“ابرو ز من متاب که تابم از آن توست
بیتاب آن تبم که تبم هم نشان توست”
دکتر فربود شکوهی (میرزا جلوه گیلانی) ، غزلیات (غزل ۱۴۲)
تاب ابرو
ابرُو ز من مَتاب که تابم از آنِ توست
بیتابِ آن تَبم که تَبم هم نشانِ توست
از نَو-بهارِ رُویِ تو، گُل گَشت رُویِ من
هَر دَم مرا نسیمِ گُل از بُوستانِ توست
گفتی مرا بهناز که : «بِنگر به نازُکان»
کآن نازِ نازُکانه از آن، ابروانِ توست
تا در میان نِهی تو حکایت به دل مرا
دستم چُنان کمر شده اینک، میانِ توست
در پرده بَودنِ تو پَری! کَس، گُمان نَبُرد
پَنهان شدی ز من که نِهانم، نِهانِ توست
بازم چه در سَرست که سَر در سَرت کُنَم
ما هم بر آن سَریم که بر آستانِ توست
سیمرغِ عشق تا به بر-آمد در آسمان
ای دلستانِ من! دلِ من آشیانِ توست
از شیخِ شَهرِ ما سَخُنِ ناب-و-دلپذیر
کَی در رَسَد مرا؟ که گُمانم، گُمانِ توست
تا کاروانِ عشقِ تو کالا ز عشق داشت
هر دزدِ سر به راه، پَیِ کاروانِ توست
کورش بداد، دادِ دلِ دادخواهِ ما
آوازِ دادِ دولتِ کُورش از آنِ توست
بادِ بهارِ عُمر چو رفتن شتاب کرد
این رُویِ زردِ نرگسِ ما از خزانِ توست
جز رازِ عشق در دلِ جلوه نَبُود هیچ
با یادِ توست، کین دلِ من، مهربانِ توست
بدون دیدگاه