به سزاى آنکه نافرمانى مى‏کردند به عذابى شدید گرفتار کردیم «165»
و چون از آنچه از آن نهى شده بودند سرپیچى کردند به آنان گفتیم بوزینگانى رانده ‏شده باشید «166»
و [یاد کن] هنگامى را که پروردگارت اعلام داشت که تا روز قیامت بر آنان [=یهودیان] کسانى را خواهد گماشت که بدیشان عذاب سخت بچشانند آرى پروردگار تو زودکیفر است و هم آمرزنده بسیار مهربان است «167»
و آنان را در زمین به صورت گروه‏‌هایى پراکنده ساختیم برخى از آنان درست‌کارند و برخى از آنان جز اینند و آنها را به خوشی‌ها و ناخوشی‌ها آزمودیم باشد که ایشان بازگردند «168»
آنگاه بعد از آنان جانشینانى وارث کتاب [آسمانى] شدند که متاع این دنیاى پست را مى‏‌گیرند و مى‏‌گویند بخشیده خواهیم شد و اگر متاعى مانند آن به ایشان برسد [باز] آن را مى‏ستانند آیا از آنان پیمان کتاب [آسمانى] گرفته نشده که جز به حق نسبت به خدا سخن نگویند با اینکه آنچه را که در آن [کتاب] است آموخته‏‌اند و سراى آخرت براى کسانى که پروا پیشه مى‏‌کنند بهتر است آیا باز تعقل نمى‏‌کنید «169»
و کسانى که به کتاب [آسمانى] چنگ درمى‏‌زنند و نماز برپا داشته‌‏اند [بدانند که] ما اجر درست‌کاران را تباه نخواهیم کرد «170»
و [یاد کن] هنگامى را که کوه [طور] را بر فرازشان سایبان‌‏آسا برافراشتیم و چنان پنداشتند که [کوه] بر سرشان فرو خواهد افتاد [و گفتیم] آنچه را که به شما داده‌‏ایم به جد و جهد بگیرید و آنچه را در آن است به یاد داشته باشید شاید که پرهیزگار شوید «171»
و هنگامى را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذریه آنان را برگرفت و ایشان را بر خودشان گواه ساخت که آیا پروردگار شما نیستم گفتند چرا گواهى دادیم تا مبادا روز قیامت بگویید ما از این [امر] غافل بودیم «172»
یا بگویید پدران ما پیش از این مشرک بوده‌‏اند و ما فرزندانى پس از ایشان بودیم آیا ما را به خاطر آنچه باطل‌‏اندیشان انجام داده‏اند هلاک مى‌‏کنى «173»
و اینگونه آیات [خود] را به تفصیل بیان مى‏‌کنیم و باشد که آنان [به سوى حق] بازگردند «174»
و خبر آن کس را که آیات خود را به او داده بودیم براى آنان بخوان که از آن عارى گشت آنگاه شیطان او را دنبال کرد و از گمراهان شد «175»
و اگر مى‌‏خواستیم قدر او را به وسیله آن [آیات] بالا مى‏بردیم اما او به زمین [=دنیا] گرایید و از هواى ن فس خود پیروى کرد از این رو داستانش چون داستان سگ است [که] اگر بر آن حمله‌‏ور شوى زبان از کام برآورد و اگر آن را رها کنى [باز هم] زبان از کام برآورد این مثل آن گروهى است که آیات ما را تکذیب کردند پس این داستان را [براى آنان] حکایت کن شاید که آنان بیندیشند «176»
چه زشت است داستان گروهى که آیات ما را تکذیب و به خود ستم مى‏‌نمودند «177»
هر که را خدا هدایت کند او راه‏یافته است و کسانى را که گمراه نماید آنان خود زیان‌کارانند «178»
و در حقیقت بسیارى از جنیان و آدمیان را براى دوزخ آفریده‌‏ایم [چرا که] دلهایى دارند که با آن [حقایق را] دریافت نمى‌‏کنند و چشمانى دارند که با آنها نمى‌‏بینند و گوش‌هایى دارند که با آنها نمى‏‌شنوند آنان همانند چهارپایان بلکه گمراه‌‏ترند [آرى] آنها همان غافل‏‌ماندگانند «179»
و نام‌هاى نیکو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانید و کسانى را که در مورد نام‌هاى او به کژى مى‏‌گرایند رها کنید زودا که به [سزاى] آنچه انجام مى‌‏دادند کیفر خواهند یافت «180»
و از میان کسانى که آفریده‌‏ایم گروهى هستند که به حق هدایت مى‌‏کنند و به حق داورى مى‏‌نمایند «181»
و کسانى که آیات ما را تکذیب کردند به تدریج از جایى که نمى‏‌دانند گریبانشان را خواهیم گرفت «182»
و به آنان مهلت مى‏‌دهم که تدبیر من استوار است «183»
