به نام خداوند رحمت‌گر مهربان

طا سین این است آیات قرآن و [آیات] کتابى روشنگر«1»
که [مایه] هدایت و بشارت براى مؤمنان است«2»
همانان که نماز برپا مى ‏دارند و زکات مى‌‏دهند و خود به آخرت یقین دارند«3»
کسانى که به آخرت ایمان ندارند کردارهایشان را در نظرشان بیاراستیم [تا هم‌چنان] سرگشته بمانند«4»
آنان کسانى‏اند که عذاب سخت براى ایشان خواهد بود و در آخرت خود زیانکارترین [مردم] اند«5»
و حقا تو قرآن را از سوى حکیمى  دانا دریافت مى ‏دارى«6»
[یادکن] هنگامى  را که موسى به خانواده خود گفت من آتشى به نظرم رسید به زودى براى شما خبرى از آن خواهم آورد یا شعله آتشى براى شما مى ‏آورم باشد که خود را گرم کنید«7»
چون نزد آن آمد آوا رسید که خجسته [و مبارک گردید] آن‌که در کنار این آتش و آنکه پیرامون آن است و منزه است‏ خدا پروردگار جهانیان«8»
اى موسى این منم خداى عزیز حکیم«9»
و عصایت را بیفکن پس چون آن را همچون مارى دید که مى‌جنبد پشت گردانید و به عقب بازنگشت اى موسى مترس که فرستادگان پیش من نمى‌‏ترسند«10»
لیکن کسى که ستم کرده سپس بعد از بدى نیکى را جایگزین [آن] گردانیده [بداند] که من آمرزنده مهربانم«11»
و دستت را در گریبانت کن تا سپید بى‌‏عیب بیرون آید [این‌ها] از [جمله] نشانه‏‌هاى نه‏ گانه ‏اى است [که باید] به سوى فرعون و قومش [ببرى] زیرا که آنان مردمى نافرمانند«12»
و هنگامى  که آیات روشنگر ما به سویشان آمد گفتند این سحرى آشکار است«13»
و با آنکه دل‌هایشان بدان یقین داشت از روى ظلم و تکبر آن را انکار کردند پس ببین فرجام فسادگران چگونه بود«14»
و به راستى به داوود و سلیمان دانشى عطا کردیم و آن دو گفتند ستایش خدایى را که ما را بر بسیارى از بندگان با ایمانش برترى داده است«15»
و سلیمان از داوود میراث یافت و گفت اى مردم ما زبان پرندگان را تعلیم یافته‌‏ایم و از هر چیزى به ما داده شده است راستى که این همان امتیاز آشکار است«16»
و براى سلیمان سپاهیانش از جن و انس و پرندگان جمع‏ آورى شدند و [براى رژه] دسته دسته گردیدند«17»
تا آنگاه که به وادى مورچگان رسیدند مورچه‌‏اى [به زبان خویش] گفت اى مورچگان به خانه‏‌هایتان داخل شوید مبادا سلیمان و سپاهیانش ندیده و ندانسته شما را پایمال کنند«18»
[سلیمان] از گفتار او دهان به خنده گشود و گفت پروردگارا در دلم افکن تا نعمتى را که به من و پدر و مادرم ارزانى داشته ‏اى سپاس بگزارم و به کار شایسته ‏اى که آن را مى‌‏پسندى بپردازم و مرا به رحمت‏ خویش در میان بندگان شایسته‌‏ات داخل کن«19»
و جویاى [حال] پرندگان شد و گفت مرا چه شده است که هدهد را نمى‌‏بینم یا شاید از غایبان است«20»
قطعا او را به عذابى سخت عذاب مى ‏کنم یا سرش را مى ‏برم مگر آنکه دلیلى روشن براى من بیاورد«21»
پس دیرى نپایید که [هدهد آمد و] گفت از چیزى آگاهى یافتم که از آن آگاهى نیافته اى و براى تو از سبا گزارشى درست آورده‌‏ام«22»
من [آنجا] زنى را یافتم که بر آنها سلطنت مى‌‏کرد و از هر چیزى به او داده شده بود و تختى بزرگ داشت«23»
او و قومش را چنین یافتم که به جاى خدا به خورشید سجده مى‌‏کنند و شیطان اعمالشان را برایشان آراسته و آنان را از راه [راست] باز داشته بود در نتیجه [به حق] راه نیافته بودند«24»