آیا نیندیشیده‌‏اند که هم‌نشین آنان هیچ جنونى ندارد او جز هشدار دهنده‌‏اى آشکار نیست «184»
آیا در ملکوت آسمان‌ها و زمین و هر چیزى که خدا آفریده است ننگریسته‌‏اند و اینکه شاید هنگام مرگشان نزدیک شده باشد پس به کدام سخن بعد از قرآن ایمان مى‌‏آورند «185»
هر که را خداوند گمراه کند براى او هیچ رهبرى نیست و آنان را در طغیانشان سرگردان وا مى‌‏گذارد «186»
از تو در باره قیامت مى‏پرسند [که] وقوع آن چه وقت است بگو علم آن تنها نزد پروردگار من است جز او [هیچ کس] آن را به موقع خود آشکار نمى‏گرداند [این حادثه] بر آسمانها و زمین گران است جز ناگهان به شما نمى‌‏رسد [باز] از تو مى‌‏پرسند گویا تو از [زمان وقوع] آن آگاهى بگو علم آن تنها نزد خداست ولى بیشتر مردم نمى‏‌دانند «187»
بگو جز آنچه خدا بخواهد براى خودم اختیار سود و زیانى ندارم و اگر غیب مى‌‏دانستم قطعا خیر بیشترى مى‌‏اندوختم و هرگز به من آسیبى نمى‏‌رسید من جز بیم‌‏دهنده و بشارت‌گر براى گروهى که ایمان مى‌‏آورند نیستم «188»
اوست آن کس که شما را از ن فس واحدى آفرید و جفت وى را از آن پدید آورد تا بدان آرام گیرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآمیخت باردار شد بارى سبک و [چندى] با آن [بار سبگ] گذرانید و چون سنگین‌‏بار شد خدا پروردگار خود را خواندند که اگر به ما [فرزندى] شایسته عطا کنى قطعا از سپاس‌گزاران خواهیم بود «189»
و چون به آن دو [فرزندى] شایسته داد در آنچه [خدا] به ایشان داده بود براى او شریکانى قرار دادند و خدا از آنچه [با او] شریک مى‏‌گردانند برتر است «190»
آیا موجوداتى را [با او] شریک مى‏گردانند که چیزى را نمى‌‏آفرینند و خودشان مخلوقند «191»
و نمى‌‏توانند آنان را یارى کنند و نه خویشتن را یارى دهند «192»
و اگر آنها را به [راه] هدایت فراخوانید از شما پیروى نمى‌‏کنند چه آنها را بخوانید یا خاموش بمانید براى شما یکسان است «193»
در حقیقت کسانى را که به جاى خدا مى‌‏خوانید بندگانى امثال شما هستند پس آنها را [در گرفتاری‌ها] بخوانید اگر راست مى‌‏گویید باید شما را اجابت کنند «194»
آیا آنها پاهایى دارند که با آن راه بروند یا دستهایى دارند که با آن کارى انجام دهند یا چشم‌هایى دارند که با آن بنگرند یا گوش‌هایى دارند که با آن بشنوند بگو شریکان خود را بخوانید سپس در باره من حیله به کار برید و مرا مهلت مدهید «195»
بى‌‏تردید سرور من آن خدایى است که قرآن را فرو فرستاده و همو دوستدار شایستگان است «196»
و کسانى را که به جاى او مى‌‏خوانید نمى‏توانند شما را یارى کنند و نه خویشتن را یارى دهند «197»
و اگر آنها را به [راه] هدایت فرا خوانید نمى‌‏شنوند و آنها را مى‏‌بینى که به سوى تو مى‏‌نگرند در حالى که نمى‏‌بینند «198»
گذشت پیشه کن و به [کار] پسندیده فرمان ده و از نادانان رخ برتاب «199»
و اگر از شیطان وسوسه‌‏اى به تو رسد به خدا پناه ببر زیرا که او شنواى داناست «200»

در حقیقت کسانى که [از خدا] پروا دارند چون وسوسه‏‌اى از جانب شیطان بدیشان رسد [خدا را] به یاد آورند و بناگاه بینا شوند «201»
و یارانشان آنان را به گمراهى مى‏‌کشانند و کوتاهى نمى‏‌کنند «202»
و هر گاه براى آنان آیاتى نیاورى مى‏‌گویند چرا آن را خود برنگزیدى بگو من فقط آنچه را که از پروردگارم به من وحى مى‏‌شود پیروى مى‏‌کنم این [قرآن] رهنمودى است از جانب پروردگار شما و براى گروهى که ایمان مى‏‌آورند هدایت و رحمتى است «203»
و چون قرآن خوانده شود گوش بدان فرا دارید و خاموش مانید امید که بر شما رحمت آید «204»
و در دل خویش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بى‏‌صداى بلند یاد کن و از غافلان مباش «205»
به یقین کسانى که نزد پروردگار تو هستند از پرستش او تکبر نمى‏‌ورزند و او را به پاکى مى‏ستایند و براى او سجده مى‏‌کنند «206»