[آرى شیطان چنین کرده بود] تا براى خدایى که نهان را در آسمان‌ها و زمین بیرون مى‌‏آورد و آنچه را پنهان مى ‏دارید و آنچه را آشکار مى‌نمایید مى ‏داند سجده نکنند«25»
خداى یکتا که هیچ خدایى جز او نیست پروردگار عرش بزرگ است«26»
گفت‏ خواهیم دید آیا راست گفته‏‌اى یا از دروغگویان بوده ‏اى«27»
این نامه مرا ببر و به سوى آنها بیفکن آنگاه از ایشان روى برتاب پس ببین چه پاسـخ مى‌‏دهند«28»
[ملکه سبا] گفت اى سران [کشور] نامه ‏اى ارجمند براى من آمده است«29»
که از طرف سلیمان است و [مضمون آن] این است به نام خداوند رحمتگر مهربان «30»
بر من بزرگى مکنید و مرا از در اطاعت درآیید«31»
گفت اى سران [کشور] در کارم به من نظر دهید که بى‏‌حضور شما [تا به حال] کارى را فیصله نداده‌‏ام«32»
گفتند ما سخت نیرومند و دلاوریم و[لى] اختیار کار با توست بنگر چه دستور مى‌‏دهى«33»
[ملکه] گفت پادشاهان چون به شهرى درآیند آن را تباه و عزیزانش را خوار مى ‏گردانند و این گونه مى‌‏کنند«34»
و [اینک] من ارمغانى به سویشان مى‌‏فرستم و مى ‏نگرم که فرستادگان [من] با چه چیز بازمى‌‏گردند«35»
و چون [فرستاده] نزد سلیمان آمد [سلیمان] گفت آیا مرا به مالى کمک مى‌‏دهید آنچه خدا به من عطا کرده بهتر است از آنچه به شما داده‌‏است [نه] بلکه شما به ارمغان خود شادمانى مى‌‏نمایید«36»
به سوى آنان بازگرد که قطعا سپاهیانى بر [سر] ایشان مى‌‏آوریم که در برابر آنها تاب ایستادگى نداشته باشند و از آن [دیار] به خوارى و زبونى بیرونشان مى‌‏کنیم«37»
[سپس] گفت اى سران [کشور] کدام یک از شما تخت او را پیش از آنکه مطیعانه نزد من آیند براى من مى‌‏آورد«38»
عفریتى از جن گفت من آن را پیش از آنکه از مجلس خود برخیزى براى تو مى ‏آورم و بر این [کار] سخت توانا و مورد اعتمادم«39»
کسى که نزد او دانشى از کتاب [الهى] بود گفت من آن را پیش از آنکه چشم خود را بر هم زنى برایت مى‌‏آورم پس چون [سلیمان] آن [تخت] را نزد خود مستقر دید گفت این از فضل پروردگار من است تا مرا بیازماید که آیا سپاسگزارم یا ناسپاسى مى ‏کنم و هر کس سپاس گزارد تنها به سود خویش سپاس مى ‏گزارد و هر کس ناسپاسى کند بى‏‌گمان پروردگارم بى‏نیاز و کریم است«40»
گفت تخت [ملکه] را برایش ناشناس گردانید تا ببینیم آیا پى مى ‏برد یا از کسانى است که پى نمى‌‏برند«41»
پس وقتى [ملکه] آمد [بدو] گفته شد آیا تخت تو همین گونه است گفت گویا این همان است و پیش از این ما آگاه شده و از در اطاعت درآمده بودیم«42»
و [در حقیقت قبلا] آنچه غیر از خدا مى‌‏پرستید مانع [ایمان] او شده بود و او از جمله گروه کافران بود«43»
به او گفته شد وارد ساحت کاخ [پادشاهى] شو و چون آن را دید برکه‏‌اى پنداشت و ساق‌هایش را نمایان کرد [سلیمان] گفت این کاخى مفروش از آبگینه است [ملکه] گفت پروردگارا من به خود ستم کردم و [اینک] با سلیمان در برابر خدا پروردگار جهانیان تسلیم شدم«44»
و به راستى به سوى ثمود برادرشان صالح را فرستادیم که خدا را بپرستید پس به ناگاه آنان دو دسته متخاصم شدند«45»
[صالح] گفت اى قوم من چرا پیش از [جستن] نیکى شتاب‌زده خواهان بدى هستید چرا از خدا آمرزش نمى ‏خواهید باشد که مورد رحمت قرار گیرید«46»
گفتند ما به تو و به هر کس که همراه توست‏‌شگون بد زدیم گفت‏سرنوشت‏ خوب و بدتان پیش خداست بلکه شما مردمى  هستید که مورد آزمایش قرار گرفته‌‏اید«47»
و در آن شهر نه دسته بودند که در آن سرزمین فساد مى ‏کردند و از در اصلاح درنمى ‏آمدند«48»
[با هم] گفتند با یکدیگر سوگند بخورید که حتما به [صالح] و کسانش شبیخون مى‌‏زنیم سپس به ولى او خواهیم گفت ما در محل قتل کسانش حاضر نبودیم و ما قطعا راست مى‌‏گوییم«49»
و دست به نیرنگ زدند و [ما نیز] دست به نیرنگ زدیم و خبر نداشتند«50»
پس بنگر که فرجام نیرنگشان چگونه بود ما آنان و قومشان را همگى هلاک کردیم «51»
و این [هم] خانه‏‌هاى خالى آنهاست به [سزاى] بیدادى که کرده‏اند قطعا در این [کیفر] براى مردمى  که مى ‏دانند عبرتى خواهد بود«52»
و کسانى را که ایمان آورده و تقوا پیشه کرده بودند رهانیدیم«53»
و [یاد کن] لوط را که چون به قوم خود گفت آیا دیده و دانسته مرتکب عمل ناشایست [لواط] مى ‏شوید«54»
آیا شما به جاى زنان از روى شهوت با مردها در مى ‏آمیزید [نه] بلکه شما مردمى  جهالت‏ پیشه‌‏اید«55»
و[لى] پاسـخ قومش غیر از این نبود که گفتند خاندان لوط را از شهرتان بیرون کنید که آنها مردمى  هستند که به پاکى تظاهر مى ‏نمایند«56»
پس او و خانواده‏اش را نجات دادیم جز زنش را که مقدر کردیم از باقى‏ماندگان [در خاکستر آتش] باشد«57»
و بارانى [از سجیل] بر ایشان فرو باریدیم و باران هشدارداده‌‏شدگان چه بد بارانى بود«58»
بگو سپاس براى خداست و درود بر آن بندگانش که [آنان را] برگزیده است آیا خدا بهتر ست‏ یا آنچه [با او] شریک مى ‏گردانند«59»
[آیا آنچه شریک مى‌‏پندارند بهتر است] یا آن کس که آسمانها و زمین را خلق کرد و براى شما آبى از آسمان فرود آورد پس به وسیله آن باغ‌هاى بهجت ‏انگیز رویانیدیم کار شما نبود که درختانش را برویانید آیا معبودى با خداست [نه] بلکه آنان قومى منحرفند«60»
[آیا شریکانى که مى‌‏پندارند بهتر است] یا آن کس که زمین را قرارگاهى ساخت و در آن رودها پدید آورد و براى آن کوه‌‏ها را [مانند لنگر] قرار داد و میان دو دریا برزخى گذاشت آیا معبودى با خداست [نه] بلکه بیشترشان نمى‌‏دانند«61»
یا [کیست] آن کس که درمانده را چون وى را بخواند اجابت مى ‏کند و گرفتارى را برطرف مى ‏گرداند و شما را جانشینان این زمین قرار مى‌‏دهد آیا معبودى با خداست چه کم پند مى‌‏پذیرید«62»
یا آن کس که شما را در تاریکی‌هاى خشکى و دریا راه مى ‏نماید و آن کس که بادها[ى باران زا] را پیشاپیش رحمتش بشارتگر مى ‏فرستد آیا معبودى با خداست‏خدا برتر [و بزرگتر] است از آنچه [با او] شریک مى‌‏گردانند«63»
یا آن کس که خلق را آغاز مى ‏کند و سپس آن را بازمى ‏آورد و آن کس که از آسمان و زمین به شما روزى مى ‏دهد آیا معبودى با خداست بگو اگر راست مى ‏گویید برهان خویش را بیاورید«64»
بگو هر که در آسمانها و زمین است جز خدا غیب را نمى ‏شناسند و نمى ‏دانند کى برانگیخته خواهند شد«65»
[نه] بلکه علم آنان در باره آخرت نارساست [نه] بلکه ایشان در باره آن تردید دارند [نه] بلکه آنان در مورد آن کوردلند«66»
و کسانى که کفر ورزیدند گفتند آیا وقتى ما و پدرانمان خاک شدیم آیا حتما [زنده از گور] بیرون آورده مى ‏شویم«67»
در حقیقت این را به ما و پدرانمان قبلا وعده داده‌‏اند این جز افسانه‌‏هاى پیشینیان نیست«68»
بگو در زمین بگردید و بنگرید فرجام گنه‏‌پیشگان چگونه بوده است«69»
و بر آنان غم مخور و از آنچه مکر مى ‏کنند تنگدل مباش«70»
و مى ‏گویند اگر راست مى ‏گویید این وعده کى خواهد بود«71»
بگو شاید برخى از آنچه را به شتاب مى ‏خواهید در پى شما باشد«72»
و راستى پروردگارت بر [این] مردم داراى بخشش است ولى بیشترشان سپاس نمى ‏دارند«73»
و در حقیقت پروردگار تو آنچه را در سینه‌‏هایشان نهفته و آنچه را آشکار مى ‏دارند نیک مى ‏داند«74»
و هیچ پنهانى در آسمان و زمین نیست مگر اینکه در کتابى روشن [درج] است«75»
بى‏‌گمان این قرآن بر فرزندان اسرائیل بیشتر آنچه را که آنان در باره‏اش اختلاف دارند حکایت مى ‏کند«76»
و به راستى که آن رهنمود و رحمتى براى مؤمنان است«77»
در حقیقت پروردگار تو طبق حکم خود میان آنان داورى مى ‏کند و اوست‏‌شکست‏‌ناپذیر دانا«78»
پس بر خدا توکل کن که تو واقعا بر حق آشکارى«79»
البته تو مردگان را شنوا نمى ‏گردانى و این ندا را به کران چون پشت بگردانند نمى ‏توانى بشنوانى«80»
و راهبر کوران [و بازگرداننده] از گمراهى‏شان نیستى تو جز کسانى را که به نشانه‏‌هاى ما ایمان آورده‏اند و مسلمانند نمى ‏توانى بشنوانى«81»
و چون قول [عذاب] بر ایشان واجب گردد جنبنده‌‏ا‌ى را از زمین براى آنان بیرون مى ‏آوریم که با ایشان سخن گوید که مردم [چنانکه باید] به نشانه‌‏هاى ما یقین نداشتند«82»
و آن روز که از هر امتى گروهى از کسانى را که آیات ما را تکذیب کرده‏‌اند محشور مى ‏گردانیم پس آنان نگاه داشته مى ‏شوند تا همه به هم بپیوندند«83»
تا چون [همه کافران] بیایند [خدا] مى ‏فرماید آیا نشانه‏‌هاى مرا به دروغ گرفتید و حال آنکه از نظر علم بدانها احاطه نداشتید آیا [در طول حیات] چه مى ‏کردید«84»
و به [کیفر] آنکه ستم کردند حکم [عذاب] بر آنان واجب گردد در نتیجه ایشان دم برنیارند«85»
آیا ندیده‌‏اند که ما شب را قرار داده‏ایم تا در آن بیاسایند و روز را روشنى‌‏بخش [گردانیدیم] قطعا در این [امر] براى مردمى  که ایمان مى ‏آورند مایه‌‏هاى عبرت است«86»
و روزى که در صور دمیده شود پس هر که در آسمانها و هر که در زمین است به هراس افتد مگر آن کس که خدا بخواهد و جملگى با زبونى رو به سوى او آورند«87»
و کوه‌ها را مى ‏بینى [و] مى ‏پندارى که آنها بى‏‌حرکتند و حال آنکه آنها ابرآسا در حرکتند [این] صنع خدایى است که هر چیزى را در کمال استوارى پدید آورده است در حقیقت او به آنچه انجام مى ‏دهید آگاه است«88»
هر کس نیکى به میان آورد پاداشى بهتر از آن خواهد داشت و آنان از هراس آن روز ایمنند«89»
و هر کس بدى به میان آورد به رو در آتش [دوزخ] سرنگون شوند آیا جز آنچه مى ‏کردید سزا داده مى‌‏شوید«90»
من مامورم که تنها پروردگار این شهر را که آن را مقدس شمرده و هر چیزى از آن اوست پرستش کنم و مامورم که از مسلمانان باشم«91»
و اینکه قرآن را بخوانم پس هر که راه یابد تنها به سود خود راه یافته است و هر که گمراه شود بگو من فقط از هشداردهندگانم«92»
و بگو ستایش از آن خداست به زودى آیاتش را به شما نشان خواهد داد و آن را خواهید شناخت و پروردگار تو از آنچه مى ‏کنید غافل نیست«93»